«Να πληρώσει κανείς ή να μην πληρώσει;»

«Να πληρώσει κανείς ή να μην πληρώσει;»
Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2011 ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=7&artid=81178
ΤΗΣ ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΕΞΑΔΑΚΤΥΛΟΥ
«Δεν πληρώνω». Μέτωπο αντεπίθεσης των εργαζομένων για κάποιους και μια κίνηση τραμπουκισμού που αποτελείται από τζαμπατζήδες για κάποιους άλλους. Οι συγγραφείς Χριστόφορος Κάσδαγλης, Ηλίας Μαγκλίνης και Αλέξης Σταμάτης, η σκηνοθέτρια Λουκία Ρικάκη, ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός, ο περφόρμερ Διογένης Δασκάλου και ο τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς μοιράζονται τις σκέψεις τους για το συγκεκριμένο κοινωνικό ζήτημα.
«Ορθώς φοβούνται το κίνημα»Για το συγγραφέα και δημοσιογράφο Χριστόφορο Κάσδαγλη, όσοι δεν πληρώνουν δεν είναι τζαμπατζήδες. «Μερικοί απλώς δεν μπορούν, ενώ οι περισσότεροι αντιστέκονται σε καταχρηστικές χρεώσεις και στη γενικότερη εισπρακτική υστερία. Τζαμπατζήδες είναι οι εργολάβοι και το κράτος, που προεισπράττουν προσφέροντας μακέτες και λακκούβες. Τζαμπατζήδες είναι όσοι μεθοδεύουν την υποβάθμιση των δημόσιων συγκοινωνιών. Προσωπικά, είμαι υπέρ των διοδίων. Καλύτερα να πληρώνουν οι χρήστες μιας υπηρεσίας παρά ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο. Σύμφωνοι, αλλά εδώ το έχουν παρακάνει, αυξάνοντας συνεχώς τους σταθμούς αλλά και το διόδιο. Ορθώς η κυβέρνηση φοβάται το κίνημα “Δεν πληρώνω”, γιατί εύκολα μπορεί να επεκταθεί στους φόρους, στη ΔΕΗ, στα δάνεια. Κι αν γίνει πραγματικά μαζικό, τίποτα δε θα μπορεί να το αντιπαλέψει. Να γιατί δεν είναι τζαμπατζήδες οι συμμετέχοντες σ’ αυτό, αλλά όλοι εμείς οι άλλοι που διστάζουμε, από καθωσπρεπισμό ή επειδή βιαζόμαστε να πάμε στον προορισμό μας και αποφεύγουμε τους μπελάδες. Φυσικά, δε μου διαφεύγει ο αμυντικός χαρακτήρας του κινήματος, καθώς μακροπρόθεσμα χρειάζεται να δημιουργηθεί κάτι πιο θετικό και πιο ανατρεπτικό».
«Οχι στο άδικο, απ' όπου κι αν προέρχεται»Ο Αλέξης Σταμάτης εξηγεί πως όταν είσαι αναγκασμένος να μετράς ακόμη και το ένα ευρώ, κάποια στιγμή θα παλέψεις εναντίον οποιασδήποτε υπερβολικής ή και άδικης επιβάρυνσης. «Το κίνημα αυτό, νομίζω, θα ήταν πιο ουσιαστικό, αν αντί να εστιάζει μόνο στα διόδια και στα εισιτήρια, επεκτεινόταν και σε αλλά ''τραυματικά'' ζητήματα, όπως τα ''φακελάκια''. Εγώ λέω ''όχι'' στο άδικο απ' όπου κι αν προέρχεται αυτό. Δεν πληρώνω ούτε τον άθλιο δρόμο ούτε όμως και το γιατρό ο οποίος επιβάλλεται να κάνει τη δουλειά του χωρίς χαράτσι. Από την άλλη, θα μου πείτε, φτάσαμε ώς εδώ επειδή κανείς δεν τηρούσε τους νόμους. Τουλάχιστον, στην περίπτωση του “Δεν πληρώνω” γίνεται ανοιχτά, αιτιολογημένα και ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του».
«Ζήτημα πολιτικής ανυπακοής» Για τον Ηλία Μαγκλίνη, το ζήτημα της πολιτικής ανυπακοής είναι τεράστιο κι έχει μακρά ιστορία. Μάλιστα, ο συγγραφέας σημειώνει ότι για το συγκεκριμένο ζήτημα έχει γράψει σχετικά ο Αμερικανός στοχαστής του 19ου αιώνα Χένρι Ντέιβιντ Θορό. «Στα καθ' ημάς, μια κίνηση που εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο, όπως είναι το λεγόμενο “Δεν πληρώνω”, κινδυνεύει εν τη γενέσει του να εκφυλιστεί σε τραμπουκισμό. Το να καταστρέφεις ακυρωτικά μηχανήματα ή να τα καλύπτεις με σελοτέιπ ή να επιτίθεσαι λεκτικά σε όσους θέλουν να πληρώσουν εισιτήριο ή διόδια δεν είναι πολιτική ανυπακοή, είναι κάτι ανήθικο. Μάλιστα, είναι χειρότερο κι από ανήθικο. Είναι λάθος. Πολιτική ανυπακοή δε σημαίνει απαγορεύω στον άλλο να έχει την αντίθετη άποψη. Κι έπειτα, ας έχουμε υπόψη μας ότι τις ζημίες των εταιριών που διαχειρίζονται τις συγκοινωνίες ή τα διόδια στο τέλος καλείται να τις πληρώσει το ελληνικό κράτος -δηλαδή εμείς οι ίδιοι. Δώρον άδωρον, τελικά. Ωστόσο, θεωρώ ότι έως εδώ που έφτασε καλώς συνέβη, ειδικά σε ό,τι αφορά την υπόθεση των διοδίων και των εθνικών οδών μας. Πρέπει να είμαστε υποψιασμένοι και σε διαρκή εγρήγορση και να αποβλέπουμε σε αποτελέσματα, όχι να ακκιζόμαστε για μία ακόμη φορά από την ίδια την κίνηση της ανυπακοής», καταλήγει.
«Ενας αλυσοδεμένος κόσμος» Για τον ηθοποιό Γρηγόρη Βαλτινό, αυτό που ζούμε αυτήν τη στιγμή μπορεί να περιγραφεί μόνο με τη λέξη «αγανάκτηση». «Οταν τα χρήματα που εξασφαλίζει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης προέρχονται από τον κακόμοιρο και δαρμένο συνταξιούχο, από το νέο που με λαχτάρα θέλει να βγει στην αγορά εργασίας και από το μεροκαματιάρη, μοιραία ο κόσμος λέει τη φράση του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω”. Οχι μόνο λέει τη φράση αυτήν, αλλά την κάνει και πράξη. Δυστυχώς, μέσα σ' ένα σύστημα σαν κι αυτό που έχει επικρατήσει, ο κόσμος είναι αλυσοδεμένος. Εάν δεν πληρώσεις, για παράδειγμα, την έκτακτη εισφορά, δεν μπορείς να πάρεις φορολογική ενημερότητα και δεν μπορείς να εισπράξεις χρήματα στο μέλλον. Είσαι “μαυρισμένος” στην εφορία. Επίσης, το Σύνταγμα δεν προβλέπει ανυπακοή στους νόμους και, κατά συνέπεια, ο πολίτης μπορεί να αντιδράσει μονάχα σε ένα παράνομο πλαίσιο. Τελικά, όποιο κόμμα κι αν είναι στην εξουσία, η μπουρζουαζία ευημερεί και η φτωχολογιά υποφέρει. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε τα βουνά; Τουλάχιστον εκεί δε θα μας ζητούν φορολογική ενημερότητα», σημειώνει ο κ. Βαλτινός.
«Η επανάσταση βρίσκεται στη συνέπεια» Η σκηνοθέτρια Λουκία Ρικάκη επιλέγει να πληρώνει τους φόρους και τις υποχρεώσεις της από τότε που θυμάται τον εαυτό της, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει η ίδια. «Επιλέγω να πληρώνω εγκαίρως τους συνεργάτες μου, τη μισθοδοσία τους, τις ασφαλιστικές μου υποχρεώσεις. Γενικά, επιλέγω να λειτουργώ με συνέπεια και διεκδικώ συνέπεια απ' όλες τις υπηρεσίες του Δημοσίου, επιμένοντας να μη δίνω φακελάκι. Επίσης, όσο εργάστηκα στο Δημόσιο -ένα ελάχιστο διάστημα, ευτυχώς- αρνήθηκα επίμονα το φακελάκι που μου προσφέρθηκε. Αργότερα, η συνεπής στάση που είχα ως εργοδότης θεωρήθηκε αδυναμία. Ορισμένες φορές, συνεργάτες μου συμπεριφέρθηκαν με υπεροψία και αναίδεια, καθώς είχαν εθιστεί σε άλλες εργοδοτικές πρακτικές κι είχαν μεγαλύτερη εκτίμηση στον εργοδότη που χρωστούσε, παρά σ' αυτόν που εξοφλούσε. Δυστυχώς, θεωρούμε πως η ασυνέπεια αποτελεί στάση επαρκώς επαναστατική. Εγώ πάλι πιστεύω ότι η πραγματικά επαναστατική στάση βρίσκεται στη συνέπεια. Στην άρνηση του βολέματος και του ρουσφετιού. Για όλους αυτούς τους λόγους με βρίσκει αντίθετη το “κίνημα” αυτό. Νομίζω ότι, επιτέλους, αν μας χαρακτηρίζει κάποιο ίχνος ευθύνης, πρέπει να μάθουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να μην τις μεταθέτουμε σε άλλους. Να μη λουφάρουμε, να αγαπάμε την εργασία μας, να αγαπάμε τη ζωή, να είμαστε ευγενείς και να αναζητούμε καθημερινά θετικές πρακτικές. Εκεί ίσως βρίσκεται μια πράγματι επαναστατική, ηθική στάση. Τέτοια στάση, ευτυχώς, συναντούμε ακόμη σε αρκετούς ανθρώπους, ανθρώπους που κινούνται αθόρυβα και με συνέπεια. Μάλιστα, από αυτούς προκύπτει καθημερινά η ανάταση, οπότε εντέλει και η ανάσταση».