Tα παιδια της χορωδιας ,η ταινια μου στη Θεσσαλονικη Τριτη 2 Φεβρουαριου ΟΛΥΜΠΙΟΝ

Τα παιδια της χορωδιας στη Θεσσαλονικη στο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ "FOG FILMS" "Ολύμπιον" 28/1/2010-3/2/2010
2 Φεβρουαριου 20.45 Κινηματογραφος ΟΛΥΜΠΙΟΝ

sing along trailer from lucia rikaki on Vimeo.

εδω μετα το γυρισμα στην Κω διασκεδαζουμε...

Σαλτσμπουργκ

Νισυρος

Ο Αλλος στη Λαμια προσαρμογη αλλοδαπων μαθητων σε σχολικες ταξεις

Η ταινια μου Ο ΑΛλος προβαλλεται στη Λαμια αυριο σε μαι εκδηλωση που οργανωνει η Σοφια Καλογριδη Σχολική Σύμβουλος τώρα στην 1η Περιφέρεια του Ν. Φθιώτιδας http://www.luciarikaki.gr/d_the_other_gr.htm Η προβολή θα γίνει στις 27/1, 5μμ στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λαμιέων, Όθωνος 17, Λαμία..

κι ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος κι ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία - την ηλικία μας

«Το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου "Οταν έρχεται ο Ξένος" (1958) περιλαμβάνεται στον τόμο "Τέταρτη διάσταση". αναδημοσιευση του αρθρου του Του Χρίστου ΑΛΕΞΙΟΥ με αφορμη ενα αρθρο της Δημοκρατικης της Ροδου για την ταινια μου πανω στο ποιημα του Ριτσου Αποτελεί μια βαθυστόχαστη μελέτη της ζωής, της φθοράς και του θανάτου μέσα και πέρα απ' τον χρόνο, που καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει θάνατος, αφού υπάρχει πάντα μια γέννηση. Πως τίποτα δε χάνεται, αφού υπάρχει αναβίωση της χαμένης από τον θάνατο ζωής, μέσα από την αναπλαστική δύναμη της ατομικής, συλλογικής και ιστορικής μνήμης. Στο ποίημα αυτό, ο ποιητής δε χρησιμοποιεί ως περσόνα ένα μυθολογικό πρόσωπο, όπως ο Τειρεσίας, για να δώσει διαχρονικές και οικουμενικές διαστάσεις στην όρασή του, αλλά έναν απλό, καθημερινό άνθρωπο χωρίς όνομα, έναν Ξένο, με βιώματα του σήμερα, με γνώση του χθες και όραμα του αύριο, όπως είναι ο ίδιος ο ποιητής, που πεζοπορεί ανάμεσά μας, που έρχεται κοντά μας, όπως ένας φίλος σε στιγμές πόνου και απελπισίας, για να μας παρηγορήσει και να μας στηρίξει.
Αυτός ο Ξένος έρχεται ακάλεστος στο σπίτι μιας οικογένειας, την ώρα που πενθεί τον θάνατο αγαπημένου προσώπου. Η παρουσία του, στην αρχή, παραξενεύει κι ενοχλεί:
"Από πού έρχονταν αυτός ο Ξένος; Τι ζητούσε; Ο δρόμος του ερχόταν απ' το χτες ή απ' τ' αύριο; (...)".
Ομως η μορφή του είναι οικεία, και σ' αυτά που λέει αναγνωρίζουν πράγματα από τον δικό τους κόσμο, βιώματα από τη δική τους απλή ζωή, κουβέντες που έλεγαν και οι ίδιοι:
"(...) Στ' άλουστα μαλλιά του
ήταν στάχτες και σταγόνες δροσιάς - φανερό πως είχε οδοιπορήσει μες στη νύχτα
κι ίσως να 'χε περάσει απ' τη φωτιά, κάτω απ' τ' αποκαΐδια. Στη φωνή του αναγνωρίζαμε
το τρίξιμο της πόρτας όταν ανοίγουν να μας φέρουν ένα ζεστό,
όταν τα συνεργεία των ξυλουργών στη γειτονιά μας πλανίζουν μεγάλα σανίδια
για νέες οικοδομές, όταν στον ίσκιο της μάντρας, τα θερινά μεσημέρια,
συνάζονται μαστόροι και τεχνίτες, χειρώνακτες και θεληματάρηδες
και κουβεντιάζουν για το μεροκάματο (...)".
Ζωής αέναος κύκλος

Ετσι, γρήγορα, ο απλός, θερμός, βαθιά στοχαστικός λόγος του αγγίζει την οδύνη της στιγμής και την υπερβαίνει, τραβώντας την προσοχή τους στην αγαλλίαση της ζωής που συνεχίζεται, παρά τον θάνατο, γιατί το παρελθόν, που η μνήμη διατηρεί ζωντανό μέσα μας, εξακολουθεί να υπάρχει μέσα στο παρόν και στο μέλλον, που περιέχει ζωογόνα μέσα του και το παρελθόν και το παρόν. Τίποτα, λοιπόν, δε χάνεται με τον θάνατο, αφού υπάρχουν η μνήμη, τα ανθρώπινα έργα και τα πράγματα του κόσμου, γιατί:
"(...) Εκείνα που χάσαμε και χάνουμε, έλεγε,
εκείνα που έρχονται, προπάντων εκείνα που φτιάχνουμε,
είναι δικά μας, και μπορούμε να τα δώσουμε, - έτσι έλεγε, -
ακάλεστος, ξένος, απαράδεχτος,
κι ήταν τα λόγια του σα μια σειρά σταμνιά σε νησιώτικα παράθυρα
γερά, καλόκαρδα σταμνιά, ιδρωμένα,
θυμίζοντας το δροσερό νερό σε νεανικά στόματα
κι ας αρνιόμαστε το νερό και τη δίψα μας - θυμίζανε,
ή τις γλάστρες με τα βασιλικά, τα γεράνια, την αρμπαρόριζα,
την ώρα που βραδιάζει και γυρίζουν τα ζώα απ' τη βοσκή
κι ο χρόνος είναι μαλακός κι απέραντος, διακεκομμένος μόνο απ' τα κουδούνια των προβάτων(...)
πιστοποιώντας την απεραντοσύνη σε κάθε κατεύθυνση(...)".
Αλλά αν δε χάνεται τίποτα με τον θάνατο, η στιγμή του θανάτου δεν είναι το τέλος της ζωής. Είναι το κέντρο ενός υπαρξιακού κύκλου, απ' όπου ο ποιητής, που κρύβεται πίσω από τον Ξένο, βλέπει, μέσα από την τέταρτη διάσταση της ποιητικής του όρασης, και δείχνει την απεραντοσύνη του κόσμου και του χρόνου, όπου δεν υπάρχει η αίσθηση του θανάτου, μέσα στον οποίο πορευόμαστε.
"Η στιγμή δεν ήταν πια ένα κλείσιμο
μα το κέντρο μιας έκτασης μ' άπειρη περιφέρεια
πέρα απ' τα βουνά και τον ορίζοντα, πίσω απ' το χτες και το αύριο, πέρα απ' το χρόνο, σ' όλο το χρόνο
τον πεθαμένο και τον αγέννητο, πάνω
απ' τον καπνό των βραδινών καπνοδόχων που μοσκοβολούσε ταπεινότητα,
καρτερία, μετριοπάθεια, πέρα,
πάνω απ' τους λύχνους που άναβαν πριν απ' τ' άστρα (...).
Ευτυχισμένα τ' άστρα, πράα, ευοίωνα,
δίχως καθόλου προαίσθημα θανάτου, δίχως καθόλου θάνατο".
Ποικιλόμορφο θαύμα
Μέσα από το διαχρονικό πρίσμα αυτής της μεταφυσικής όρασης, ο ποιητής παρατηρεί το απέραντο και ποικιλόμορφο θαύμα του κόσμου και της ζωής. Της ζωής της φύσης και της ζωής του ανθρώπου μέσα στη φύση, από τη γέννηση ως τον θάνατό του. Με ποιητικές εικόνες απαράμιλλες για την απλότητα, ομορφιά, φυσικότητα και αλήθεια τους, ανακαλεί νοσταλγικά και ξαναζεί, με τη μνήμη του, και καλεί κι εμάς με τη μνήμη μας ν' ανακαλούμε, να ξαναζούμε, να ξανακάνουμε δικά μας, την κάθε στιγμή της ζωής, όλα που ως τότε ζήσαμε, και όλους που ως τότε ζήσανε μαζί μας, σπάζοντας "την πολιορκία της στιγμής", του θανάτου, που μπορεί να αφανίζει τη φυσική ζωή του ανθρώπου, αλλά δεν μπορεί να την αφανίσει στη μνήμη των ζωντανών και δεν εμποδίζει το παρελθόν της ζωής να ζει ατελεύτητα στο διηνεκές παρόν.
Αν με τη μνήμη διαιωνίζεται η ζωή που χάθηκε στον παρελθόντα χρόνο, με τον έρωτα γεννιέται η ζωή που ανθίζει στον μέλλοντα χρόνο και γεμίζει το υπαρξιακό κενό που δημιουργείται από τη φθορά και τον θάνατο. Ετσι τίποτα δε χάνεται με "του κύκλου τα γυρίσματα π' ανεβοκατεβαίνου, /και του τροχού π' ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου / με του καιρού τ' αλλάμματα, π' ανα-παημό δεν έχου, / μα στο καλό κι εις το κακό περιπατούν και τρέχου", όπως έγραφε, αιώνες πριν, ένας άλλος μεγάλος ποιητής, ο Βιτσέντζος Κορνάρος.
"Είναι πάντα μια γέννηση, - έλεγε ο Ξένος, -
κι ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι αφαίρεση. Τίποτα δε χάνεται. Για τούτο οι άντρες
όταν νιώθουν το φόβο απ' τη δουλειά, απ' τη φθορά, απ' το κενό, απ' τις εφημερίδες,
απ' τη μνήμη των πολέμων, απ' το τρίξιμο στις κλειδώσεις των δαχτύλων τους
ή απ' την κραυγή του ήλιου που σφηνώνεται μέσα στα κόκαλά τους,
αρπάζουν τις γυναίκες όπως αρπάζουν τα κλαδιά ή τις ρίζες ενός δέντρου πάνω απ' το γκρεμό κι αιωρούνται κει πάνω σα να παλεύουν ή να παίζουν με το χάος".
Ετσι ανανεώνεται η ζωή, γεφυρώνεται το υπαρξιακό χάος, διαιωνίζεται η ανθρώπινη δημιουργία, ενώνονται η ζωή και η ποίηση:
"Κι είναι σαν μια έξοδος απ' το χρόνο, σαν καθήλωση του χρόνου, σαν κατάργησή τουαπ' την ταχύτητα της σκέψης και της μνήμης και του ονείρου
κι απ' την υπομονή της ανθρώπινης πράξης.
Είναι η ένωση, είπε,
του άντρα και της γυναίκας, της σιωπής και της φωνής, της ζωής και της ποίησης(...)".

when the stranger arrives..a short film on the poem of Yiannis Ritsos from lucia rikaki on Vimeo.

and on http://tvxs.gr/node/50702
Ιστορίας μνήμη
Η ένωση του άντρα και της γυναίκας, από την οποία βλασταίνουν οι καινούριες γενιές και διαιωνίζεται η ανθρώπινη ζωή, και η ένωση της ζωής με την ποίηση, που διατηρεί στη μνήμη τη ζωή των περασμένων γενεών, καταργεί τον χρόνο, καταλεί τον θάνατο, ανεβάζει, με τη μνήμη, τους νεκρούς από τον Κάτω Κόσμο και διαιωνίζεται η ιστορία:
"Τότε τα κόκαλα των Ελλήνων, των Ενετών, των Φράγκων, των Τούρκων, των Ελλήνων,
θαμμένα κάτω από ολόκληρα βουνά χρόνια και χώματα, αρθρώνονται
έξω από τις πρασινισμένες πανοπλίες τους, και τα σάπια τους ρούχα -
γυμνά σώματα, ευαίσθητα, ακέρια,
στέρεα κι ερωτικά, μέσα στην πρώτη γνωριμία των αισθήσεων,
όχι εχθρικά το 'να στ' άλλο, όχι αντίπαλα,
με μόνο τους όπλο την αρχαία επιθυμία τους, το αίμα μας, τη μνήμη μας. Τα
χέρια των αντρών φαρδαίνουν,
ο αντίχειρας γίνεται ένα μεγάλο γεφύρι πάνω απ' τους αιώνες,
τα βουνά είναι σα γόνιμα στήθια γυναίκας, λεία κι αγέρωχα,
ογκωμένα απ' το γάλα.
Και τα ιερά ανθρώπινα εργαλεία
κρέμονται στα καρφιά του σπιτιού ή στα εργαστήρια
ήσυχα, σοβαρά, ανεξίθρησκα,
σάμπως να μην υπήρξε χωρισμός και χάσμα κι απουσία και στέρηση".
Ετσι η ζωή συνεχίζεται αδιάκοπη, από το παρελθόν στο παρόν και από το παρόν στο μέλλον. Οι περασμένες γενιές ζούνε μέσα στις παρούσες, αφού τις κουβαλάνε με τη μνήμη μέσα τους, το ίδιο και κάθε μορφή περασμένης ή παρούσας ζωής, και όλα ανήκουν στον άνθρωπο, στο φωτεινό διάστημα της δικής του ζωής:
"Ολα δικά μας, - είπε ο Ξένος. - Ολα του κόσμου τούτου -
και τους νεκρούς μας τους κουβαλάμε μέσα μας
χωρίς ο χώρος να στενεύει, χωρίς να βαραίνουμε -
συνεχίζουμε τη ζωή τους απ' τις βαθιές στοές και τις έρημες ρίζες,
τη δική τους ζωή, τη δική μας ακέρια μες στον ήλιο. (...)".
Οταν με τον έρωτα ανθίζει αδιάκοπα νέα ζωή, όταν στη μνήμη των ανθρώπων και στην ποίηση διατηρείται και διαιωνίζεται η ζωή που έχει πεθάνει, τότε δεν υπάρχει θάνατος. Ο φόβος του θανάτου καταργείται και ο άνθρωπος αισθάνεται πως είναι αιώνιος, πως στο φωτεινό διάστημα της δικής του ζωής ζει όλη τη ζωή, αυτή που υπήρχε πριν από χιλιάδες χρόνια κι αυτή που θα υπάρχει ύστερα από χιλιάδες χρόνια, πως το φωτεινό αυτό διάστημα της ανθρώπινης ζωής εμπεριέχει όλο τον χρόνο και όλο το φως του κόσμου, πως ο χρόνος και ο ήλιος έχουν, για τον κάθε άνθρωπο, την ίδια ηλικία με τη δική του, αφού γι' αυτόν ο ήλιος και ο χρόνος υπάρχουν όσο ζει ο ίδιος, και στη διάρκεια της δικής του ζωής εμπεριέχεται και ολοκληρώνεται ο θαυμαστός, ο ανεπανάληπτος και αιώνια επαναλαμβανόμενος υπαρξιακός κύκλος που καταλεί τον θάνατο και διαιωνίζει τη ζωή:
"Σας έλεγα, λοιπόν, πως δεν υπάρχει ο θάνατος, - τελείωσε ο Ξένος
ήμερα, απλά, τόσο που εμείς χαμογελάσαμε χωρίς δισταγμό,
δε φοβηθήκαμε τους σκεπασμένους καθρέφτες. Ενας τρίγωνος ήλιος στον απέναντι τοίχο
είχε επιμηκυνθεί, φωτιζόταν ολόκληρο το βορινό δωμάτιο
από μια μόνιμη αντανάκλαση. Μας πήρε το άρωμα
από βουνά καρπών που ξεφόρτωναν στα μανάβικα.
Ακούσαμε τους χτύπους στο γειτονικό σιδεράδικο και τα τραμ που έστριβαν δίπλα στα κρεοπωλεία.(...)
Πελώρια αυτοκίνητα τρέχαν στους ηλιόλουστους δρόμους
σα μυστικά, ολοπόρφυρα βουνά.
Σηκωθήκαμε,
ξεσκεπάσαμε τους καθρέφτες, κοιταχτήκαμε,
κι ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια, νέοι
ύστερ' από χιλιάδες χρόνια, γιατί ο χρόνος κι ο ήλιος
έχουν την ίδια ηλικία - την ηλικία μας,
κι αυτό το φως δεν ήτανε καθόλου αντικατοπτρισμός
μα το δικό μας φως φιλτραρισμένο μέσα απ' όλους τους θανάτους".
Πολυόμματος ποιητής
Με την τέταρτη διάσταση της ποιητικής του όρασης, ο πολυόμματος ποιητής βλέπει τον άνθρωπο και τον εαυτό του να βρίσκεται σ' έναν ταυτόχρονα ορισμένο και αόριστο χρόνο, σ' ένα ταυτόχρονα κινητό και ακίνητο κέντρο και να περιβάλλεται από έναν απέραντο και άχρονο κύκλο του τίποτα κι από έναν πεπερασμένο κύκλο ιστορικής αιωνιότητας. Για να γνωρίσει τον εαυτό του και τον κόσμο, πρέπει να δει, ταυτόχρονα, από τον εαυτό του προς τα έξω, προς την άκρη του κύκλου, που είναι η άβυσσος της ανυπαρξίας, και από την άκρη του κύκλου προς τον εαυτό του, που αποτελεί το πεπερασμένο κέντρο της αέναης ύπαρξης. Ετσι μόνο θα δει στον μικρόκοσμο του εαυτού του να εμπεριέχεται ο μακρόκοσμος του σύμπαντος, στον παρόντα χρόνο να εμπεριέχεται η αιωνιότητα, και στην ιστορία να εμπεριέχονται η προϊστορία και η μεθιστορία. Κι έτσι μόνο θα φτάσει σ' αυτή την υπαρξιακή διαφάνεια της τέταρτης διάστασης, μέσ' απ' την οποία θα δει και θα κατανοήσει τη ζωή και το θάνατο, τη δημιουργία και τη φθορά, την α-σκοπιμότητα της κοσμικής δημιουργίας, και τη σκοπιμότητα των ανθρώπινων έργων.
Στο "Οταν έρχεται ο Ξένος", ο Ρίτσος προσεγγίζει με τον πιο απλό, οικείο και κατανοητό τρόπο τα μεγάλα υπαρξιακά θέματα. Το θάνατο, τον έρωτα, τη φθορά, τη δημιουργία, την υπαρξιακή συνέχεια του παρελθόντος μέσα στο παρόν και στο μέλλον με τη μνήμη, που με άλλο τρόπο, όχι τόσο απλό, οικείο και κατανοητό, πραγματεύεται ο Ελιοτ στα "Τέσσερα κουαρτέτα" του, έχοντας ως ποιητικό στόχο την απελευθέρωση του ανθρώπου από την υπαρξιακή αγωνία της φθοράς και του θανάτου.
Μέσα από το κέντρο αυτού του υπαρξιακού κύκλου, όπου βρέθηκε ο ίδιος, όπως κάθε άνθρωπος, στη διάρκεια της ζωής του είδε πολλές φορές την άβυσσο του θανάτου, και από την άκρη αυτής της αβύσσου είδε στον ίδιο του τον εαυτό το μέγα και πρώτο αγαθό της ζωής, που ανθίζει με τον έρωτα και διατηρείται στο χρόνο με τη μνήμη. Εχοντας ενεργή συμμετοχή στα κοινωνικά, ιστορικά και πολιτισμικά δρώμενα του καιρού του, μέσα από την πολυόμματη, τέταρτη διάσταση της ποιητικής του όρασης, είδε να εμπεριέχονται σ' αυτά τα δρώμενα ζωογόνες μνήμες του παρελθόντος και ζωοφόρες ελπίδες του μέλλοντος. Είδε, τέλος, και έδειξε πως μέσα στον κύκλο της δικής του ζωής, ο ποιητής, και κάθε άνθρωπος, ζει ουσιαστικά όλο το άχρονο κοσμικό μυστήριο της γέννησης, της φθοράς και του θανάτου, και όλη την ιστορία και προϊστορία του ανθρώπου. Κι έτσι έχει την ίδια ηλικία με τον ήλιο και τον χρόνο».
**Ο Χρίστος Αλεξίου είναι τέως καθηγητής της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιχαμ της Αγγλίας και διευθυντής του περιοδικού «Θέματα Λογοτεχνίας»

Φεστιβάλ Ρίτσου ..αυλαία... μια ειρηνικη χειρονομια μεγαλου θαρρους.. στο πολεμικο σκηνικο

Μεσα σε αυτο το πολεμικο σκηνικο το ανεβαζει κανεις Ριτσο ειναι μια ειρηνικη χειρονομια μεγαλου θαρρους αλλα και μια ευκαιρια για επαφη με τον σπανιο πλουτο του εργου του ποιητη και επαναπροσδιορισμο

Το Φεστιβαλ που οργανωσε ο Κωνσταντινος Κωνσταντοπουλος και ο Κωστης Σαββιδακης στο θεατρο Εναστρον του τελευταιους μηνες εδωσε ευκαιρια σε πολλους απο εμας να ανανεωσουν την επαφη τους με το εργο του Ριτσου και κυριως να βυθιστουν στα ευφορα και τολμηρα μονοπατια που προτεινει ο ποιητης μεσα απο τον σπανιας συμπυκνωσης στιχο του.Στη χθεσινη αυλαια απηλαυσα την μινιμιστικη αισθητικη στη σκηνοθεσια του Κωνσταντινου και τον τροπο με τον οποιον οι ηθοποιοι του, εκαναν τα λογια οχι μονο να ακουστουν αλλα και να κατοικησουν... οδηγωντας μας σε μια απολαυστικη παρακολουθηση με τη μυσταγωγια ,το δεος και την ευφορια που εχει η προσευχη.

Τους ευχαριστω απο καρδιας που μου εδωσαν την ευκαιρια να μοιραστω μαζι τους αυτη τη περιπετεια με τη μικρη μου ταινια που εκανα για να συμβαλλω κι εγω στο σπουδαιο αυτο Φεστιβαλ και επισης για την ευκαιρια που ειχα να συνομιλησω εκει με το εργο και τις προτασεις ανθρωπων που θαυμαζω οπως ειναι ο Νικος Αιβαλης αλλα επισης να ξαναβρεθω σε αυτο τον χωρο-φωλια με φιλους και αγνωστους και να ασπαστουμε με οσα χειλη μας εχουν ακομη απομεινει τα βλεμματα.... και με οσα ματια βλεπουν ακομη..... τα στοματα. Με ολες τις αισθησεις αφυπνισμενες... απο τα λογια του Ριτσου..με ολες τις αισθησεις σχεδον σε εξαρση

Συντροφοι που αψηφατε το κρυο ,τις παγωμενες προτασεις του λαιφ σταιλ και συνομωτικα προσερχεστε στη θαλπωρη της ποιησης....χαρηκα που σας ξαναβρηκα εκει στον εναστρο ουρανο που εφτιαξε ο Κωνσταντινος και αγγιξα τα καθαρα σας βλεμματα και ειδα τα καθαρα σας χερια.. Να μαστε καλα κατω απο το ζεστο φως της ποιησης δημιουργων που βασανιστηκαν, ως διαφορετικοι στις μερες τους, οπως ο Ριτσος και ακομη μας θυμιζουν οτι ....Τιποτα δεν χανεται........ Ολα δικα μας με τη μνημη μας..... Ολα ευτυχισμενα

Ευχαριστω οσους ηρθαν να δουν την ταινια την Ελενη Αλ,Τον Βασιλη Β και τη Σισσυ,την Μικα Κ, Τον Βλαδιμηρο και τη Ναντια ,την Κλεωνη,τον Βασιλη κι τον Κωστα που μου εκαναν παρεα και στην παρασταση,την Μινυ,την Γεωργια,την Μαργαριτα την Αθηνα,την Κατερινα Λ,τον Μανο Β,την Νικολεττα,την Φροσω,τον Σταυρο Ψ τον Νιζο Ζ,τον Νικο Α,την Μαρια Σκ,Τον Γκαζι,την Ιλιρα,την Βασω Κ,τον Γιαννη Σχ εκεινους που ισως ξεχνω και οσους δεν γνωρισα και ησαν πολλοι αλλα το ενιωσα στα ματια τους ,στο χειροκροτημα και στην ανασα τους

οι εικονες ειναι απο την τελευταια παρασταση της Μυστικης Μοναξιας των Ατρειδων και απο τη προβολη της ταινίας μου

εδω η Φροσω μιλα στο κοινο της ταινιας για το σχολειο της Φανερωμενης στην Κυπρο

πραγματι μεγαλο δωρο μας αφησε η χθεσινη νυχτα για να προσελθουμε σε εναν υπνο πιο ευκολο πιο ευφορο Μου αρεσε πως κατοικησε μια ομορφια σχεδον συνομωτικη στα προσωπα ολων χτες βραδυ καθως μοιραζομασταν αυτα τα υπεροχα λογια του Ριτσου..Ετσι η ποιηση πρεπει να ταξιδευει ΦΑΝΕΡΑ απο στομα σε στομα σε ολες τις γλωσσες ..σαν το δικό μας μαγικο κρυφό σχολειό..ετσι για να κρυβόμαστε από τις κατατοπιές με την δικη της ασπίδα... την ποίηση

Τελευταια προβολή της ταινιας ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ

Τελευταια προβολή της ταινιας ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ αυριο
Κυριακη 24.1.09 στις 8.45
πριν την παρασταση ληξης του Φεστιβαλ Ριτσου...
Θεατρο ΕΝΑΣΤΡΟΝ Μπουμπουλίνας και Δεληγιάννη 19
Ελευθερη εισοδος διαρκεια 15 λεπτα
Mια μικρή προσευχή στο κιβώτιο της συλλογικής μας αφύπνισης που μόνο η ποίηση μπορεί να ξεκλειδώνει…
Οταν ερχεται ο ξενος μια μικρη ταινία ..πανω στο μεγάλο ποιημα του Ριτσου

Οταν έρχεται ο ξένος μια μικρή ταινία ..πάνω στο μεγάλο ποίημα του σπουδαίου Ελληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου

when the stranger arrives..a short film on the poem of Yiannis Ritsos from lucia rikaki on Vimeo.

μια μικρή προσευχή στο κιβώτιο της συλλογικής μας αφύπνισης που μόνο η ποίηση μπορεί να ξεκλειδώνει…

OTAN EΡΧΕΤΑΙ Ο ...ΑΛΛΟΣ
Μια ταινία μικρού μήκους της Λουκίας Ρικάκη
ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ,ΤΟΠΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ «ΑΛΛΟ»…
Ένα μικρό φιλμάκι. Σαν μικρό φιλάκι σχεδόν.
Ο ποιητικός λυρικός ποταμός του Γιάννη Ρίτσου αρδεύει τα στόματα των μικρών παιδιών και η Λουκία περιμένει με τρυφερότητα στις εκβολές για να καταδυθεί μέσα από το βλέμμα τους σε μια διανοητική περιδίνηση στο βυθό της ετερότητας…Το πρόσωπο τους, έτσι, φρέσκο κι αγέρωχο μετασχηματίζεται σε στροβιλισμό που παρασέρνει την έμπνευση και τη μεταμορφώνει σε οικείο τοπίο για την υποδοχή του άλλου μας εαυτού που κατοικεί στις όχθες της πιο ανθρώπινης και καταστατικής μας συνθήκης…Εκείνης που αναδύεται ανόθευτη και λαμπερή σαν κρύσταλλο από της μικρές λεπτομέρειες της μορφής που μόνη μπορεί να διηγείται τις ιστορίες μας…Ο Τιοντόρ Αντόρνο έγραψε πως μετά το Άουσβιτς η ποίηση δεν έχει κανένα περιεχόμενο κι εγώ θα πρόσθετα πως στα χείλη των μικρών παιδιών μια ποιητική σαν του Γιάννη Ρίτσου μπορεί να μετατρέπεται σε νάμα που τρέφει τις μύχιες εκδοχές ενός κινηματογραφικού βλέμματος και συνορεύει με τη σαρκωμένη απόλαυση της άδολης αθωότητας που συνάντησε στο διάβα της η Λουκία…
Η εικονογραφία ενός σπουδαίου καλλιτέχνη του Shaun Tan,λειτουργώντας σαν διαθλαστικός καθρέφτης μιας σπαρακτικής μετάθεσης μεταγράφει τις λέξεις σε αέναη χειρονομία μιας διαδραστικής aφήγησης όπου τα σπαράγματα του ποιητικού λόγου καταφέρνουν να επαναθεμελιώσουν σε απτό ίχνος τις χαράξεις της σπαρακτικής επίκλησης του «άλλου»…
Η Λουκία εκτός από τον «άλλο» προσμένει και τον «ερχομό» του και καταθέτει μια μικρή προσευχή στο κιβώτιο της συλλογικής μας αφύπνισης που μόνο η ποίηση μπορεί να ξεκλειδώνει… Ο. Σγουρός, 18.01.2010
Ευχαριστω πολύ τον Οδυσσέα Σγουρό για αυτο το απο ψυχης λυρικό κείμενο

Ευχαριστω πολύ πολύ όσους ηρθαν στην προβολή και την αγκάλιασαν με τη συγκίνηση τους
Στη φωτο με την Ερη Ριτσου την κορη του Γιαννη Ριτσου, τον Νικο Αιβαλη -των εξαιρετων εκπομπων του Τριτου προγραμματος, τον Κωνταντινο Κωνσταντοπουλο και τον Κωστη Σαββιδακη που ειχαν την εμπνευση και την ευθυνη για τη διοργανωση του Φεστιβαλ Μονολογων του Ριτσου στον Εναστρον

Η ταινια εχει δημοσιευτει στις εξης ιστοσελιδες του Γιαννη Καραμπίτσου http://sites.google.com/site/artdcultureinternettv/cinema/greekcinema/luciarikaki/when-the-stranger-arrives
του Γκαζι Καπλανι http://gazikapllani.blogspot.com/2010/01/blog-post_19.html

και στο ποιητικο μπλογκ του Μανωλη Μεσσηνη http://www.manolismessinis.blogspot.com/
Τους ευχαριστω πολυ

Όλα δικά μας πιο δικά μας με τη μνήμη μας..Συνεχίζουμε τη ζωή ακέρια μες στον ήλιο

Κι ο χρόνος είναι μαλακός κι απέραντος

Μια μικρη ταινια της Λουκίας Ρικάκη πάνω στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010 22:30
Θεατρο ΕΝΑΣΤΡΟΝ Μπουμπουλίνας και Δεληγιάννη 19
Ελευθερη εισοδος διαρκεια 15 λεπτα

Αποσπάσματα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Όταν έρχεται ο Ξένος
αποδίδουν οι μαθητές του σχολείου Φανερωμένης Λευκωσία Κύπρος
Ανδρέας Αντωνιάδης,Χρήστος Αθανασίου,Τάνια Κορνίλοβα,Λαρίσα Ιλιέσκου
Ραφαέλλος Παλοζιάν ,Ταμούνα Καρμαζανασβίλι,Λεβάνι Ρεβαζισβίλι,Περβίν Σιρίν
Τα γυρίσματα έγιναν στην παλιά πόλη της Λευκωσίας τον Δεκέμβριο του 2009
Για το Φεστιβάλ Ρίτσου που οργάνωσε το Θεατρό ΣΥΝ ΚΑΤΙ σύνολο τέχνης Και στο πλαίσιο της ταινίας ντοκιμαντέρ «Ποιός άνεμος μας έφερε εδώ;»http://breathofairfilm.blogspot.com/
Εικονογράφηση Shaun Tan http://www.shauntan.net/
Μουσική Jean Sibellius The Swan of Tuonela
Μονταζ-Μιξαζ Γιαννης Νταριδης Σκηνοθεσια Λουκία Ρικάκη
Την ώρα που μέναμε κλεισμένοι στη μεγάλη κάμαρα με τους σκεπασμένους καθρέφτες ,Ήρθε εκείνος, ακάλεστος, ξένος-τι ζητούσε;
Εμείς δεν θέλαμε να δούμε να ακούσουμε ,να τον αναγνωρίσουμε
Το σκονισμένο του ρούχο ελεητικο-Δεν ζητούσαμε εμείς ευσπλαχνία Τα λειωμένα παπούτσια του απαιτούσαν συμπάθεια-δεν είχαμε εμείς να δώσουμε τίποτα
δεν είχαμε εμείς να δώσουμε τίποτα
ξένος ακάλεστος αμέτοχος στη λύπη μας
ηρθε να λυπηθεί εμάς πίσω από τα σκονισμένα γένια του τρεμόφεγγαν τα αστερία του χαμόγελου με αυτήν την αυταρέσκεια της επιείκειας ,με τη συγκατάνευση της αρχαίας δοκιμασίας του, σαν να λεγε «Και αυτό θα περάσει»
Τι ήθελε;
Κι αν δεν θέλουμε να δώσουμε τίποτα Ας μας αφήσουν επιτέλους στο σεβάσμιο πένθος μας
Στην περηφάνια να μην δειλιάζουμε μπροστά στις σκιές των πραγμάτων
Να φύγει είπαμε
Ξένος ακάλεστος ύπουλος
Υποκρινόταν τον φτωχό για να πιστέψουμε τον πλούτο μας
Να μη μας ταπεινώσει, να μας δωροδοκήσει με την ορφάνια του
Για να αποσπάσει από εμάς ένα χαμόγελο πάλι ,μια νέα μαρτυρία ζωης
Εκείνα που χάσαμε και χάνουμε έλεγε ,εκείνα που έρχονται ,προπάντων εκείνα που φτιάχνουμε είναι δικά μας μπορούμε να τα δώσουμε, έτσι έλεγε
ακάλεστος ξένος ,απαράδεκτος
Κι ο χρόνος είναι μαλακός κι απέραντος,διακεκομμένος μόνο απ’τα κουδούνια των προβάτων
Πιστοποιώντας την απεραντοσύνη σε κάθε κατεύθυνση
Όλα δικά μας πιο δικά μας με τη μνήμη μας, έλεγε ο Ξένος πιο ευτυχισμένα
Είναι πάντα μια γέννηση έλεγε ο Ξένος
Κι ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι αφαίρεση. Τίποτα δεν χάνεται
Οι άντρες πολύ περπατάνε ,πολύ κουράζονται πολύ φοβούνται, πολύ πολεμάνε Κι είναι παιδιά κι ούτε γνωρίζουν τη δύναμη τους
Όλα δικά μας είπε ο Ξένος
Όλα του κόσμου τούτου και τους νεκρούς μας τους κουβαλάμε μέσα μας
Χωρίς ο χώρος να στενεύει χωρίς να βαραίνουμε
Συνεχίζουμε τη ζωή ακέρια μες στον ήλιο
Τότε ακριβώς είναι που γίνεται μια μεγάλη ησυχία ,μια μεγάλη διαφάνεια, διακρίνονται πέρα τα γαλανά νησιά κι ακούγεται ευδιάκριτα η χορωδία μικρών κοριτσιών, απ την αντίπερα όχθη των μικρών κοριτσιών που φύγανε νωρίς, αφήνοντας μισοτελειωμένη την πρώτη τους συνομιλία με μια μαργαρίτα
Σηκωθήκαμε ξεσκεπάσαμε τους καθρέφτες, κοιταχτηκαμε
Κι ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια ,γιατί ο χρόνος κι ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία-την ηλικία μα Κι αυτό το φως δεν ήταν καθόλου αντικατοπτρισμό Κι αυτός ο ξένος ήταν ο πιο δικός μας Οι γυναίκες του ζέσταναν νερό να πλυθεί οι άντρες βγήκαν να ψωνίσουν για το τραπέζι. Το πιο μικρό κορίτσι του σπιτιού έφερε παστρικές πετσέτες ,ένα μικρό ρόδινο μοσκοσάπουνο, ένα κύπελλο ζεστό νερο,το μεγάλο πινέλο ξυρίσματος και τα ακούμπησε πάλι στον ολόγυμνο καθρέφτη. Ο ατμός από το ζεστό νερό χνώτιζε λίγο λίγο τον καθρέφτη σάμπως αν τον έντυνε πάλι Και το πρόσωπο του Ξένου που άρχισε να ξυρίζεται μες από τις σαπουνάδες θαμποφαινονταν μες στο όρθιο κρύσταλλο αγαθό, νεανικό και μειλίχιο σαν πρωινό φεγγάρι ..

http://www.facebook.com/home.php#/event.php?eid=246713934351&ref=mf

Ντοκιμαντερίστες παραγωγοί και σκηνοθέτες 14 ντοκιμαντέρ απέχουμε από τo Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

17 Ντοκιμαντερίστες παραγωγοί και σκηνοθέτες 14 συνολικά ντοκιμαντέρ απέχουμε από την φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο, παλαιότεροι και νέοι Ντοκιμαντερίστες, παραγωγοί και σκηνοθέτες δεκατριών (13) συνολικά ντοκιμαντέρ, καταφέραμε να ολοκληρώσουμε τις φετινές μας ταινίες, παρά τη δύσκολη οικονομική κατάσταση και τις καθυστερήσεις ή περικοπές χρηματοδότησης από κρατικούς φορείς, ιδιώτες και χορηγούς.
Μας ενώνει η κοινή αγωνία ενός νέου Νόμου για τον Κινηματογράφο. Η ίδια αγωνία οδήγησε τους περισσότερους από εμάς στο να γίνουμε μέλη του κινήματος «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους υπόλοιπους συναδέλφους σε μια σειρά δράσεων, ανάμεσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η αποχή από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2009. Μια πράξη διαμαρτυρίας για τη χρονίζουσα αδράνεια των κυβερνήσεων απέναντι στο συλλογικό αίτημα του χώρου για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για τον Κινηματογράφο, άρα και το Ντοκιμαντέρ.
Ζητούμε από το Υπουργείο Πολιτισμού να υλοποιήσει επιτέλους την δημόσια δέσμευσή του, καταθέτοντας και ψηφίζοντας το νέο Νόμο που θα επιλύει τα χρόνια προβλήματα του Κινηματογράφου.
Αγωνιζόμαστε για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για το Ντοκιμαντέρ που θα μεριμνά για τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε (παραγωγής, εθνικής διανομής, διεθνούς προβολής). Ζητάμε την ίδρυση μιας Εθνικής Σχολής Κινηματογράφου στα πρότυπα των μεγάλων κινηματογραφικών σχολών, διεθνώς. Αγωνιζόμαστε για να ενεργοποιηθεί επιτέλους ο υφιστάμενος Νόμος της Πολιτείας περί καταβολής του 1,5% των εσόδων των τηλεοπτικών σταθμών υπέρ του Κινηματογράφου, κάτι που οι ιδιωτικοί σταθμοί συνειδητά, συστηματικά και παράνομα αρνούνται να εφαρμόσουν.
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που από την ίδρυσή του στηρίξαμε και συνεχώς προσπαθούμε να γίνει καλύτερο, θα διεξαχθεί φέτος 13–22 Μαρτίου 2010. Μέχρι στιγμής, αρνηθήκαμε να δηλώσουμε συμμετοχή των ταινιών μας, αποφασισμένοι να απέχουμε από την φετινή διοργάνωση.
Οι δράσεις μας δεν αποτελούν επίθεση στο θεσμό του Φεστιβάλ αλλά προκύπτουν ως αποτέλεσμα συσσωρευμένων αδιεξόδων των τελευταίων ετών.
Με την απόφασή μας για αποχή, αναλαμβάνουμε, πρώτοι απ’ όλους, εμείς οι ίδιοι, ένα μεγάλο προσωπικό κόστος, στερώντας από τις ταινίες μας την προβολή-παρουσίαση σ’ έναν από τους φυσικούς τους χώρους, καθώς και τη χαρά της επικοινωνίας με το κοινό του Φεστιβάλ, τους δημοσιογράφους, την κριτική και τους ξένους συναδέλφους μας.
Ελπίζουμε, με τη σειρά τους, όλοι οι ενδιαφερόμενοι φορείς (Υπουργείο Πολιτισμού, Φεστιβάλ, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου & ΕΡΤ) να αναλάβουν επιτέλους τις δικές τους ευθύνες.
Υπογραφές (αλφαβητικά) - ιδιότητα
Γιάννης Αγγελάκης - Σκηνοθέτης
Φρέντυ Βιανέλλης - Σκηνοθέτης
Μαρία Γεντέκου - Παραγωγός
Νίκος Γραμματικός - Σκηνοθέτης
Μανώλης Δημελλάς - Σκηνοθέτης
Γιωργος Χρ. Ζέρβας -Σκηνοθέτης
Τίμων Κουλμάσης - Σκηνοθέτης
Θάνος Λαμπρόπουλος - Παραγωγός
Καλλιόπη Λεγάκη - Σκηνοθέτις
Βασίλης Λουλές - Σκηνοθέτης
Γιάννης Μισουρίδης - Σκηνοθέτης
Δημήτρης Παναγιωτάτος - Σκηνοθέτης
Κατερίνα Πατρώνη - Σκηνοθέτις
Λουκία Ρικάκη - Σκηνοθέτις
Αντρέας Σιαδήμας - Παραγωγός
Ηρώ Σιαφλιάκη - Σκηνοθέτις
Σπύρος Τέσκος - Σκηνοθέτης

για αλλες συμμετοχες στο greekdocumentaries@gmail.com

Πληροφορίες για τις δράση και τις πρωτοβουλίες της Ομίχλης http://fogfilms.org/