Ενώ η έκλειψη είχε την τιμητική της ...και ενώ οι τηλεοπτικοί δέκτες ούρλιαζαν ποιος θα εκπαραθυρωθεί πρώτος για να αποδείξει ότι είχε μαντέψει σωστά μια καταστροφή η μια άλλη... και ενώ κάποιοι αγανακτισμένοι μάζευαν τα υπόλοιπα από τα μαρμαρα της πλατείας από εκείνα που είχαν σπάσει για να χουν πολεμοφοδια..
μια παρέα στο Νέο Ηράκλειο ψιθύριζε διαφορετικά έναν μικρό οδηγό στην εγγύτητα
Χάρηκα τόσο πολύ που όταν βρέθηκα στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη... ήταν εκεί πολύς κόσμος οικογένειες με μικρά παιδια που κουβέντιαζαν τους πίνακες και τα άλλα έργα τους γονείς τους
Μέσα στην τόση διάθλαση των ημερών στην τόση τόση βαβούρα .... όπου τα κούφια λόγια περισσεύουν.. σαν να μην σταματά κανείς να πάρει ανάσα να σκεφτεί.. αρθρώνει συνεχως μια κι έχει το εργαλειο της φωνής...
η επίσκεψη στην χθεσινή έκθεση ήταν για μένα η πιο ουσιαστική πράξη των ημερών.. Μια αφορμή να σκεφτεί κανείς συνδυαστικά όπως οφείλουν να είναι οι διαδρομές της σκέψηςνα κάνει τις διαδρομές μέσα από την ιστορία όπως της αντιμετώπισαν οι διαφορές τέχνες και όπως της αφουγκράστηκαν στο πλαίσιο των κοινωνικών συνθηκών οι καλλιτέχνες.. 
Το έργο αυτό του διαλόγου όλων αυτών των έργων είναι έμπνευση και δημιουργία του επιμελητή Παναγιώτη Παπαδόπουλου. Ορισμένα εργα πολύ γνωστά, άλλα για μένα τουλάχιστον, εντελώς άγνωστα... τα έργα συνδιαλέγονται με αναπάντεχο τρόπο στην παράθεση τους... καταλύονται έτσι τα γεωγραφικά σύνορα και αίφνης διαπιστώνονται οι κοινοί προβληματισμοί και οι διαδρομές..
Το ιδιωτικό είναι μια προστασία απέναντι σε ένα απειλητικό δημόσιο χώρο σημειώνει ο Παπαδόπουλος Αυτή η σύγκρουση αναδεικνύεται μέσα από το έργο ορισμένων καλλιτεχνών ..Όταν θα πάτε να πάρετε οπωσδήποτε το μικρό φυλλάδιο που σας καθοδηγεί και σας ανοίγει το παράθυρο του επιμελητή έτσι ο διάλογος των έργων καθίσταται διαυγής όπως και ματιά του επιμελητή πάνω σε αυτό τον διάλογο η έκθεση αυτή βλέπεται και διαβάζεται λέει και πράγματι αυτό το μικρό φυλλάδιο που είναι ο δικός του ψίθυρος και ανοίγει το παράθυρο της δικής μας ανάγνωσης
Στο κέντρο της έκθεσης μια περφορμανς της Κατερίνας Αθανασίου όπου δυο γυναίκες η εικαστικός και η κόρη της.. διαβάζουν και βαφούν τα νύχια τους ανασυγκροτεί τον πίνακα του Περβολαρακη έτσι ο πινάκας γίνεται ένας ζωντανός πίνακας κατά το γαλλικό ταμπλο βιβαντ ..τόσο ζωντανός που χτες μια κυρία κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο διεκδίκησε να μπει μέσα στο ταμπλό και να φωτογραφηθεί.. μάλιστα ζήτησε επίμονα ειδικές οδηγίες από τον φωτογράφο για να μην χαλάσει την σύνθεση....
Εγώ χτες σε αυτή την έκθεση συγκινήθηκα γιατί υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι επίμονα φροντίζουν να είναι εύφορος ο κήπος της σκέψης και αυτό έσβησε γλυκά όλο τον θόρυβο της ημέρας και ονειρεύτηκα εύφορα όπως πρέπει να είναι τα όνειρα
Να πάτε
το κειμενο που παρουσιαζει την εκθεση Η έννοια της Εγγύτητας και του ιντιμισμού (intimisme) χρησιμοποιείται στη ζωγραφική για να περιγράψει το έργο των Κλώντ Βιγιάρ και Πιέρ Μπονάρ. Οι δυο αυτοί καλλιτέχνες δημιουργούν ένα ύφος που επικεντρώνεται σε οικιακές σκηνές και εσωτερικά, απεικονίζουν το «ιδιωτικό» ως μία προστατευμένη περιοχή του ατόμου που καθοδηγείται από την οικογενειακή ζωή και τις συναναστροφές με τα οικεία πρόσωπα.Το έργο των ιντιμιστών ζωγράφων προσδιορίζεται ως μία απόσυρση από την κοινωνία, ως μία επιστροφή στον ιδιωτικό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της στροφής παρατηρούνται κυρίως τον 19ο αιώνα. Η «εφεύρεση της ατομικότητας» αποτελεί ένα προϊόν αυτού του αιώνα. Τότε, δεν πραγματοποιείται απλά ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο χώρο και τον ιδιωτικό. Η διάκριση του δημόσιου/ιδιωτικού γίνεται, τώρα, μέσα από την προβολή ενός καινούργιου στόχου, την ανακάλυψη και την έκφραση του εαυτού. Η αντίληψη της εγγύτητας και της οικειότητας που προβάλλεται μέσα από το έργο των Μπονάρ και Βιγιάρ δεν είναι ανεξάρτητη από τη γενική αντίληψη περί της «έκφρασης της προσωπικότητας». Μία τέτοια αντίληψη θα εκφραστεί στο σύγχρονο μυθιστόρημα και στην τεχνική, πλέον, του μονόλογου, αλλά και σαν καθήκον ολόκληρων επιστημών, όπως της ψυχανάλυσης.
Όλο το πρόγραμμα της νεωτερικότητας προσδιορίζεται από αυτήν την επιστροφή στον εαυτό. Ο 19ος αιώνας δημιουργεί μία διαρκή σύγκρουση των ναρκισσισμών. Οι αισθητικές σειρές που δημιουργούνται με μία παρουσίαση της Εγγύτητας και του ιντιμισμού ξεκινούν βέβαια από την «έκφραση του εαυτού», αλλά ανοίγονται στην ερωτική εμπειρία μέσα στον απομονωτισμό.
Η παρουσίαση, για παράδειγμα, του ερωτισμού προϋποθέτει την προστατευμένη περιοχή του ιδιωτικού. Η διερεύνηση της έννοιας προχωρά στην αναζήτηση μίας ασκητικής διανοητικής στάσης καθώς και στη διαδικασία της απομόνωσης στη διάρκεια του στοχασμού, π.χ. στον Μαρσέλ Προύστ. Η εγγύτητα και ο ιντιμισμός δηλώνουν την έκφραση της προσωπικότητας, οδηγούν στον αισθησιασμό, προϋποθέτουν τον ασκητισμό. Οι αισθητικές σειρές που ανοίγονται με αυτή την έννοια και παρουσιάζονται στην έκθεση απαιτούν την περιγραφή αυτών των τριών επιπέδων.
O Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης αποτέλεσε το χαρακτηριστικό παράδειγμα ιντιμιστή ζωγράφου στην ελληνική ζωγραφική. Απεικόνισε, σχεδόν αποκλειστικά, εσωτερικά χώρων, οικεία πρόσωπα, φίλους του. Ποια είναι, όμως, η σχέση του καλλιτέχνη με την ευρωπαϊκή αντίληψη της εγγύτητας και του ιδιωτικού; Ο ευρωπαϊκός ιντιμισμός αναπαριστά το εσωτερικό δημιουργώντας το χώρο που αποσύρεται ο αστός. Ένας τέτοιος χώρος έχει το χαρακτηριστικό του οικείου. Το ιδιωτικό είναι μία καθαγιασμένη εικόνα της αστικής κοινωνίας. Στον Μπονάρ αντιλαμβάνεσαι την «ευτυχία να βρίσκεται κανείς μέσα στο σπίτι του». Αντίστοιχα στον Βιγιάρ το ιδιωτικό γίνεται η έκφραση του αινίγματος της ύπαρξης. Η ιδιωτικότητα στον Τριανταφυλλίδη δεν έχει τον καταφατικό χαρακτήρα που συναντάμε στην ευρωπαϊκή ζωγραφική. Το ιδιωτικό αποτελεί το καταφύγιο από έναν κίνδυνο. Το ιδιωτικό προστατεύει μπροστά στην εχθρότητα του δημόσιου που θεματοποιείται ως κίνδυνος. Εδώ δεν συναντάμε τη διαλεκτική σχέση ιδιωτικού/δημόσιου αλλά την τομή και την αντίθεσή τους. Οι σχεδόν μονόχρωμες επιφάνειες του δεν προβάλλουν τη λαμπρότητα της αστικής ζωής.
Οι « Εγγύτητα» αποτελεί μία έκθεση που παρουσιάζει μία έννοια. Μολονότι πρόκειται για εικαστική παρουσίαση, μόνο ένα κομμάτι της είναι καθαρά εικαστικό. Η μουσική, τα θεωρητικά κείμενα, η λογοτεχνία οι διαφάνειες, η ιστορική φωτογραφία, τα φιλμ, και η video art που φιλοξενούνται δεν αποτελούν την εικαστική τεκμηρίωση ενός ιστορικού γεγονότος αλλά ανασυγκροτούν το ίδιο το αντικειμενικό πλαίσιο της ιδέας.
Παρουσιάζονται έργα των καλλιτεχνών: Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη, Άγγελου Θεοδωρόπουλου, Αριστείδη Βαρούχα, Γιάννη Τσαρούχη, Γιώργου Μπουζιάνη, Κώστα Σπυρόπουλου, Φρέντ Μπουασονάς, Σερίν Νεσάτ, Διαμαντή Διαμαντόπουλου, Φίλιππου Μαργαρίτη, Όθωνα Περβολαράκη, Ορέστη Κανέλλη ,Γιώργου Ιακωβίδη, Χέλμουτ Νιούτον, Ανρί- Καρτιέ Μπρεσόν, Δημήτρη Γαλάνη, Φώτη Κόντογλου, Τζόζεφ Μπόυς, Κατερίνας Αθανασίου.
Θα παρουσιαστεί αρχειακό υλικό και φωτογραφίες που τράβηξαν οι Κλώντ Βιγιάρ και Πιερ Μπονάρ, αποσπάσματα ταινιών του Πιερ Πάολο Παζολίνι καθώς και αρχειακό υλικό για τον Λούτβιχ Βιττγκενστάιν, και τον Μάρτιν Χάιντεγκερ.
Διάρκεια, μέχρι το Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011
Μαρίνου Αντύπα 18 ακριβώς πάνω στο σταθμό ΗΣΑΝ Ηρακλείου από Δευτέρα ως & 9.00-2.00 τηλ 210.2719744
