κάποιοι ευτυχώς επίμονα φροντίζουν να είναι εύφορος ο κήπος της σκέψης

Ενώ η έκλειψη είχε την τιμητική της ...και ενώ οι τηλεοπτικοί δέκτες ούρλιαζαν ποιος θα εκπαραθυρωθεί πρώτος για να αποδείξει ότι είχε μαντέψει σωστά μια καταστροφή η μια άλλη... και ενώ κάποιοι αγανακτισμένοι μάζευαν τα υπόλοιπα από τα μαρμαρα της πλατείας από εκείνα που είχαν σπάσει για να χουν πολεμοφοδια..

μια παρέα στο Νέο Ηράκλειο ψιθύριζε διαφορετικά έναν μικρό οδηγό στην εγγύτητα

Χάρηκα τόσο πολύ που όταν βρέθηκα στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη... ήταν εκεί πολύς κόσμος οικογένειες με μικρά παιδια που κουβέντιαζαν τους πίνακες και τα άλλα έργα τους γονείς τους

Μέσα στην τόση διάθλαση των ημερών στην τόση τόση βαβούρα .... όπου τα κούφια λόγια περισσεύουν.. σαν να μην σταματά κανείς να πάρει ανάσα να σκεφτεί.. αρθρώνει συνεχως μια κι έχει το εργαλειο της φωνής...

η επίσκεψη στην χθεσινή έκθεση ήταν για μένα η πιο ουσιαστική πράξη των ημερών.. Μια αφορμή να σκεφτεί κανείς συνδυαστικά όπως οφείλουν να είναι οι διαδρομές της σκέψηςνα κάνει τις διαδρομές μέσα από την ιστορία όπως της αντιμετώπισαν οι διαφορές τέχνες και όπως της αφουγκράστηκαν στο πλαίσιο των κοινωνικών συνθηκών οι καλλιτέχνες..

Το έργο αυτό του διαλόγου όλων αυτών των έργων είναι έμπνευση και δημιουργία του επιμελητή Παναγιώτη Παπαδόπουλου. Ορισμένα εργα πολύ γνωστά, άλλα για μένα τουλάχιστον, εντελώς άγνωστα... τα έργα συνδιαλέγονται με αναπάντεχο τρόπο στην παράθεση τους... καταλύονται έτσι τα γεωγραφικά σύνορα και αίφνης διαπιστώνονται οι κοινοί προβληματισμοί και οι διαδρομές..

Το ιδιωτικό είναι μια προστασία απέναντι σε ένα απειλητικό δημόσιο χώρο σημειώνει ο Παπαδόπουλος Αυτή η σύγκρουση αναδεικνύεται μέσα από το έργο ορισμένων καλλιτεχνών ..Όταν θα πάτε να πάρετε οπωσδήποτε το μικρό φυλλάδιο που σας καθοδηγεί και σας ανοίγει το παράθυρο του επιμελητή έτσι ο διάλογος των έργων καθίσταται διαυγής όπως και ματιά του επιμελητή πάνω σε αυτό τον διάλογο η έκθεση αυτή βλέπεται και διαβάζεται λέει και πράγματι αυτό το μικρό φυλλάδιο που είναι ο δικός του ψίθυρος και ανοίγει το παράθυρο της δικής μας ανάγνωσης

Στο κέντρο της έκθεσης μια περφορμανς της Κατερίνας Αθανασίου όπου δυο γυναίκες η εικαστικός και η κόρη της.. διαβάζουν και βαφούν τα νύχια τους ανασυγκροτεί τον πίνακα του Περβολαρακη έτσι ο πινάκας γίνεται ένας ζωντανός πίνακας κατά το γαλλικό ταμπλο βιβαντ ..τόσο ζωντανός που χτες μια κυρία κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο διεκδίκησε να μπει μέσα στο ταμπλό και να φωτογραφηθεί.. μάλιστα ζήτησε επίμονα ειδικές οδηγίες από τον φωτογράφο για να μην χαλάσει την σύνθεση....

Εγώ χτες σε αυτή την έκθεση συγκινήθηκα γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι επίμονα φροντίζουν να είναι εύφορος ο κήπος της σκέψης και αυτό έσβησε γλυκά όλο τον θόρυβο της ημέρας και ονειρεύτηκα εύφορα όπως πρέπει να είναι τα όνειρα

Να πάτε

το κειμενο που παρουσιαζει την εκθεση Η έννοια της Εγγύτητας και του ιντιμισμού (intimisme) χρησιμοποιείται στη ζωγραφική για να περιγράψει το έργο των Κλώντ Βιγιάρ και Πιέρ Μπονάρ. Οι δυο αυτοί καλλιτέχνες δημιουργούν ένα ύφος που επικεντρώνεται σε οικιακές σκηνές και εσωτερικά, απεικονίζουν το «ιδιωτικό» ως μία προστατευμένη περιοχή του ατόμου που καθοδηγείται από την οικογενειακή ζωή και τις συναναστροφές με τα οικεία πρόσωπα.Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μία απόσυρση από την κοινωνία, ως μία επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η «εφεύρεση της ατομικότητας» αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Η διάκριση του δημόσιου/ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση του εαυτού. Η αντίληψη της εγγύτητας και της οικειότητας που προβάλλεται μέσα από το έργο των Μπονάρ και Βιγιάρ δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική αντίληψη περί της «έκφρασης της προσωπικότητας». Μία τέτοια αντίληψη θα εκφραστεί στο σύγχρονο μυθιστόρημα και στην τεχνική, πλέον, του μονόλογου, αλλά και σαν καθήκον ολόκληρων επιστημών, όπως της ψυχανάλυσης.

Όλο το πρόγραμμα της νεωτερικότητας προσδιορίζεται από αυτήν την επιστροφή στον εαυτό. Ο 19ος αιώνας δημιουργεί μία διαρκή σύγκρουση των ναρκισσισμών. Οι αισθητικές σειρές που δημιουργούνται με μία παρουσίαση της Εγγύτητας και του ιντιμισμού ξεκινούν βέβαια από την «έκφραση του εαυτού», αλλά ανοίγονται στην ερωτική εμπειρία μέσα στον απομονωτισμό.

Η παρουσίαση, για παράδειγμα, του ερωτισμού προϋποθέτει την προστατευμένη περιοχή του ιδιωτικού. Η διερεύνηση της έννοιας προχωρά στην αναζήτηση μίας ασκητικής διανοητικής στάσης καθώς και στη διαδικασία της απομόνωσης στη διάρκεια του στοχασμού, π.χ. στον Μαρσέλ Προύστ. Η εγγύτητα και ο ιντιμισμός δηλώνουν την έκφραση της προσωπικότητας, οδηγούν στον αισθησιασμό, προϋποθέτουν τον ασκητισμό. Οι αισθητικές σειρές που ανοίγονται με αυτή την έννοια και παρουσιάζονται στην έκθεση απαιτούν την περιγραφή αυτών των τριών επιπέδων.

O Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης αποτέλεσε το χαρακτηριστικό παράδειγμα ιντιμιστή ζωγράφου στην ελληνική ζωγραφική. Απεικόνισε, σχεδόν αποκλειστικά, εσωτερικά χώρων, οικεία πρόσωπα, φίλους του. Ποια είναι, όμως, η σχέση του καλλιτέχνη με την ευρωπαϊκή αντίληψη της εγγύτητας και του ιδιωτικού; Ο ευρωπαϊκός ιντιμισμός αναπαριστά το εσωτερικό δημιουργώντας το χώρο που αποσύρεται ο αστός. Ένας τέτοιος χώρος έχει το χαρακτηριστικό του οικείου. Το ιδιωτικό είναι μία καθαγιασμένη εικόνα της αστικής κοινωνίας. Στον Μπονάρ αντιλαμβάνεσαι την «ευτυχία να βρίσκεται κανείς μέσα στο σπίτι του». Αντίστοιχα στον Βιγιάρ το ιδιωτικό γίνεται η έκφραση του αινίγματος της ύπαρξης. Η ιδιωτικότητα στον Τριανταφυλλίδη δεν έχει τον καταφατικό χαρακτήρα που συναντάμε στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Το ιδιωτικό αποτελεί το καταφύγιο από έναν κίνδυνο. Το ιδιωτικό προστατεύει μπροστά στην εχθρότητα του δημόσιου που θεματοποιείται ως κίνδυνος. Εδώ δεν συναντάμε τη διαλεκτική σχέση ιδιωτικού/δημόσιου αλλά την τομή και την αντίθεσή τους. Οι σχεδόν μονόχρωμες επιφάνειες του δεν προβάλλουν τη λαμπρότητα της αστικής ζωής.

Οι « Εγγύτητα» αποτελεί μία έκθεση που παρουσιάζει μία έννοια. Μολονότι πρόκειται για εικαστική παρουσίαση, μόνο ένα κομμάτι της είναι καθαρά εικαστικό. Η μουσική, τα θεωρητικά κείμενα, η λογοτεχνία οι διαφάνειες, η ιστορική φωτογραφία, τα φιλμ, και η video art που φιλοξενούνται δεν αποτελούν την εικαστική τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος αλλά ανασυγκροτούν το ίδιο το αντικειμενικό πλαίσιο της ιδέας.

Παρουσιάζονται έργα των καλλιτεχνών: Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη, Άγγελου Θεοδωρόπουλου, Αριστείδη Βαρούχα, Γιάννη Τσαρούχη, Γιώργου Μπουζιάνη, Κώστα Σπυρόπουλου, Φρέντ Μπουασονάς, Σερίν Νεσάτ, Διαμαντή Διαμαντόπουλου, Φίλιππου Μαργαρίτη, Όθωνα Περβολαράκη, Ορέστη Κανέλλη ,Γιώργου Ιακωβίδη, Χέλμουτ Νιούτον, Ανρί- Καρτιέ Μπρεσόν, Δημήτρη Γαλάνη, Φώτη Κόντογλου, Τζόζεφ Μπόυς, Κατερίνας Αθανασίου.

Θα παρουσιαστεί αρχειακό υλικό και φωτογραφίες που τράβηξαν οι Κλώντ Βιγιάρ και Πιερ Μπονάρ, αποσπάσματα ταινιών του Πιερ Πάολο Παζολίνι καθώς και αρχειακό υλικό για τον Λούτβιχ Βιττγκενστάιν, και τον Μάρτιν Χάιντεγκερ.

Διάρκεια, μέχρι το Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Μαρίνου Αντύπα 18 ακριβώς πάνω στο σταθμό ΗΣΑΝ Ηρακλείου από Δευτέρα ως & 9.00-2.00 τηλ 210.2719744

Τι είναι η πατρίδα μας;Μέσα από την προσωπική αφήγηση της Ιλίρας, προσεγγίζουμε τη συνθήκη που βιώνουν οι Αλβανοί στην Ελλαδα

Προβαλλεται. Το Σάββατο 11 Ιουνίου 2011 στις 16:00 η ταινια μου για τη σειρα οι «Φυλές της Αθήνας»απο την ΝΕΤ.

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;

Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;

Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;

Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μέσα από την προσωπική αφήγηση της Ιλίρας, μιας νεαρής γυναίκας, προσεγγίζουμε τη σημερινή συνθήκη που βιώνουν οι Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα, αλλά και εκείνοι που, έχοντας αποκτήσει γνώση ή και κάποια μικρή περιουσία, επιχειρούν να κτίσουν ένα καλύτερο μέλλον πίσω στη χώρα τους.

Τα Βαλκάνια είναι μια πλεξούδα... Χέρια που αγγίζουν με τον ίδιο τρόπο, μάτια που δακρύζουν με ίδιες υγρασίες, μουσικές που τραγουδούν τους ίδιους δρόμους, συγγενεύουμε συγκινητικά. Διαδρομές στην Αθήνα, τα Τίρανα, στην ιστορία και τη μνήμη, με οδηγούς τρεις οικογένειες που έζησαν τους ξέφρενους ρυθμούς της πρόσφατης ιστορίας και άθροισαν τα πιο ετερόκλητα βιώματα, για να καταλήξουν στην Ελλάδα.

Στον αφηγηματικό κορμό της ταινίας χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από το ποίημα «Το παράθυρο» του Γιάννη Ρίτσου, στο οποίο βασίστηκε ο Αλβανός ηθοποιός Ενκε Φεζολλάρι για μια παράσταση που ανέβασε στην Αθήνα. «Τίποτα δεν είναι που να μην μπορείς να το δείξεις περήφανα και να το τραγουδήσεις»…

Οι ήρωες του ντοκιμαντέρ αφηγούνται την περιπέτεια της μετανάστευσης και της γλώσσας. Ο λυρικός ποταμός ποίησης του Γιάννη Ρίτσου αρδεύει τα στόματα των αφηγητών και η ταινία περιμένει στις εκβολές για να καταδυθεί μέσα από το βλέμμα τους σε μια περιδίνηση στο τοπίο της ετερότητας… Και τη μεταμορφώνει σε οικείο τοπίο για την υποδοχή του άλλου μας εαυτού.

Ένα παράθυρο για τον καθένα μας. Ένα παράθυρο στον μέσα και στον έξω κόσμο.

Δείτε το trailer του ντοκιμαντέρ: http://www.youtube.com/watch?v=48WdVnycr90

Οι «Φυλές της Αθήνας» είναι μία σειρά αυτοτελών ντοκιμαντέρ, που ανιχνεύει τις ευτυχείς συγκυρίες της πολυπολιτισμικότητας, μέσα από τη συχνά δύσκολη πραγματικότητα της μετανάστευσης. Δοκιμασμένοι ντοκιμαντερίστες αλλά και νέοι κινηματογραφιστές δίνουν την ξεχωριστή τους ματιά στις κοινότητες των αλλοδαπών και την Αθήνα.

Βρείτε τις Φυλές της Αθήνας στο διαδίκτυο

Facebook: http://el-gr.facebook.com/people/Phyles-tes-Athenas/100002045029004

Youtube Channel: http://www.youtube.com/user/FylesAthinas

Twitter: http://twitter.com/#!/Fylestisathinas

Μέσα στην έρημο υπάρχουν οάσεις και νησίδες

δημοσιευση στο περιοδικο Νεμεσις
-Στο ντοκιμαντέρ σου Όνειρα σε άλλη γλώσσα… καταπιάνεσαι με το οξύ πρόβλημα της εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητά τους σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία. Το πρότυπο σχολείο που βλέπουμε στην ταινία σου είναι μία πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου;Πρόκειται για ένα σχέδιο που λέγεται Ζώνη Εκπαιδευτικης και ξεκίνησε από έναν τομέα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Γαλλία. Στη συνέχεια το πήρε το Υπουργείο Παιδείας της Κύπρου και το εφαρμόζει πιλοτικά σε τέσσερα σχολεία. Yπάρχει αυτή την ώρα στο νέο νομοσχεδιο για την παιδεια Ισως η ταινια χρησιμοποιηθει ως εργαλειο ενημερωσης τωρα που γινεται η επιμορφωση και ξεκινα η διαδικασι αυλοποιησησης στην Ελλαδα

-Κάνοντας την ταινία δηλαδή είχες σκοπό να ενεργοποιήσεις κάποιες ευαίσθητες χορδές στο Υπουργείο Παιδείας;

Ασφαλώς. Έχω κάνει πάρα πολύ προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλιστα τώρα μπήκε και στην ιστοσελίδα του Υπουργείου. Να σκεφτείς ότι η ταινία μετά τη μία βδομάδα προβολής της στο Ίδρυμα Κακογιάννη θα μείνει μέχρι το Γενάρη εκεί ώστε τα πρωινά να πηγαίνουν να τη βλέπουν τα σχολεία. Το έχουμε οργανώσει αυτό. Τώρα δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο θα πετύχει το εγχείρημα. Ευτυχώς όμως βρήκα ανθρώπους στο Ίδρυμα που δέχτηκαν να πάρουν αυτό το ρίσκο μαζί μου, γιατί είναι ένα εγχείρημα που το κάνω εντελώς ανεξάρτητα, χωρίς τη στήριξη κάποιου επίσημου φορέα. Εν τω μεταξυ εκπροσώποι του Υπουργείου Παιδείας είδαν την ταινια και ανταποκριθηκαν θετικά. Υπήρξε και η ευτυχής συγκυρία βραβευσης της ταινιας τα δύο βραβεία στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Χαλκίδας. Εγώ βέβαια δεν αξιολογώ ιδιαίτερα τέτοια γεγονότα βραβευσης καθως ξέρω πως είναι συγκυριακά. Παρόλα αυτά βλέπω ότι στο μυαλό του άλλου, του κοινου, του εκπαιδευτικού, αν υπήρχε μέχρι τώρα κάποιος ενδοιασμός, μετά τα βραβεία αυτός έφυγε και τώρα λέει «εντάξει, άντε πάμε να τη δούμε». Το βλέπω τις τελευταίες τρεις-τέσσερις μέρες και από την ηλεκτρονική αλληλογραφία αλλά και τα αιτήματα που λαμβάνω για προβολές, καθώς μετά τη βράβευση έχουν πολλαπλασιαστεί. Λαμβανω αιτηματα από Πανεπιστημια από σχολεια Δηλαδή αρχίζει και ενδιαφέρει πιο σοβαρά την εκπαιδευτική κοινότητα.

-Αυτό που λες Λουκία είναι πολύ σημαντικό καθώς ο τρόπος με τον οποίον εκπαιδεύονται τα παιδιά στην Ελλάδα είναι εντελώς παρωχημένος. Και αυτό επειδή το σημερινό σχολείο διαμορφώνει ανθρώπους με μονολιθική εθνοκεντρική σκέψη που όταν αύριο κληθούν να ζήσουν σε μία κοινωνία που θα είναι ένα πολυεθνικό μωσαϊκό θα υποστούν πολιτισμικό σοκ!

Απολύτως έτσι είναι. Και βλέπεις επίσης ότι όταν έχεις αυτή την ανοικτή προσέγγιση στην εκπαίδευση, όπως διδάσκονται αυτά τα παιδιά στο σχολείο της Φανερωμένης, τους δίνεις σημαντικα εφόδια για το αύριο. Εγώ μερικά μαθήματα που έκαναν, όπως είναι για παράδειγμα τα θρησκευτικά που τους ρωτάει ο δάσκαλος: «τι δίδαξε ο Θεός; Την αγάπη. Και συμπληρωνει ότι αν κάνετε κάτι κακό θα πέσει φωτιά να σας κάψει είναι ανοησία!» Αυτό είναι πολύ σημαντικό επειδή σκέφτομαι το τι διδαχτηκαμε εμείς στην παιδική μας ηλικία. Με ένα ενοχικό σύνδρομο, άσχετα το πώς το επεξεργαστήκαμε αργότερα. Μεγαλωσαμε με αυστηρές εντολές, με το φόβητρο της αμαρτίας και της τιμωρίας.

-Αυτή είναι η αντίληψη της Παλαιάς Διαθήκης του Θεού τιμωρού. Ενώ εδώ τα παιδιά διδάσκονται περισσότερο το Θεό της Καινής Διαθήκης και των Ευαγγελίων που είναι ο Θεός της Αγάπης.

Αυτό στη Φανερωμενη το διδάσκονται στην 5^η και 6^η δημοτικού, οπότε δημιουργείται στα παιδιά το υποβαθρο για μία άλλου είδους σκέψη. Πέρα βέβαια από το ότι αυτός ο δάσκαλος διδάσκει στους μαθητές του κυριως την αποδοχή. Το τι σημαίνει αντιλαμβάνομαι τον άλλον και δεν προσπαθώ να τον αλλάξω ή να τον κάνω να σκέφτεται όπως εγώ. Όταν λοιπόν αντιμετωπίζεις στο σχολείο ανοικτά τα θέματα της ιστορίας και της θρησκείας φτάνεις σε άλλο επίπεδο. Βλέποντας την ταινία όλοι σχολιάζουν το πόσο σοφά είναι αυτά τα παιδιά. Τιποτα δεν ήταν στημενο, σκηνοθετημένο. Απλώς οι συνεντεύξεις μαζί τους ήταν πολύωρες. Μιλούσαμε πάρα πολύ ώρα και σιγά-σιγά ωρίμαζε μέσα τους η σκέψη. Δηλαδή οι πιο φιλοσοφικές και υπαρξιακές τους ομολογίες είναι προς το τέλος μίας κουβέντας που διαρκούσε δύο ώρες, και πλέον η σκέψη τους παιδιών και η ανησυχια τους ξεπηδάγε μέσα από τα βαθύτερα στρώματα της ψυχής τους. Στην αρχή θα σου πουν κοινοτυπίες αλλά στο τέλος θα μιλήσει το βαθύτερο είναι τους. Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι αυτά τα παιδιά εκφράζονται σε μία γλώσσα που δεν είναι δική τους, δηλαδή στα Ελληνικά. Και εκφράζονται εξαιρετικά. Διαμορφώνουν μία σκέψη με σωστή γραμματική και συντακτικό και βεβαια περιεχομενο . Αυτό για μένα είναι καθαρά επίτευγμα του σχολείου. Δηλαδή μίας εκπαίδευσης που σε εξοπλίζει ώστε να ξέρεις να διατυπώνεις σωστά τη σκέψη σου. Να σκέφτεσαι αναλυτικά και πολύπλοκα, όχι μονολιθικά. Όλα αυτά τα πράγματα τα κάνει το σχολείο, και μπορεί να τα κάνει. Παίρνει κάποιους ανθρώπους που έχουν έρθει από άλλη χώρα, τους μαθαίνει τη γλώσσα μας αλλά στη συνέχεια τους μαθαίνει να είναι και σκεπτόμενοι πολίτες από τα νεανικά τους ακόμη χρόνια, πράγμα πολύ σημαντικό επειδή αυτό δεν είναι σε θέση να το κάνει η οικογένειά τους. Αυτά τα παιδιά είναι φτωχά, οι γονείς τους δουλεύουν όλοι μέρα, οι περισσότεροι δεν ξέρουν Ελληνικά και αυτό φαίνεται από το πώς μιλάνε στην ταινία. Και δεν έχουν και χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους, καθώς γυρνάνε αργά στο σπίτι από τη δουλειά και μπορεί να τα βρουν να κοιμούνται. Όλο λοιπόν αυτό που βλέπεις είναι πραγματικά επίτευγμα του σχολείου που για να συμβεί βέβαια απαιτεί πάρα πολλές ώρες δουλειάς.

-Από την άλλη μεριά δεν πιστεύεις, όμως, με δεδομένη την πλημμυρίδα των εξαθλιωμένων μεταναστών που θα υποστεί ο Δυτικός ανεπτυγμένος κόσμος λόγω της πληθυσμιακής έκρηξης της Ασίας και της Αφρικής τις επόμενες δεκαετίες, ότι όλα αυτά που συζητάμε είναι κατά βάθος ρομαντικά; Βλέπουμε πόσο έχει αυξηθεί τελευταία παντού ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και ο φασισμός.

Ναι, είναι αρκετά ρομαντικά. Δυστυχώς είναι έτσι, οι αλλαγές είναι βίαιες αλλά από την άλλη μεριά πάντα μέσα στην έρημο υπάρχουν οάσεις και νησίδες Θεωρώ πως είναι εντελώς νομοτελειακό γι’ αυτές τις νησίδες και τις μονάδες να κάνουν παρέμβαση στο βαθμό που μπορούν. Πιστεύω επίσης πάρα πολύ ότι μεσα από τυχαίες συναντήσεις υπάρχει μία εξέλιξη. Πιθανόν να μην είναι επαναστατική, με την έννοια ότι θα αλλάξει ριζικά τα πάντα, αλλά στο βαθμό που κρατάει ζωντανές κάποιες νησίδες, πυρήνες, ή κάστρα είναι σημαντικό, γιατί οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη να αναπνεύσουν κάποια στιγμή θα βρεθούν εκεί μαζι και θα το κάνουν. Οι άλλοι που βολεύονται ή συνηθίζουν στη παγιωμένη, απολιθωμένη κατάσταση, στην αδράνεια, και έτσι ή αλλιώς την επιλέγουν ή συντάσσονται μ’ αυτή, θα ασφυκτιούν. Παρόλα αυτά επειδή πιστεύω πως υπάρχει ικανός αριθμός ανθρώπων που σκέφτονται διαφορετικά, οφείλει ο καθένας από τη δική του την πλευρά, εσύ που κάνεις αυτό, εγώ που κάνω το άλλο, να συναντιόμαστε και να συντηρούμε ο καθένας με τον τρόπο του όσο γίνεται περισσότερο ό,τι φωτεινές νησίδες υπάρχουν. Να φροντίζουμε ώστε αυτές οι οάσεις να παραμενουν ευφορες καθως βρίσκουν σ’ αυτές καταφύγιο και αποκούμπι πάρα πολλοί απελπισμένοι άνθρωποι. Όπως για παράδειγμα στην ταινία, όταν βλέπεις την εφηβη που ξεκινάει από το Κουρδιστάν επειδή δεν της επιτρέπεται να πάει γυμνάσιο εκεί, και έρχεται να μάθει γράμματα στο σχολείο της Φανερωμένης, ενώ δουλεύει παράλληλα στο παπουτσάδικο. Και παρ’ όλες τις αντιξοότητες γράφει ένα διήγημα το οποίο βραβεύεται από την Ουνέσκο! Αυτό το παιδί λοιπόν πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό, αν σκεφτείς την ασφυξία που ένιωθε στο χωριό του και η οποία το ώθησε να πάει να γραφτεί παράνομα στο σχολείο και τελικά να πετύχει. Θα μου πεις ότι δεν άλλαξε φοβερά κοινωνικά, ότι εξακολουθεί να δουλεύει, και τελικά μπορεί να μην καταφέρει ποτέ να αλλάξει τη μοίρα της σε σχέση με τη δουλειά της, αλλά δεν παύει να χαμογελάει και να είναι ευτυχισμένη επειδή κάποια στιγμή μπόρεσε την εμπειρία της να τη μετουσιώσει σε ένα γραπτό κείμενο. Θα μου πεις πάλι και τι είναι αυτό! Και όμως είναι σημαντικό, και εν τέλει, όλο αυτό έγινε επειδή συνάντησε στο συγκεκριμένο σχολείο τη συγκεκριμένη φιλόλογο που τη βοήθησε να μεταγράψει τις εμπειρίες ζωής της σε διηγήματα. Και αύριο μπορεί να γράψει και κάτι άλλο. Ποτέ δεν ξέρεις πώς μπορεί να εξελιχθεί. Ή και ακόμη και αν κάνει μία παραδοσιακή οικογένεια και συνεχίσει να δουλεύει απλώς σε ένα παπουτσάδικο, πιστεύω ότι κάτι διαφορετικό θα έχει να πει στα παιδιά της. Δεν μπορείς να τα σβήσεις όλα αυτά τα πράγματα ως ασήμαντα. Κάποια στιγμή λέω στο σπικάζ της ταινίας ότι το σχολείο δεν μπορεί να αλλάξει άρδην την κοινωνία γύρω του αλλά μπορεί να οπλίσει αυτά τα παιδιά με εφόδια ώστε από κει και πέρα να είναι στο χέρι τους το πόσο θα συμβάλουν θετικά στην κοινωνία που θα ζήσουν. Γιατί ακόμη και οι μικρές αλλαγές στις πιο μικρές κοινότητες έχουν πιστεύω μία σημασία.

-Εγώ πάντως ανέκαθεν θυμάμαι το σχολείο ως έναν καταπιεστικό, αποβλακωτικό μηχανισμό. Και ότι ουσιαστικό έμαθα ήταν έξω από αυτό.

Και εγώ έτσι το θυμάμαι. Γι’ αυτό συγκινήθηκα με το σχολείο της Φανερωμένης και έλεγα «αχ, τι ωραία να μπορούσα να είμαι σε αυτό το μάθημα», το οποίο είναι ανακάλυψη και παιχνίδι, και το οποίο σου λέει ότι όλα τα υλικά τα έχεις εσύ μέσα σου. Δηλαδή βασικά σε βοηθάει να ανακαλύπτεις ο ίδιος πράγματα για τον εαυτό σου. Δε σου επιβάλλει απόψεις, ούτε σου λέει κάνε αυτό ή εκείνο. Το δικό μας σχολείο ήταν πάντα αποστήθιση, το λυσάρι, τα φροντιστήρια. Δεν εξασκούσαμε καθόλου το μυαλό μας. Ενώ εδώ είναι εντελώς το ανάποδο. Και μετά αναρωτιέσαι πώς μιλάει ο 13χρονος έτσι. Μα μιλάει επειδή έχει μάθει την αναλυτική σκέψη. Υπάρχει ένα φοβερό μάθημα μαθηματικών στην 1^η δημοτικού το οποίο δεν το έβαλα τελικά στην ταινία, όπου ο δάσκαλος το έκανε με απίστευτα ενδιαφέροντα τρόπο χρησιμοποιώντας ξηρούς καρπούς! Μετά βλέπεις ότι ξεκινάει το μάθημα των Ελληνικών και κάνουν όλοι μαζί Τάι Τσι στο χαλί. Δηλαδή γίνονται εντυπωσιακά πράγματα. Λέει ο δάσκαλος: «ανοίγουμε τώρα, ξεκινάει η μέρα»! Και μετά ακολουθεί η συνεργασία του ενός με τον άλλον. Ή όταν πλακώνονται στο ξύλο τα πρωτάκια και ρωτάει ο δάσκαλος ήρεμα ένα αν το ενόχλησε κανείς!

-Αφού λοιπόν σε απασχολούν τα ζητήματα των ξένων, θα ήθελα στο κλείσιμο της κουβέντας μας να σε ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό. Είναι στη φύση του ανθρώπου να αισθάνεται ξένος. Όπως λέει και ο ποιητής Καρύδης στο ομώνυμο ποίημά του: «σ’ αυτή την πόλη είμαστε ξένοι...» Εσύ νιώθεις κάποιες φορές αυτό το συναίσθημα;

Πολύ συχνά. Και όσο μεγαλώνω όλο και πιο πολύ. Και ενώ παλιά ήμουν πάρα πολύ κοινωνική, πρώτη στα πάρτι και στην κοσμική ζωή, εδώ και δώδεκα χρόνια, συντελέστηκε μία μεταστροφή μέσα μου, και άρχισα πραγματικά να αισθάνομαι πάρα πολύ δύσκολα με την κοινωνική συναναστροφή και την ευτέλειά της, όπου είναι όλοι δήθεν, υποδυόμενοι κάτι άλλο από αυτό που είναι, στο οποίο όμως ομολογώ ότι υπήρξα κανονικός πρωταγωνιστής. Δηλαδή ήμουν και εγώ με τη μάσκα μου και όλα τα συναφή. Μέχρι εκείνη την ώρα τροφοδοτούσα και τροφοδοτούμουν από αυτό το σύστημα. Ήμουν μέσα σε αυτό. Στα 37 μου όμως ήχησε μέσα μου ένα καμπανάκι που δεν μπορώ να καταλάβω ποιός το κτύπησε, αλλά έπρεπε τόσο επιτακτικά να το ακούσω, καθώς κατάλαβα ότι αν δεν το έκανα εκείνη την ώρα θα κινδύνευα… Άρχισα λοιπόν να αναπτύσσω εντελώς άλλα στοιχεία του χαρακτήρα μου και να γίνομαι και σχεδόν εριστική. Και αυτό επειδή ήταν ανάγκη να σπάσει ένας ξερός φλοιός, οπότε έπρεπε να γίνει για μένα λίγο πιο επαναστατικά. Με ρήξεις. Πράγμα που δεν ήταν πολύ εύκολο γιατί όταν σε έχουν συνηθίσει να είσαι κάπως, και όταν και εσύ έχεις συνηθίσει τον εαυτό σου να λειτουργεί με έναν δεδομένο τρόπο ζορίζεσαι να αλλάξεις. Έτσι, σταμάτησα να συμμετέχω στις κοινωνικές εκδηλώσεις και δεν μπορούσα να εξηγήσω και σε μερικούς ανθρώπους γιατί εξαφανίστηκα. Μετά έφυγα και από τη ζωή τους. Άλλαξα και παρέες και μοιραία άλλαξα και η ίδια βαθιά. Τώρα λοιπόν αισθάνομαι πάρα πολύ συχνά ξένη. Έχω επιλέξει πολύ συνειδητά επίσης μία μοναχικότητα, ενώ παλιά φοβόμουν τη μοναξιά και ήθελα πάντα να είμαι σε συναναστροφή. Ενώ τώρα την επιζητώ τη μοναξιά. Βέβαια στο βαθμό που ασχολούμαι με πάρα πολλά πράγματα έχω λίγο χρόνο για προσωπική ζωή, αλλά αν είναι να επιλέξω να κάνω κάτι που να με ικανοποιεί, συνήθως θα το κάνω ή μόνη μου ή με ελάχιστους ανθρώπους. Γενικά με κουράζουν πολύ οι κοινωνικές συναναστροφές. Βρίσκω δύσκολα παρέες που να μπορώ να αισθάνομαι οικεία ή μη ξένη. Παρόλα αυτά αφού κάνω τέτοιες δουλειές που είναι πολύ ανοικτές στον κόσμο, μοιραία συναναστρέφομαι και με πάρα πολλούς ανθρώπους. Από την άλλη μεριά επειδή είμαι και πολύ επικοινωνιακή, έχω Facebook, πολλά μπλογκ, διεκπεραιώνω την επικοινωνία με όρεξη προσπαθώντας να έχω πραγματική εμπλοκή. Τουλάχιστον να λέω την αλήθεια μου. Αλλά ούτε αυτές τις σχέσεις τις μεταγράφω στην ανθρώπινη επαφή. Αυτή την ώρα αισθάνομαι το ανάποδο από αυτό που μου συνέβαινε παλιά. Δηλαδή ότι μέσα στη μοναχικότητά μου είναι η ασφάλειά μου. Έχω ένα πολύ μικρό κύκλο ανθρώπων με τους οποίους έχουμε συστηθεί, έχουμε τσακωθεί και έχουμε περάσει όλες τις κρίσεις και νιώθω ότι σε μερικά πράγματα τουλάχιστον μπορούμε να συνεννοηθούμε. Αλλά αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι, ελάχιστοι.

-Βέβαια λέγεται και το άλλο ότι «προχωράει πιο γρήγορα όποιος προχωράει μοναχός του…»!

Ε ναι! Διαφορετικά πρέπει να γυρνάς συνεχώς δίπλα και να κοιτάς αν ακολουθεί ο άλλος (γελάει).

-Οπότε καταλήγει ο άλλος να είναι σαν την αβαρία του πλοίου που πρέπει να ξεφορτωθείς στην πάλη με τα κύματα... Αρκεί βέβαια να μη φτάνεις στα άκρα και αρχίζεις να πετάς αδιάκριτα όλα τα μέλη του πληρώματος στη θάλασσα (γελάει).

Όχι (γελάει). Πρέπει να ισορροπείς όσο γίνεται καλύτερα και να μη χάνεις την ανθρωπιά σου.

Γυριζουμε τον καθρεφτη

ξεκινησε ο δευτερος κυκλος γυρισματων της ταινιας μου εισαι ο καθρεφτης μου περισσοτερα στο μπλογκ της ταινιας http://youmymirror.blogspot.com/

Αντιμετωπίζουμε ένα τοπίο της διάθλασης των ιδεών, ένα τοπίο σύγχυσης ταυτότητας

ΠΕΜΠΤΗ, 03 ΜΑΡΤΙΟΥ 2011 «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα»
ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ http://www.topontiki.gr/article/14408
Το σημείωμα που ακολουθεί δεν έχει καμία αξίωση κινηματογραφικής κριτικής. Αισθάνομαι την ανάγκη να πω δυο λόγια για μια ταινία που αναπάντεχα με συγκίνησε και η προβολή της οποίας πιστεύω ότι αποκτά σημαντικό συμβολικό και πολιτικό ρόλο, καθώς αναδεικνύει την καλή πρακτική και το πάθος ενός ανθρώπου για τη δουλειά του.
Πιστεύω ότι ειδικά σε περιόδους κρίσης αυτές οι θετικές πρακτικές είναι εκείνες που πρέπει να αναδεικνύονται και ευτυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που δεν έχουν καταθέσει το στοιχείο του ανθρωπισμού στον βωμό του εφήμερου κέρδους.
Απλά πρέπει να έχουμε μάτια ανοιχτά να τους δούμε.
Ευτυχώς πολλοί από εμάς είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε υπέροχους γιατρούς, υπέροχους δασκάλους, υπέροχους πολίτες, γιατί ναι, υπάρχουν υπέροχοι Έλληνες. Έλληνες που αγαπούν και σέβονται τη ζωή.
Ο Σωτήρης Γκορίτσας ήταν τυχερός. Ύστερα από τροχαίο ατύχημα ευτύχησε να γνωρίσει έναν ορθοπεδικό γιατρό που είχε καταγράψει στο ομώνυμο μυθιστόρημά του τις περιπέτειες που έζησε στο ΕΣΥ θεραπεύοντας «τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Αναγνώρισε, όπως γράφει ο ίδιος, σε αυτές τις ιστορίες πολλές από τις κωμικοτραγικές πλευρές που χαρακτηρίζουν όλη τη νεοελληνική ζωή. Συγχρόνως αναγνώρισε και τις ανεξάντλητες δυνάμεις λίγων ανθρώπων που αντιστέκονται στον παραλογισμό του ελληνικού δημοσίου και επιμένουν να προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Έτσι έφτιαξε μια ταινία για τη σύγκρουση ενός εγώ με το ΕΣΥ, την Οδύσσεια κάθε Έλληνα που αποφασίζει να τα βάλει με το δημόσιο σύστημα της χώρας του.
Ένας ειδικευόμενος ορθοπεδικός γιατρός ξεκινάει την καριέρα του στο δημόσιο νοσοκομείο του ΕΣΥ.
Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα είναι λοιπόν η νέα τολμηρή ταινία του Γκορίτσα, η οποία ακόμη κι όταν σχοινοβατεί ανάμεσα στον σαρκασμό και την πραγματικότητα το κάνει με επιδέξιο χειρισμό, που επιβεβαιώνει ότι η κωμωδία είναι η άκρη μιας μεγάλης πίκρας.
Η ταινία έρχεται να προτείνει μια αφήγηση σε μια χρονική στιγμή στην οποία πιστεύω την έχουμε απόλυτα ανάγκη.
Παρ’ ότι συγκαταλέγω τον Γκορίτσα σε αυτούς που κάνουν ξεκάθαρο αρσενικό σινεμά, υποκλίνομαι στο ακούραστο ένστικτό του να καταπιάνεται με θέματα αληθινά, τόσο κοντινά, με όλο και περισσότερη διεισδυτικότητα, χωρίς να εγκαταλείπει το χιούμορ του... κυρίως τον σαρκασμό, που πιστεύω ότι ξεκινά από έναν αυτοσαρκασμό. Αυτήν την ταινία τη θεωρώ μια ιδιαίτερα τρυφερή αρσενική ταινία.
Αντιμετωπίζει με σεβασμό και αγάπη τους ήρωες, φτιάχνει ωραίους χαρακτήρες και έναν καταιγιστικό ρυθμό αφήγησης, στον οποίο όμως η κάθε λεπτομέρεια έχει ουσιαστικό ρόλο, για αυτό είναι και προσεγμένη. Οι διάλογοι είναι πολύ λειτουργικοί, το ίδιο και η διεύθυνση ηθοποιών. Η μόνη παραφωνία ίσως είναι ο χειρισμός των γυναικείων χαρακτήρων απ’ το σενάριο, οι πιο πολλές παραμένουν πιο στερεοτυπικές μορφές, χωρίς να υφαίνεται η ποικιλία που υπάρχει στους αρσενικούς χαρακτήρες.
Πέραν του εύστοχα ειρωνικού και αλληγορικού τίτλου της ταινίας, τον οποίο εγώ βρίσκω και συγκινητικό, είναι από τις ελάχιστες φετινές ταινίες που με έκανε να νιώσω καλά για τούτη τη χώρα μας... καθώς πιστεύω ειλικρινά ότι στομώσαμε από τη διάθλαση οπτικής... και το άκρατο χειροκρότημά της... Αντιμετωπίζουμε πράγματι ένα τοπίο της διάθλασης των ιδεών, ένα τοπίο σύγχυσης ταυτότητας, όπου πολλές δήθεν προσεγγίσεις της σύγχρονης τέχνης χειροκροτούνται μαζικά από επαΐοντες και μη και συμβάλλουν αποφασιστικά στον ακόμη πιο ισχυρό τραυματισμό του τοπίου, στην πλαστογραφία της αισθητικής και της ηθικής.

Η ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» έχει τα κότσια να συγκινεί καθώς σκύβει με σεβασμό και τάλαντο στην υπόθεση της υγείας, με πολύτιμο οδηγό το βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού.
Η πνευματική υγεία μας τραυματίζεται ικανά καθημερινά από την αθλιότητα της τηλεόρασης και την προπαγανδιστική προσέγγιση όσων τη χρησιμοποιούν ως μέσο προσηλυτισμού. Ακόμη και στη σάτιρα οι δημιουργοί φέρονται παγιδευμένοι στα εκφραστικά της μέσα, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν την τηλεοπτική παγίδα. Στον αντίποδα της τέχνης και δη του σινεμά, άλλα πνευματικά τραύματα καραδοκούν, καθώς αναπτύσσονται εκφραστικές μορφές με προσχήματα νεωτερικότητας, οι οποίες ουσιαστικά υπογραμμίζουν την αδυναμία τους να χειριστούν το υλικό τους, είτε χαϊδεύουν με ναρκισσισμό τα πιο άρρωστα ένστικτα της κοινωνίας, είτε καταναλώνονται σε έναν φορμαλισμό και παράγουν ούτως ή άλλως ένα στρεβλό περιεχόμενο.

Σε αυτό το τοπίο ταινίες όπως η ταινία «Απ’ τα κόκαλα βγαλμένα» μας υπενθυμίζουν πού βρίσκεται ο αγώνας και η ομορφιά της ζωής… κι όταν ακούγεται ο ψίθυρος των πρώτων στίχων του Εθνικού Ύμνου, ναι τολμάμε να συγκινηθούμε, χωρίς καμιά αυτολογοκρισία, γιατί η αληθινή συγκίνηση δεν καταλαβαίνει από αυτά, όταν είναι να αναβλύσει το κάνει με την ορμή του ποταμού.


(Η ταινία του Σωτήρη Γκορίτσα είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Δενδρινού, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Παίζουν: Αργύρης Ξάφης, Δημήτρης Ήμελλος, Άννα Κουτσαφτίκη, Στέλιος Μάινας, Μπέσσυ Μάλφα, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Βαγγέλης Μουρίκης, Μηνάς Χατζησάββας, Γιώργος Συμεωνίδης, Γιώτα Φέστα, Κώστας Μπερικόπουλος, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μάκης Παπαδημητρίου, Υβόννη Μαλτέζου.)

η φωτο ειναι μια συνθεση που εφτιαξα χτες απο μια φωτο ενα περιπατο σε ενα παρκο

«Να πληρώσει κανείς ή να μην πληρώσει;»

«Να πληρώσει κανείς ή να μην πληρώσει;»
Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2011 ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=7&artid=81178
ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
«Δεν πληρώνω». Μέτωπο αντεπίθεσης των εργαζομένων για κάποιους και μια κίνηση τραμπουκισμού που αποτελείται από τζαμπατζήδες για κάποιους άλλους. Οι συγγραφείς Χριστόφορος Κάσδαγλης, Ηλίας Μαγκλίνης και Αλέξης Σταμάτης, η σκηνοθέτρια Λουκία Ρικάκη, ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός, ο περφόρμερ Διογένης Δασκάλου και ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς μοιράζονται τις σκέψεις τους για το συγκεκριμένο κοινωνικό ζήτημα.
«Ορθώς φοβούνται το κίνημα»Για το συγγραφέα και δημοσιογράφο Χριστόφορο Κάσδαγλη, όσοι δεν πληρώνουν δεν είναι τζαμπατζήδες. «Μερικοί απλώς δεν μπορούν, ενώ οι περισσότεροι αντιστέκονται σε καταχρηστικές χρεώσεις και στη γενικότερη εισπρακτική υστερία. Τζαμπατζήδες είναι οι εργολάβοι και το κράτος, που προεισπράττουν προσφέροντας μακέτες και λακκούβες. Τζαμπατζήδες είναι όσοι μεθοδεύουν την υποβάθμιση των δημόσιων συγκοινωνιών. Προσωπικά, είμαι υπέρ των διοδίων. Καλύτερα να πληρώνουν οι χρήστες μιας υπηρεσίας παρά ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Σύμφωνοι, αλλά εδώ το έχουν παρακάνει, αυξάνοντας συνεχώς τους σταθμούς αλλά και το διόδιο. Ορθώς η κυβέρνηση φοβάται το κίνημα “Δεν πληρώνω”, γιατί εύκολα μπορεί να επεκταθεί στους φόρους, στη ΔΕΗ, στα δάνεια. Κι αν γίνει πραγματικά μαζικό, τίποτα δε θα μπορεί να το αντιπαλέψει. Να γιατί δεν είναι τζαμπατζήδες οι συμμετέχοντες σ’ αυτό, αλλά όλοι εμείς οι άλλοι που διστάζουμε, από καθωσπρεπισμό ή επειδή βιαζόμαστε να πάμε στον προορισμό μας και αποφεύγουμε τους μπελάδες. Φυσικά, δε μου διαφεύγει ο αμυντικός χαρακτήρας του κινήματος, καθώς μακροπρόθεσμα χρειάζεται να δημιουργηθεί κάτι πιο θετικό και πιο ανατρεπτικό».
«Οχι στο άδικο, απ' όπου κι αν προέρχεται»Ο Αλέξης Σταμάτης εξηγεί πως όταν είσαι αναγκασμένος να μετράς ακόμη και το ένα ευρώ, κάποια στιγμή θα παλέψεις εναντίον οποιασδήποτε υπερβολικής ή και άδικης επιβάρυνσης. «Το κίνημα αυτό, νομίζω, θα ήταν πιο ουσιαστικό, αν αντί να εστιάζει μόνο στα διόδια και στα εισιτήρια, επεκτεινόταν και σε αλλά ''τραυματικά'' ζητήματα, όπως τα ''φακελάκια''. Εγώ λέω ''όχι'' στο άδικο απ' όπου κι αν προέρχεται αυτό. Δεν πληρώνω ούτε τον άθλιο δρόμο ούτε όμως και το γιατρό ο οποίος επιβάλλεται να κάνει τη δουλειά του χωρίς χαράτσι. Από την άλλη, θα μου πείτε, φτάσαμε ώς εδώ επειδή κανείς δεν τηρούσε τους νόμους. Τουλάχιστον, στην περίπτωση του “Δεν πληρώνω” γίνεται ανοιχτά, αιτιολογημένα και ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του».
«Ζήτημα πολιτικής ανυπακοής» Για τον Ηλία Μαγκλίνη, το ζήτημα της πολιτικής ανυπακοής είναι τεράστιο κι έχει μακρά ιστορία. Μάλιστα, ο συγγραφέας σημειώνει ότι για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει γράψει σχετικά ο Αμερικανός στοχαστής του 19ου αιώνα Χένρι Ντέιβιντ Θορό. «Στα καθ' ημάς, μια κίνηση που εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, όπως είναι το λεγόμενο “Δεν πληρώνω”, κινδυνεύει εν τη γενέσει του να εκφυλιστεί σε τραμπουκισμό. Το να καταστρέφεις ακυρωτικά μηχανήματα ή να τα καλύπτεις με σελοτέιπ ή να επιτίθεσαι λεκτικά σε όσους θέλουν να πληρώσουν εισιτήριο ή διόδια δεν είναι πολιτική ανυπακοή, είναι κάτι ανήθικο. Μάλιστα, είναι χειρότερο κι από ανήθικο. Είναι λάθος. Πολιτική ανυπακοή δε σημαίνει απαγορεύω στον άλλο να έχει την αντίθετη άποψη. Κι έπειτα, ας έχουμε υπόψη μας ότι τις ζημίες των εταιριών που διαχειρίζονται τις συγκοινωνίες ή τα διόδια στο τέλος καλείται να τις πληρώσει το ελληνικό κράτος -δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Δώρον άδωρον, τελικά. Ωστόσο, θεωρώ ότι έως εδώ που έφτασε καλώς συνέβη, ειδικά σε ό,τι αφορά την υπόθεση των διοδίων και των εθνικών οδών μας. Πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι και σε διαρκή εγρήγορση και να αποβλέπουμε σε αποτελέσματα, όχι να ακκιζόμαστε για μία ακόμη φορά από την ίδια την κίνηση της ανυπακοής», καταλήγει.
«Ενας αλυσοδεμένος κόσμος» Για τον ηθοποιό Γρηγόρη Βαλτινό, αυτό που ζούμε αυτήν τη στιγμή μπορεί να περιγραφεί μόνο με τη λέξη «αγανάκτηση». «Οταν τα χρήματα που εξασφαλίζει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης προέρχονται από τον κακόμοιρο και δαρμένο συνταξιούχο, από το νέο που με λαχτάρα θέλει να βγει στην αγορά εργασίας και από το μεροκαματιάρη, μοιραία ο κόσμος λέει τη φράση του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω”. Οχι μόνο λέει τη φράση αυτήν, αλλά την κάνει και πράξη. Δυστυχώς, μέσα σ' ένα σύστημα σαν κι αυτό που έχει επικρατήσει, ο κόσμος είναι αλυσοδεμένος. Εάν δεν πληρώσεις, για παράδειγμα, την έκτακτη εισφορά, δεν μπορείς να πάρεις φορολογική ενημερότητα και δεν μπορείς να εισπράξεις χρήματα στο μέλλον. Είσαι “μαυρισμένος” στην εφορία. Επίσης, το Σύνταγμα δεν προβλέπει ανυπακοή στους νόμους και, κατά συνέπεια, ο πολίτης μπορεί να αντιδράσει μονάχα σε ένα παράνομο πλαίσιο. Τελικά, όποιο κόμμα κι αν είναι στην εξουσία, η μπουρζουαζία ευημερεί και η φτωχολογιά υποφέρει. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα βουνά; Τουλάχιστον εκεί δε θα μας ζητούν φορολογική ενημερότητα», σημειώνει ο κ. Βαλτινός.
«Η επανάσταση βρίσκεται στη συνέπεια» Η σκηνοθέτρια Λουκία Ρικάκη επιλέγει να πληρώνει τους φόρους και τις υποχρεώσεις της από τότε που θυμάται τον εαυτό της, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει η ίδια. «Επιλέγω να πληρώνω εγκαίρως τους συνεργάτες μου, τη μισθοδοσία τους, τις ασφαλιστικές μου υποχρεώσεις. Γενικά, επιλέγω να λειτουργώ με συνέπεια και διεκδικώ συνέπεια απ' όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου, επιμένοντας να μη δίνω φακελάκι. Επίσης, όσο εργάστηκα στο Δημόσιο -ένα ελάχιστο διάστημα, ευτυχώς- αρνήθηκα επίμονα το φακελάκι που μου προσφέρθηκε. Αργότερα, η συνεπής στάση που είχα ως εργοδότης θεωρήθηκε αδυναμία. Ορισμένες φορές, συνεργάτες μου συμπεριφέρθηκαν με υπεροψία και αναίδεια, καθώς είχαν εθιστεί σε άλλες εργοδοτικές πρακτικές κι είχαν μεγαλύτερη εκτίμηση στον εργοδότη που χρωστούσε, παρά σ' αυτόν που εξοφλούσε. Δυστυχώς, θεωρούμε πως η ασυνέπεια αποτελεί στάση επαρκώς επαναστατική. Εγώ πάλι πιστεύω ότι η πραγματικά επαναστατική στάση βρίσκεται στη συνέπεια. Στην άρνηση του βολέματος και του ρουσφετιού. Για όλους αυτούς τους λόγους με βρίσκει αντίθετη το “κίνημα” αυτό. Νομίζω ότι, επιτέλους, αν μας χαρακτηρίζει κάποιο ίχνος ευθύνης, πρέπει να μάθουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να μην τις μεταθέτουμε σε άλλους. Να μη λουφάρουμε, να αγαπάμε την εργασία μας, να αγαπάμε τη ζωή, να είμαστε ευγενείς και να αναζητούμε καθημερινά θετικές πρακτικές. Εκεί ίσως βρίσκεται μια πράγματι επαναστατική, ηθική στάση. Τέτοια στάση, ευτυχώς, συναντούμε ακόμη σε αρκετούς ανθρώπους, ανθρώπους που κινούνται αθόρυβα και με συνέπεια. Μάλιστα, από αυτούς προκύπτει καθημερινά η ανάταση, οπότε εντέλει και η ανάσταση».

Μερικές φορές ο ερωτας σε «σκοτώνει» άλλες..σου δανείζει τη δύναμη του…

Μερικές φορές ο ερωτας σε «σκοτώνει» άλλες φορές σου δανείζει τη δύναμη του…
δημοσιευση στο moveitmag http://www.moveitmag.gr/flash.php Σε στιγμές οπού φαίνεται ότι εξαντλείται η δύναμη μας -όπως αυτές των κρίσεων- αναζητούμε καταφύγιο σε ότι μπορεί να τονώσει τη διάθεση και την ενέργεια μας να συνεχίζουμε τη ζωή. Ο έρωτας σε επισκέπτεται απρόσκλητος , σαν τυφώνας και καταιγίδα σε παρασύρει, σου μαθαίνει ξανά ότι όλα είναι στο χέρι σου, όλα τα μπορείς, ότι έχεις απίστευτη δύναμη, άπιαστη δημιουργικότητα, άφταστη τόλμη. Ξαφνικά ότι δεν φανταζόσουν ως τότε ότι θα έκανες γίνονται καθημερινότητα Μεταμορφώνεσαι για να υποδεχτείς αυτή τη δίνη, ομορφαίνεις … Όσο ο έρωτας διαρκεί τα τοπία φαίνονται άλλα, τα ματιά σου βλέπουν με άλλο τρόπο, αναπνέεις καλά είσαι ευτυχισμένος που ζεις!
Όταν ο έρωτας αποχωρήσει, τον διαδέχεται η μελαγχολία, το πένθος της απώλειας αλλά εκεί ακριβώς μαθαίνεις με τον καιρό ότι σε αυτό το διάστημα της μελαγχολίας - συχνά το πιο βασανιστικά δημιουργικό- αποκτάς έναν σπάνιο πλούτο γνώσης και δύναμης.
Όταν ο έρωτας περάσει, χαμογελάς στη μνήμη του ερωτοχτυπημένου εαυτού σου, χαίρεσαι που είχες την τύχη και την ευλογία να ζήσεις ένα τόσο μεγάλο πάθος και συνεχίζεις τον περίπατο της ζωης, ως την επόμενη συνάντηση με τον έρωτα, που παραμονεύει εκεί στη γωνία. Μόνο που δεν σε έχει ειδοποιήσει, να τον περιμένεις, για αυτό και πάλι όταν χωρίς να χτυπήσει την πόρτα θα σου ανοίξει διάπλατα πόρτες και παράθυρα, όπως ο ανεμοστρόβιλος θα είσαι εκεί. Πάλι θα σε παρασύρει στο γλυκό του ταξίδι.
Η δύναμη του έρωτα είναι μαγική, μα πιο μαγική είναι η δύναμη που έχουμε μέσα μας και που ο έρωτας μας βοηθά να την ανακαλύψουμε, την βγάζει στην επιφάνεια την στολίζει και μας δείχνει τον άλλο υπέροχο μας εαυτό που τολμά.
Λουκια Ρικακη δημοσιευση στο moveitmag http://www.moveitmag.gr/flash.php

Cinema for awakening

ΤHE FILM FESTIVAL AS AN EXPRESSION AND PRACTICE OF PUBLIC CULTURE
Outline of thoughts for the seminar by Lucia Rikaki
am off to Delhi today and this is my outilne for my little talk at a panel during the Persistence Resistance festival check the festival it is a great initiative http://www.persistenceresistance.in/
αποσπασματα απο την μικρη μου ομιλια την Δευτερα 7.2.2011 στο φεστιβαλ ΕΠΙΜΟΝΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ του Νεου Δελχι
Cinema with a soul from all over the world
The Independent film festival
Is an open meeting place for creators unsettled citizens who still believe that art enlightens in a unique purpose our truth and highlights issues of our awakening from the deep sleep of our consumer habits, towards what constitutes the creation and consumption of contemporary images

The Independent film festival hosts
Cinema for awakening…. in a world that seems to demand other forms of storytelling as they are now being spelled out in the new media forms and the net
The theology of the “marketplace” represents a single sides financial suppression Η and this market oriented images and films now prove insufficient to provide tools to comprehend but mostly to change the terms or our common coexistence
These market oriented narratives do not correspond any more to our real needs and certainly do not respond to the urgency of shaping a common standpoint towards existence and whatever morality aesthetics and creativity this may involve

We are in urgent need of another social and political scene
Independent Film Festivals do provide the tools for broadening our perceptions on the way cinematic languages and narratives in the context of a technology era resist and transform worlds realities

We have created in Greece the
Rodos Ecofilms http://www.ecofilms.gr/ International Health Film festival http://www.healthfilmfestival.gr/
Independent Film Festivals are fortunately some of the worlds last oasis
They provide meeting places for innovative thought, visionary approach and ideas that do flourish in independent fertile gardens around the planet
All these are expressed through the lenses of filmmakers with wide open perception impatient to create new narratives

Independent Film Festivals do foster the silent upraising of international consciousness’ Audiences and film lovers adopt an active stand point towards the commons and demand beyond, the sheer pleasure of watching yet another film
They seek hope beyond the obvious and towards the real heartbeat of being, where the tender look upon life may give us wings to fly towards our dreams

These festivals are the wide open windows that reveal the alternative beauty of the world

We realize, with great perplexity, the results of an elusive global economic scheme. A scheme that originates from sources that are captive by wealth. This never ending concentration of wealth is a huge disease that co-exists with the modern life style.
It is a dysfunction that has little to do with real life, but nevertheless, has taken huge dimensions. I wonder what are the moral values of the people who control or participate in these systems that regulate global economy, therefore the lives of every living being on this planet . It seems as though it is an incurable illness. At present we are experiencing the first hives of this epidemic.
We thought that we could continue to ride on the fake chariot of consumerism without getting injured. But we are walking on thin ice. Even though the poets warned us, we kept on seeking wealth. What a pathetic way to live, wasting time on earth chasing money…

We have created Ecofilms and the International Health Film festival during a time of crisis, to suggest a way of life that could save us, to enlighten those dynamic exceptions that point out other values, beyond wealth, that constitute the greatest living capital and only with those values a person can obtain equilibrium of body and soul, consequently good health.
At this annual meeting of cinema environment health and medicine, which is the only one in the world, we bring together films of great moral value and most probably, of low stock value, which shed light to those who serve Health with self denial, those who take care of their fellowman with generosity, those who care and actively attend to our well balanced life on this planet. Far away from the ephemeral sirens, of our equally ephemeral monetary wealth, which is responsible for many of today’s health disorders, are people that respect the gift of life, honor their journey on this planet and return the gesture wholeheartedly.
Next to science stands human will power, our bond with nature along with the way of thinking and experiences that we gained through centuries. Fortunately, there are certain civilizations that haven’t turned their back on this valuable knowledge, they haven’t surrendered it to a cash transaction, a transaction that obviously aims criminally against our health system … just as it aims against our economy.
At Ecofilms and at the International Health Film festival we operate on the outskirts of any big international events, bending their evaluation rules. We invest a small capital but a generous soul, we turn our backs to cheap glamour, our sole interest are the propositions of moral depth and we consider them priceless.
The result is that we create our own value system, where people gather from all over the world and rediscover what is most important in life. This is priceless and it ensures more than survival. It ensures a long and healthy life.

Lucia Rikaki creator and Artistic director Rodos Ecofilms http://www.ecofilms.gr/ International Health Film festival http://www.healthfilmfestival.gr/

Έχω ανάγκη τη φύση για να ισορροπώ να αντιλαμβάνομαι το πραγματικό μέγεθος της ύπαρξης

συνεντευξη στον Γ.Αλεξίου.. Βραδυνη της Κυριακης 30.1.2011 http://www.vradyni.gr/index1.htm
Κατ’ αρχάς να αναφέρουμε ότι η ενασχόλησή σας με το υλικό που αντλεί
πρώτη ύλη από το διαδίκτυο προϋπήρξε της ταινίας που θριάμβευσε τις μέρες αυτές στις Χρυσές Σφαίρες, το Social Network με αντικείμενο το facebook. Πρωτοπόρος πάντα στη δουλειά σας !Τι είναι εκείνο που ανιχνεύετε στη νέα ταινία σας «Είσαι ο Καθρέπτης μου» ; Ήδη το 2006 δημιούργησα την πρώτη Ελληνικη ταινία που ξεκίνησε από το Ίντερνετ με τιτλο Κρατησε ΜΕ http://kratiseme.blogspot.com/ http://www.holdme.gr/ το ΘΕΜΑ ήταν η απώλεια και στη διαδικασία δημιουργίας της ταινίας μοιραστηκαμε με ανθρώπους άγνωστους ως εκείνη τη στιγμή από όλη την Ελλάδα ιστορίες απώλειας η ηρωίδα της ταινίας είχε δημιουργήσει αυτό το κάλεσμα για να χειριστεί το ζήτημα του θανάτου του πατέρα της αυτή η πρώτη εμπειρία υπήρξε συγκλονιστική και για την ποιότητα και την ποσότητα των ανθρώπων που ανταποκρίθηκαν αλλά κυρίως γιατί μαγικά σχεδόν μεταφυσικά οι ιστορίες που μοιράστηκαν συνομίλησαν ΠΟΛΥ λειτουργικά με τον μυθοπλαστικος ιστό της ταινίας . Όταν ήρθαν στα γυρίσματα συμμετείχαν σε ένα ΠΟΛΥ δυνατό παιχνίδι αυτόματης γραφής των σουρεαλιστων το παιχνίδι της αφής κι Έτσι μέσα από μια συλλογική αφήγηση προέκυψαν ΠΟΛΥ δυνατές και συγκινητικες ιστορίες όσοι πήραν μέρος αξιολογησαν ως ΠΟΛΥ σημαντική τη συμμετοχή τους και όλοι συμφωνήσαμε ότι αυτή η διαδικασία πέρα από τη δημιουργική της αξία μας βοήθησε όλους μέσα από αυτή τη μοιρασιά να διαχειριστούμε τις δικές μας απώλειες Ήδη δηλαδή ξεκινούσαμε την ταινία με ένα πολύτιμο δώρο κι ούτε μπορούσα να φανταστώ τι δώρα είχε καταστρωσει η τύχη για μας σε όλη τη πορεία της ταινίας κι ακόμη και τώρα όπου προβάλλεται αναπτύσσεται γύρω της ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον ο ιντερνετικος διάλογος οπότε έτσι το πείραμα της έπικοινωνιας που ξεκίνησε ήδη τώρα 4 χρόνια πριν εξακολουθεί να προσφέρει δημιουργικούς καρπούς
Να αναφέρω ότι στη διάρκεια της ταινίας ένα ατύχημα μας στέρησε τη συμμετοχή του Γιωργου ενός νέου που είχε ήδη μοιραστεί μαζί μας μια εξαίρετη ιστορία.αυτή η πραγματική απώλεια υπήρξε σημαντικός σταθμός στην ταινία Μεσα από το Ίντερνετ αναζήτησα και βρήκα πολλά στοιχεία από τη ΖΩΗ του κι έτσι δημιουργθηκε ένας χαρακτήρας κι ένας ήρωας στο σενάριο πάνω στα ίχνη που ο ίδιος είχε αφήσει στο διαδίκτυο.. Σαν να ήθελε κατα κάποιο. Τροπο κάποιος να τα συλλέξει και να αφηγηθει την ιστορία του.Αργότερα σε κάποιες ΠΡΟΒΟΛΕΣ τυχαία! Γνώρισα την οικογένεια τπυ φίλους του οι οποίοι ευτυχώς επιβεβαίωσαν ότι η ταινια τιμα την μνήμη του αλλά επίσης κι ότι αποδωσαμε με συνέπεια κάποιες από τις δημιουργικές εμμονές του ! Κι ΟΛΑ αυτά χωρίς καμμιά πραγματική συνάντηση αλλά συνθέτοντας τα ίχνη του στο διαδίκτυο ..σε ένα γράμμα που μου είχε γράψει με εμεηλ είχε προφητευσει ότι η ιστορία θα γράφεται πια μέσω μεηλ .. Περισσότερα στοιχεία για την ταινία βρίσκει κανείς στις ιστοσελίδες της http://www.holdme.gr/ kratiseme.blogspot.com καθώς και στο ομότιτλο βιβλίο Κρατησε με
Τώρα στην νέα μου ταινία Εισαι ο καθρεφτης μου http://youmymirror.blogspot.com/ ανιχνευω την ομορφιά και ειδικά εκείνη που κατοικεί στην κάθε μέρα και αποτελεί τον μεγάλο πλούτο και το μεγάλο δώρο της ζωής .. Ένα πραγματικό μη υλικό δώρο πέρα από τις σειρήνες τπυ εφημερου πλουτισμού που έιμενουν να διδάσκουν ότι η ΖΩΗ βρίσκεται στη συσσώρευση υλικών αγαθών .Κι εδώ έριξα ένα μπουκάλι με ένα μυνημα στη μεγάλη θάλασσα του Διαδικτύου και ανθρωποι από όλη την Ελλαδα και την Κυπρο ήρθαν με τις ιστορίες και τις εμπειρίες τους γυα την ομορφιά ένα ακόμη λοιπόν πολύτιμο ταξίδι στη διάρκεια της συνάντησης μας κινηματογραφουσαμε με 4 κάμερες και ένας Ινδός φωτογράφος έφτιαχνε το πορτραίτο τους Ολο αυτό το ΠΡΩΤΟ μέρος των γυρισμάτων έχει ολοκληρωθεί και τώρα ξεκινούν τα γυρίσματα του μυθοπλαστικου μερους που θα ολοκληρωθεί το καλοκαίρι πρωταγωνιστούν ο ΑΝΤΩΝΗΣ Καρυστινος και η Ελευθερια Κομη
2. Πότε καταφέρνει ένας άνθρωπος να δει τον εαυτό του στον καθρέπτη με αποτέλεσμα που τον ικανοποιεί πραγματικά ; Υπάρχει αυτή η στιγμή ή είναι ουτοπία ;
Πιστεύω ότι είναι δύσκολο να έχει διάρκεια αυτόν ο αντικατοπτρισμος του ιδανικού όμως υπάρχουν στιγμές που συνομιλουμε ευφορα με το είδωλο μας και αναγνωρίζουμε στοιχεία του εαυτού μας .. Ευτυχώς Και μέχρι την επόμενη συνάντηση του εαυτού με το είδωλο πασχιζουμε να ξαναβρούμε αυτή την εύφορη στιγμή την εφήμερη της διάρκεια και την ηδονικη της απόλαυση
3. Ποιο κομμάτι της φύσης είναι ποιο επιδραστικό στην έμπνευση και τη γαλήνη σας ;
Ο ΗΛΙΟΣ κάτω από τις γενναιοδωρες ακτίνες του οποίου γράφω τώρα και αυτές τις απαντήσεις λουσμενη στην ευφορία των Αλκυονιδων ημερών και η θάλασσα. Εχω ανάγκη τη φύση για να ισορροπω να αντιλαμβάνομαι το πραγματικό μέγεθος της ύπαρξης λατρευω τις μυρωδιές της φύσης και τις επίμονα και μέσα στη ΠΟΛΗ καθώς σε κάθε μου καθημερινή μετακίνηση διεκδικώ έστω κι ένα ελάχιστο πέρασμα από ένα Άλσος η οποίο ίχνος φυσικού τοπίου μέσα στον αστικό ιστό
4. Ποιο είναι το κύριο ερέθισμά σας για το ντοκιμαντέρ «Σχέδιο Σωτηρία» και πως εξελίσσεται διαδικτυακά ;
Ήταν το ότι διαπίστωσα ότι σε αυτό το ιστορικό και μεγάλο Δημόσιο νοσοκομείο υπάρχουν αυτοί οι υπέροχοι Ελληνες οι ανιδιοτέλεις αυτοί υπηρέτες της ΥΓΕΙΑΣ ταγμενοι στο λειτούργημα της με τροπο βαθειά συγκινητικό και συνέπεια και αφοσίωση που αφοπλιζει απόλυτα, τις χαιρεκακες μοιρολογιστρες των κακών.. Αυτοί οι όμορφοι λειτουργοί της Υγειας φιλοξένησαν και συνυπηρξαν μαγικά μέσα στον χωρο του νοσοκομείου με 100 νέους καλλιτέχνες ,μοιράστηκαν μαζί τους την πλούσια ιστορία του νοσοκομείου και μέσα στο δάσος του νοσοκομείου -όπου ακόμη η φύση ανθίζει οργιαστικα- ανθισαν εξαιρετα έργα τέχνης τα οποία διαπραγματευτηκαν την μνήμ,η τον πόνο και την ιστορία .Κατεγραψα την έκθεση στη διάρκεια τριων μηνών, συνομίλησα με δημιουργούς με θεατές, με ανθρώπους του νοσοκομείου με τους εμπνευστές της έκθεσης και τον κ Παναγιωτη Παπαδοπουλο στον οποίο ανήκει η ιδέα. Ταυτόχρονα με τα γυρίσματα δημιούργησα ένα μπλογκ http://sotiriaplan.blogspot.com/ για την ταινία όπως κάνω πια για κάθε μου ταινία και ποσταριζα καθημερινά αλμπουμ με φωτό από τα γυρίσματα στο φεησμπουκ Ετσι έχει αναπτυχθεί ήδη ένας ΠΟΛΥ ενδιαφέρον ιντερνετικος διάλογος γύρω από την ταινία και είναι και μια ευκαιρία να μετρησω και το ενδιαφέρον του κοινού .. Η εμπειρία αυτή πάντως εμένα με διδαξε ότι το Σχεδιο Σωτηρια όπως είναι ο συμβολικός τίτλος της έκθεσης είναι εφικτό όταν συνασπιζονται με τέτοιο τροπο τέτοιες όμορφες δημιουργικές δυνάμεις
5. Υπάρχει κι ένα καινούργιο βιβλίο : «Τα Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας». Σε ποιους απευθύνεται ;
Σε όλους ήδη βρίσκεται στη δεύτερη του έκδοση Προκειται για φιλοσοφικού Τυπου παραμύθια ας πούμε για όλους μας που έχουμε ανάγκη την αγάπη και την ΕΛΠΙΔΑ πολλοί το αγόρασαν για τον εαυτό τουσκαι το μοιράστηκαν και με τα παιδιά τους ..άρα το Σχεδιο Σωτηρια είναι και πάλι εφικτό! Τώρα γράφω τα παραμύθια που γιατρευουν εύχομαι ως το τέλος του 2011 να το έχω τελειώσει
6. Η ελπίδα πώς μπορεί να παραμείνει ζωντανή σε μια αγωνιώδη καθημερινότητα για μεγάλο αριθμό πλέον συνανθρώπων μας ;
Αρκεί να την καλλιεργουμε με τη φροντίδα που καλλιεργουμε ένα φυτό η έναν καρπό που θελουμε να μείνει ζωντανό γιατί μας δίνει τροφή η ομορφιά Και τα δυο είναι τροφή της ύπαρξης απαραίτητη αν αφήσουμε τον κήπο μας να ξεραθει θα ξεραθουμε θα στεγνωσουμε από τους χυμούς της ζωής δεν νομίζω ότι υπάρχει δικαιολογια να μην ποτιζεις τον κήπο η τη γλάστρα σου μεταφορικά και κυριολεκτικά το λέω
7. Πριν την εξάπλωση του internet όλοι μιλούσαν για μια αφόρητη στη ζωή τους. Τώρα αυτό το ακούμε πολύ λιγότερο. Τελικά οι διαδικτυακές λειτουργίες και επικοινωνίες κάλυψαν τα κενά μας; Είναι ψυχοθεραπεία ; Πώς λειτουργεί σε
σας ;
Αυτή η επικοινωνία καλύπτει κάποια κενά όχι ΟΛΑ αλλά συμβάλλει στην εξωστρέφεια ακυρώνει κάποιους φόβους συναναστροφων κι έτσι ίσως λειτουργεί και ψυχοθεραπευτικα
Εγώ πλέον έχω απόλυτη δημιουργική εξάρτηση από το διαδίκτυο
Ευτυχώς με παρηγορήσε ένα βιβλίο Η Σοφια του Ριλκε που διάβασα και λέει ότι ο ποιητής κάθε πρωί πριν γράψει οτιδήποτε άλλο απαντούσε ενδελεχως στην αλληλογραφία του
Το ίδιο έκανε απ ότι ξέρω και ο Ριτσος Μια δημιουργική προθερμανση..
8. Ο τρόπος και ο σεβασμός με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας και τους γύρω μπορεί να επηρεαστεί από την οικονομική κρίσηκαι τις επιπτώσεις
της ; Είναι ικανή η κρίση να κλονίσει τις σχέσεις σας ή θα μας φέρει πιο κοντά ; Τι πιστεύετε ;
Ότι μας κάνει να επαναδιαπραγματευτουμε αυτά που θεωρούμε ως λυμενα και ως αποτέλεσμα γινόμαστε οκνηροι μπορεί εν δυνάμει να το μετατεψουμε σε θετική στάση Ηδη ορισμένοι ξανασυστηνονται με συλλογικότητες γίνονται πιο ευγενείς και δεν ποδοπατουν τον διπλανό όπως έκαναν ως προ ολίγου Χαμηλωνουν οι τόνοι της υπεροψιας κι αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που στέκονται χαιρεκακα απέναντι στη κρίση κι επιθυμούν την πτώχευση μας σε κάθε επίπεδο τυχαίο;;
9. Πώς αντιμετωπίζετε τους όρους μνημονίου ως ελεύθερο πνεύμα και δημιουργικό που είστε ;
Νομίζω ότι εδώ και ΠΟΛΥ καιρό πρακτικά βρισκόμαστε υπό καθεστώς μνημονίου ακόμη κι αν δεν είχε διατυπωθεί το μεγαλο ψεμα του ακρατου καταναλωτισμού που χρόνια τώρα μας απομακρύνει από τις αξίες της ζωής μας έχει σώσει στην ανελευθερια του αρματος του Για μένα πάντα η άμυνα υπήρξε η δημιουργία και η καταφυγή στη φύση εκεί ισορροπώ .δεν είμαι επιστήμονας των οικονομικών αλλά ευτυχώς το ένστικτο μου μου επέβαλε μια μετριοπαθη στάση σχετικά με την ουτοπία του πλουτισμού της μη ανοχής μιας ηθικής που χρόνια τώρα βασιλεύει στις συναλλαγές κλπ απηχα συνειδητά, δεν είμαι λοιπόν πλούσια αλλά χαίρομαι τη ΖΩΗ
10. Πώς βλέπετε το νέο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο που δίχασε τους δημιουργούς ως προς το κατά πόσο ενθαρρύνει τη δημιουργία ;Περιμένουμε να το δούμε στην εφαρμογή του εκεί θα κριθεί είναι θετικό το ότι έγινε και προβλέπει να διορθώσει κάποια από τα κακώς κείμενα όμως ειθε να εφαρμοστεί σωστά
11. Είστε οπαδός του 3D στον κινηματογράφο ; Σας «κέρδισαν» οι περσινές ταινίες που παίχθηκαν με τον τρόπο αυτό (Avatar, Tron…) ;Όχι ακόμη έχω δρόμο να διανυσω για να γίνω οπαδός δεν το αποκλείω όμως
12. Ποια ταινία ή ποιες ταινίες είδατε και ξεχωρίσατε τη χρονιά που πέρασε, αλλά και τελευταία ;Είναι όλες ταινίες που δυστυχώς δεν βγήκαν στη διανομή αλλά ευτυχώς τις φιλοξένησα στα δυο διεθνή Φεστιβαλ που οργανωνω το Εκοφιλμς και το Φεστιβαλ για θέματα υγείας .Θέλω να αναφερθώ σε Ελληνικές ταινίες που ξεχωρισα τη φετεινη χρόνια τα 45 τετραγωνικά του Τζιτζη και Ricordi Mi Στελλας Θεοδωρακη.Καθώς και τα ντοκιμαντέρ Λόγος και αντίσταση του Τιμωνα Κουλμαση και Ευριδικη του Βιανελλη