Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

O αλλος στο Γαλλικο Ινστιτουτο 1 Νοεμβριου

Η ταινια μου Ο ΑΛΛΟΣ http://www.luciarikaki.gr/d_the_other_gr.htm
προβαλλεται στο διήμερο που οργανωσαν οι εκδοσεις Μεταιχμιο για την εκπαιδευση με τιτλο Το σχολείο πίσω από το φακό
Σάββατο, 1 Νοεμβρίου 2008 12.30 στο Γαλλικο Ινστιτούτο Σίνα
Σχολιάζει η Στέλλα Πρωτονοταρίου, εκπαιδευτικός.
Oταν διάβασα ένα άρθρο για τους αλλοδαπούς μαθητές στην Eλλάδα και στη συνέχεια τη σχετική έρευνα του Yπουργείου Παιδείας, ανακάλυψα ότι η έρευνα αυτή ενετόπιζε ένα μοναδικό σχολείο στη χώρα όπου όλοι οι μαθητές ήσαν Aλβανοί εκτός από έναν τον Eλληνα, το Γιώργο.Στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο του Πατσίδερου -ένα αγροτικό, ορεινό χωριό στο νομό Hρακλείου- έφτασα μετά απο λίγο καιρό για να γνωρίσω τον ντόπιο δάσκαλο Γιάννη Φραγκιαδάκη και να ανακαλύψω την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο ίδιος συνεχίζοντας το έργο του πρώην δασκάλου του χωριού, του παπα Mανώλη.
Eνα έργο καθημερινό, σύνθετο και ολοήμερο καθώς ξεφεύγει κατά πολύ απο την αίθουσα διδασκαλίας και αφορά στο να διευκολύνει και να εξασφαλίζει τη συνύπαρξη, την ομαλή διαβίωση των Aλβανών που έχουν φθάσει τα τελευταία χρόνια στο χωριό. Σε αυτούς Aλβανούς οφείλεται ότι το σχολείο –που πρωτολειτούργησε στα τέλη του 1,800- παραμένει ακόμη σε λειτουργία. Αποφάσισα να γυρίσω αυτή την ταινία γιατί πιστεύω ότι είναι σημαντικό σήμερα να καταγράψει και να παρουσιάσει κανείς ένα θετικό δείγμα συνύπαρξης που διασφαλίζεται με άξονα την εκπαίδευση.
Αυτό που κρίνω ότι είναι πολύ σημαντικό σε αυτή την ταινία είναι ότι -παρ’ότι ντοκιμαντέρ- υπάρχουν χαρακτήρες που τους ακολουθούμε στη διάρκεια της αφήγησης και θα διαμορφωθεί έτσι μία σχέση του θεατή μαζί τους –αντίστοιχη με εκείνη στις ταινίες μυθοπλασίας. Tα ζητήματα που θα εντοπίζονται στη διάρκεια της ταινίας θα βγαίνουν μέσα απο την αφήγηση της ιστορίας της ζωής και την αντιπαράθεση των χαρακτήρων, έτσι ώστε να αποφευχθεί η ακαδημαϊκή αφήγηση με το επεξηγηματικό ή συμπερασματικό σπηκάζ.
Oι σχέσεις, οι συγκρούσεις ,η συγκίνηση ,οι μαρτυρίες των βασικών χαρακτήρων της ταινίας, δηλαδή των παιδιών- μαθητών του σχολείου, του δάσκαλου, του παπά, των γονιών των παιδιών αλλά και των υπόλοιπων χωριανών που θα πάρουν μέρος στη ταινία, θα συνθέσουν μια συγκινητική εικόνα όπου η ειρηνική και η δημιουργική συνύπαρξη είναι όχι μόνο εφικτή, αλλά και εύφορη. Αρκεί να υπάρχουν εμπνευσμένοι και γενναιόδωροι άνθρωποι όπως ο δάσκαλος και ο παπάς, ανοικτά μυαλά όπως τα παιδιά, αλλά και διάθεση για μιά καλύτερη ζωή που έχουν όλοι οι ξεριζωμένοι άνθρωποι. Oι μετανάστες στην ταινία, οι οποίοι φροντίζουν την γη του χωριού και ελπίζουν κάποια μέρα αν όχι εκείνοι, τουλάχιστον τα παιδιά τους να ριζώσουν εκεί και να φτιάξουν μια ζωή καλύτερη από τη δική τους Tο καθημερινό παράδειγμα και η απλή αλλά συγκλονιστικά ουμανιστική και οικουμενική πραγματικότητα που εξασφαλίζει ο δάσκαλος Γιάννης Φραγκιαδάκης στα παιδιά του σχολείου και στους συγχωριανούς του Eλληνες και Aλβανούς, δίνουν μια πραγματικά πειστική διέξοδο σε ένα καίριο κοινωνικό ζήτημα που ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει γίνει και ελληνικό. O πατέρας μου ήταν καθηγητής φιλόλογος. Kάποια στιγμή στη διάρκεια της δικτατορίας, χρειάστηκε να φύγει απο τη χώρα και κατέληξε μετανάστης στη Γερμανία.
H άγνοια της γλώσσας τον οδήγησε να κάνει μιά σειρά επαγγέλματα τα οποία δεν είχε ποτέ φανταστεί, να συναρμολογεί ανταλλακτικά αυτοκινήτων, να καθαρίζει σκάλες, τον θυρωρό σε οικήματα μεταναστών, ακόμη και τον καντηλανάφτη στην ορθόδοξη εκκλησία.
Για πολλά χρόνια αναγκάστηκε να κατοικεί σε πολύ δύσκολες και αντίξοες συνθήκες ανάλογες με τα περιορισμένα οικονομικά του. Mέχρι το 1973, όταν πήγα να ζήσω με τον πατέρα μου στο Mόναχο, οι μόνες μου προσλαμβάνουσες από τη μετανάστευση ήταν εκείνες από τα τραγούδια της εποχής.
Oταν έφτασα εκεί, δεν ήξερα ούτε μια λέξη γερμανικά και παρά τις επίμονες προσπάθειες του πατέρα μου- ο οποίος είχε αρχίσει να τα μιλάει ικανοποιητικά- να με διδάξει, δεν τα κατάφερνα καθόλου καλά στο γερμανικό σχολείο της γειτονιάς μας, όπου ο όρος για τα παιδιά των μεταναστών ήταν σαφής και προσδιόριζε απόλυτα τη συνθήκη τους: «Gastschulerin» που σημαίνει «ξένη μαθήτρια- επισκέπτης».
Oι συχνές αποτυχίες μου στη γλώσσα, που με καθιστούσαν περίγελο στην τάξη, με οδήγησαν τελικά στο ελληνικό σχολείο –γκέτο- μαζί με τα άλλα παιδιά ελλήνων μεταναστών. Eνα σχολείο που ικανοποιούσε περισσότερο την κοινωνική ανάγκη φύλαξης των παιδιών παρά την ανάγκη γιά μόρφωση. Aυτή η ανάγκη ήταν εκείνη που με έκανε αργότερα και ενώ είχα αρχίσει να συνηθίζω πια τη ζωή του μετανάστη ,να επιστρέψω στην Eλλάδα.
O πατέρας μου δεν άντεξε την ζωή του μετανάστη. Iσως να μην συνάντησε έναν εμπνευσμένο πολίτη σαν τον δάσκαλο για να τον στηρίξει και να τον βοηθήσει στην νέα ζωή που επιχείρησε να ξεκινήσει στη Γερμανία.
Ίσως να μην τον βοήθησε και το γεγονός ότι δεν είχε μαζί του τα παιδιά του και ίσως εμείς να ήμασταν πολύ μικροί για να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της συντροφιάς-βάλσαμο ακόμη και στις πιό δύσκολες συνθήκες. O πατέρας μου πέθανε στη Γερμανία στα 45 του, τρία χρόνια μεγαλύτερος απο όσο είμαι εγώ σήμερα.Eστω και αργά, θέλω να του αφιερώσω αυτή τη ταινία και να την φτιάξω για να δίνει ένα φως και ένα αισιόδοξο μήνυμα σε όλους εκείνους που αναγκάζονται να ξεριζωθούν και ελπίζουν σε κάτι καλύτερο και σε αυτούς που τους «περιμένουν» και τους δέχονται.

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Comedy Club η πρεμιέρα!

Ανοιξαμε και παλι φετος για 15η χρονια το Κομεντυ Κλαμπ στην Αιόλου 48-50 οι εικονες ειναι απο τις πρωτες παραστασεις αυτης της εβδομαδας .Πολλα και λυτρωτικα γελια περισσοτερες εικονες προγραμμα και ειδησεις στο μπλογκ του κλαμπ http://comedyclubgreece.blogspot.com/

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

a day in the mountains outside Beirut

Οι λυκοι,οι κεδροι του Λιβανου,τα αστερια,οι περιεργοι ηχοι της νυχτας στα βουνα,οι χαρουμενοι ανθρωποι,το καλο φαγητο,τα χαμογελα,η μοιρασια της ζωης,Με ολα αυτα εδω στις ψηλες κορφες αναπνεουμε αλλιως η καρδιά δεν ειναι βαρεια, ειμαστε ευτυχισμενοι που ζούμε, δεν φοβομαστε τους λυκους, ρουφαμε καθε στιγμη της ζωης ολακερη, χωρις δισταγμους με ηχηρο γελιο, που τρομαζει τους λυκους... κι ας μενονται οι πολεμοι, εμεις ζουμε μας προσεχουν τα αστερια απο επανω μας φωτεινα...Ο κηπος ειναι ανθισμενος ντυμενος φθινοπωρινα. Αποψε παιζεται η ταινια της Χαλα.Ενα μιση χρονο μετα η ζωη ξαναπιανει το ρυθμο της εδω στο Λιβανο..ενω ο ψυχρος πολεμος και η περιεργη συνθηκη μιας εφημερης ησυχιας σχεδον τρομαζει..Η ανοικοδομηση δινει παλι σκυταλη στα πληγωμενα απο τις σφαιρες κτιρια..μεχρι τις επομενες επιθεσεις; ποιός αλήθεια ξέρει...;Dominique observing Maher's exquisite! cooking through the kitchen window
Collecting olives just outside the village bakery
Hala and the village bakery owner,with her price list and saints!

the women at dawn
my shadow
Hala and Dominique conversing with the stars after long editing monthsCooking at night at Youla's house

Torino EFFN meeting

This is the wonderfull room of wonders in the natural Museum of Torino.. where...
The Environmental Film Festival network met again in Torino to welcome new members from Korea France and the US..Thanks Gaetano for the hospitality!! next year the EFFN award will be coordinate by our very own Ecofilms!! http://www.ecofilms.gr/
and will be awarded in June in Rodos

This is a group picture at the Cinemambinete offices and the other one is me thinking of how to do it best and taking careful notes..the first day of the trip while we could still sit outside to eat..that is before the usual Torino rain..

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

εν Χαλκίδι

Φεστιβάλ Ντοκιμαντερ Χαλκίδας στιγμότυπα.
Μπροστά απο το ιστορικο ξενοδοχείο Λούσυ στο οποίο γυρίστηκε η ταινία Μην τον ειδατε τον Παναγή με δυναμικό αέρα,φωτο του Νίκου Θεατές της ταινίας μου Ηταν να Φυγω στο Θέατρο Παπαδημητρίου
Εκπρόσωποι της Ελληνικης κινηματογραφικής κριτικής Ανδρέας Τύρος, Ρόμπυ Εκσιέλ,Τάσος Ρέτζιος, σε ταβέρνα πλησίον του Θεάτρου Παπαδημητρίου
Τομληροί θαλασσοπόροι στα στενα του Ευρίπου
Εν Ζωη εν Χαλκίδι Μήτσος Κασόλας,Μαρία Σκουλά,η Ζωή την οποία ευχαριστούμε θερμά,ο Νίκος Αλευράς κι εγω ..φωτό η Αριάδνη
πορτραίτο Νίκου Αλευρά με κυκλάμινο και χορογραφία

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΥΓΩ Πρεμιέρα της ταινιας μου

ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΥΓΩ Φεστιβαλική Πρεμιέρα της ταινίας μου στη Χαλκίδα Παρασκευή 10/10

Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που ν’αφήνει το σπίτι του χωρίς λόγο; Μαχμούντ Παλαιστίνη

Έφυγαν από τις πατρίδες τους ζουν ανάμεσα μας
Η ταινία καταγράφει τις συγκινητικές μαρτυρίες των ανθρώπων απ’όλο τον κόσμο που επέλεξαν την Ελλάδα για δεύτερη πατρίδα τους. Το νοσταλγικό soundtrack είναι του Λιβανέζου μετανάστη στη Γαλλία Μαρσελ Καλιφε και οι σπαραχτικοί πίνακες του Βιετναμέζου μετανάστη στην Αυστραλία Σάουν Τάν
Προβάλλεται στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκυμαντερ της Χαλκίδας την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου στις 20.40
Ο πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες ,τα μάτια τυφλά Γκρέης Βυρρητός- Ρόδος
‘Ήταν να φύγω’ μας είπε ο Σύριος γιατρός που αναγκάστηκε να φύγει από τη χώρα του αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Εμείς διεκδικούμε να ζήσουμε στη χώρα μας και να διασφαλίσουμε με κάθε δημοκρατικό μέσο καθημερινά το καλύτερο μας μέλλον. Το Ντοκιμαντέρ είναι η αναπνοή, το οξυγόνο των ευαίσθητων κινηματογραφιστών που δηλώνουν φανατικά συμμέτοχοι στα κοινά. Διεκδικούμε ένα όμορφο κοινό μέλλον ενάντια στην ιδιοτέλεια της ιδιώτευσης Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι,το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει Νάντια Ουκρανία-Αθήνα
Το Ντοκιμαντέρ ήρθε για να μείνει. Ας επιλέξουμε τον στίβο των κοινών, ας ανακαλύψουμε τι κοινό έχουμε Ας σηκωθούμε από τον καναπέ που μας βουλιάζει στη καταδίκη μιας ζωής χωρίς οξυγόνο.
Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον Ζιάντ Δαμασκος-Ξάνθη

Κι επειδή υπήρξαμε όλοι μετανάστες, ας ακούσουμε τις ιστορίες των νομάδων που το ταξίδι της ζωής έφερε στο κατώφλι μας, στην Ελλάδα κι ας τους υποδεχτούμε εγκάρδια
Κάθε απρόοπτο που παρουσιάζεται μπορεί να λογαριάζεται ως αδικία… αλλά που κατοικεί η δικαιοσύνη στους νέους τόπους; Αιφα Κένυα-Αθήνα

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

οι μικρες μας κινησεις προβληθηκαν...

Ευχαριστω ειλικρινα ολους τους πραγματικούς φιλους που ηρθαν και ολους τους αγνωστους που μου μιλησαν με τοσο συγκινητικα λογια στο τελος Η ταινία ανηκει στο Δημητρη,στην Αννα, στην Νενα στον Βασιλης στην Λιτσα και την οικογενεια της και στον Νασο. Εκεινοι μας εδωσαν τα μαθηματα ζωης κι εμεις δεν ειχαμε παρα να τα καταγραψουμε με σεβασμο και θαυμασμο.Νενα, ναι, καθε φορα η ιστορία ξαναρχιζει απο την αρχη και παλι νεα συγκινηση νεα ευθυνη νεες ιστοριες Σας ευχαριστω ολους που μας εμπιστευθηκατε. Και βεβαια τον Δημητρη Κασιμο που ηταν εκει διακριτικά ολο αυτο τον καιρο και μας βοηθησε με καθε τροπο.
Οι εικονες ειναι μia αναμνηστικη που εβγαλε ο Νικος Ν. στο τελος,τον ευχαριστω επισης και οι αλλες που εβγαλε ο Νικος Ζ. στο γευμα που ακολουθησε με πολλες εξομολογησεις για τη ζωη και τα απροβλεπτα της

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Μικρές κινήσεις που αξίζουν

Στο πλαισιο της Παγκόσμιας Ημέρας Αρθρίτιδας
Η Eλληνική Eταιρεία Aντιρευματικού Aγώνα http://www.arthritis.org.gr/
Οργανωνει ημεριδα
την Τετάρτη 8η Οκτωβρίου 2008
στο Πολεμικο Μουσειο οδος Ριζαρη μετρο Ευαγγελισμος
στις 19.00 προβαλλεται η νεα μου ταινια μικρου μηκους
διαρκειας 27 λεπτων για το θεμα με τιτλο
‘Μικρές κινήσεις που αξίζουν’
Εισοδος Ελευθερη