Σήμερα με περίμενε μια αναπάντεχη μέρα
Όλες οι μέρες έχουν κάτι το αναπάντεχο αλλά τούτη εδώ πιο πολύ
Κάναμε μια περιοδεία στα καμένα της Νότιας Ρόδου και ξάφνου εκεί που είχαμε σταματήσει λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι Θάρρι που γλύτωσε - από θαύμα λένε κάποιοι- ενώ όλο το δάσος γύρω του κατακάηκε… Εκεί λοιπόν που είχαμε σταματήσει για φαγητό τηλεφωνούν στον Νομάρχη «Μια ακόμη πυρκαγιά στις Καλλιθιές!»
Σπεύδουμε στον τόπο. Από μακριά πυκνοί καπνοί κάνουν την εισαγωγή στο φλεγόμενο τοπίο. Ποτέ δεν έχω φθάσει είναι η αλήθεια τόσο κοντά στη πρώτη γραμμή. Κινηματογραφώ ότι προλαβαίνω. Το στόμα μου καίει. Τα μάτια μου δακρύζουν
Δεν μπορώ να ανασάνω.
Κάποιοι φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες . Δεν έχει μείνει ούτε μια μάσκα στα φαρμακεία και στις αποθήκες της Ρόδου. Ένας φαρμακοποιός φέρνει τις τελευταίες 50 που κατάφερε να μαζέψει. Το στόμα μου καίει
Οι πιο τολμηροί ο Νομάρχης και οι συνεργάτες του οδηγούν τα μηχανήματα και τους εθελοντές σωστά.
«Μας καίνε το νησί μας!» κραυγή
«Είδα ελάφια και σπάνια πουλιά να τρέχουν προς τη θάλασσα» μια άλλη κραυγή λίγες μέρες πριν στη Νότια Ρόδο Τα αεροπλάνα κάθε φορά που μας ραντίζουν με νερό σηκώνουν μια δίνη στάχτης .Τα μάτια μου δακρύζουν. Δεν βλέπω τα μαύρα στίγματα από στάχτη και νερό, μια γκρίζα λάσπη που γεμίζει τον φακό της κάμερας.
Πιάνω το βλέμμα του Νομάρχη, σε στιγμές αγωνίας και με ένα νεύμα του λέω κι εγώ ότι είμαστε ακόμη εδώ όσο εκείνος και όλα τα παλικάρια, οι εθελοντές, συνεχίζουν με μια υπέροχη ζωική δύναμη, με κλαδιά ελιάς, να μαστιγώνουν τη φωτιά, να ησυχάσει, να σβήσει, να πάψει, να σωπάσει.
Πέρασαν 3 ώρες οι εστίες σιώπησαν κι εμείς κάθιδροι, μαυρισμένοι, καπνισμένοι, όλο χαμόγελα κατεβήκαμε στο καφενείο του χωριού να πιούμε μια λεμονάδα.
Ίσως είναι η πιο δροσερή λεμονάδα που έχω πιει ποτέ!
Τα πρόσωπα των γερόντων χαμογελούν «Σταμάτησε η φωτιά» λένε
Το πρόσωπο του Νομάρχη χαμογελά, ανάμεσα στα λευκά γένια του ..ο Γιάννης Μαχαιρίδης έκανε τάμα …μέχρι να έρθουν τα χρήματα από το κεντρικό κράτος για την αναδάσωση τα αντιπλημμυρικά …να μην ξυριστεί.
Ανάμεσα στα λευκά του γένια λοιπόν του χαμογελά. Και αυτή η φωτιά έσβησε..
Μου αρέσει αυτή η γωνιά της γης έγραφα προχτές στον Αλέξανδρο.. με όλη τη δυστυχία που κουβαλάει ,τη δύσμορφη αλλά υπέροχη ομορφιά της μου αρέσει.. κι εκείνος είπε ότι τον πληγώνει, τον πονάει τον ξεσκίζει κι είναι φορές που του ρουφάει τη ζωική του δύναμη.
Εδώ επιλέξαμε να ζούμε και όσο είμαστε καλά θα ρουφάμε κάθε σταγόνα από τη ομορφιά αυτού του τόπου.
Μου αρέσει σε αυτή τη γωνιά του χάρτη.
Το στόμα μου καίει και όταν καίει στο στόμα μου θυμάται την κραυγή εκείνη για τα όνειρα που κυνηγάμε.Η φύση είναι τσάμπα ..για αυτό δεν μας νοιάζει που την καίμε;Η ανάσα και ο ρυθμός της δείχνει που βρίσκεται το καρδιοχτύπι μας.. Γράφω μανιφέστο γιατί το καμένο τοπίο της Ρόδου, κάθε μέρα μου καίει την καρδιά..
Πέρσι ήμουν εδώ όταν έφταναν τα σταχτιά νέα από την Ηλεία και πνίγαμε τον θυμό και τα δάκρυα μας στη θάλασσα θυμάσαι; Κι εσύ έλεγες -σαν τα δέντρα ..η κραυγή σου- έλεγες…
«Τι αξίζει κανείς να ζει αν σου καίνε τις ρίζες που με τόσο κόπο έσπειρες στο χώμα για να κρατηθείς; »… «και τώρα χωρίς ρίζες και με καμένα φτερά πως να αντικρίσεις τον ορίζοντα;» έλεγες ..Και τη σταχτιά σου εικόνα δεν ήξερα πως να παρηγορήσω.. παρά με χάδια και μελωδίες γεμάτες δάκρυα.. που πότιζαν τις ρίζες σου για να ανθίσεις ξανά..
Θα ανθίσεις ξανά άραγε; σαν εκείνο το όνειρο που ζωγραφίσαμε με χρωματιστά μολύβια .. όταν εκεί που προετοιμαζόμασταν για το θάνατο... είπαμε να αγκαλιάσουμε, τη ζωή και να αψηφήσουμε ότι με μανία και μένος μας έκαψε τις ρίζες;
Μου αρέσει αυτή η γωνιά της γης με όλη τη δυστυχία που κουβαλάει…
το κείμενο το έγραψα για τη στήλη του φίλου Γκάζι Καπλάνι στα ΝΕΑ γιατι μου ζήτησε να του περιγράψω τι γίνεται εδώ στη Ρόδο με τις φωτιές Ετυχε τημερα που μου το ζητησε να βρεθώ τόσο κοντά στη πρώτη γραμμή με στόχο να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα για τον επόμενο φεστιβαλ ΕΚΟΦΙΛΜΣ στη Ροδο.. Τι ειρωνεία.. φετος βραβευσαμε στο Φεστιβαλ την ποιητκη ταινια του Νικου Καβουκιδη για τις φωτιες στην Ηλεία..τι πρόλογος για αυτα που θα ακολουθουσαν λιγες εβδομαδες μετα..links
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=80276http://anemologites.com/?p=928
Τα πρώτα μου μαθήματα Ται Τσί πριν απο μία εβδομάδα στη Ρόδο..όσο προσπαθούσα να κρατήσω την ανάσα μου μπροστά και γράμματα και θάματα
Οι Θιβετιανές αναπνοές μας επισκεπτονται και στον ύπνο και και χρωματίζουν τα όνειρα
Σήμερα με περίμενε μια αναπάντεχη μέρα
