Κυριακή 3 Αυγούστου 2008

Μου αρέσει αυτή η γωνιά της γης με όλη την ομορφιά και δυστυχία που κουβαλάει…

Σήμερα με περίμενε μια αναπάντεχη μέρα
Όλες οι μέρες έχουν κάτι το αναπάντεχο αλλά τούτη εδώ πιο πολύ
Κάναμε μια περιοδεία στα καμένα της Νότιας Ρόδου και ξάφνου εκεί που είχαμε σταματήσει λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι Θάρρι που γλύτωσε - από θαύμα λένε κάποιοι- ενώ όλο το δάσος γύρω του κατακάηκε… Εκεί λοιπόν που είχαμε σταματήσει για φαγητό τηλεφωνούν στον Νομάρχη «Μια ακόμη πυρκαγιά στις Καλλιθιές!»
Σπεύδουμε στον τόπο. Από μακριά πυκνοί καπνοί κάνουν την εισαγωγή στο φλεγόμενο τοπίο. Ποτέ δεν έχω φθάσει είναι η αλήθεια τόσο κοντά στη πρώτη γραμμή. Κινηματογραφώ ότι προλαβαίνω. Το στόμα μου καίει. Τα μάτια μου δακρύζουν
Δεν μπορώ να ανασάνω.
Κάποιοι φορούν αντιασφυξιογόνες μάσκες . Δεν έχει μείνει ούτε μια μάσκα στα φαρμακεία και στις αποθήκες της Ρόδου. Ένας φαρμακοποιός φέρνει τις τελευταίες 50 που κατάφερε να μαζέψει. Το στόμα μου καίει
Οι πιο τολμηροί ο Νομάρχης και οι συνεργάτες του οδηγούν τα μηχανήματα και τους εθελοντές σωστά.
«Μας καίνε το νησί μας!» κραυγή
«Είδα ελάφια και σπάνια πουλιά να τρέχουν προς τη θάλασσα» μια άλλη κραυγή λίγες μέρες πριν στη Νότια Ρόδο Τα αεροπλάνα κάθε φορά που μας ραντίζουν με νερό σηκώνουν μια δίνη στάχτης .Τα μάτια μου δακρύζουν. Δεν βλέπω τα μαύρα στίγματα από στάχτη και νερό, μια γκρίζα λάσπη που γεμίζει τον φακό της κάμερας.
Πιάνω το βλέμμα του Νομάρχη, σε στιγμές αγωνίας και με ένα νεύμα του λέω κι εγώ ότι είμαστε ακόμη εδώ όσο εκείνος και όλα τα παλικάρια, οι εθελοντές, συνεχίζουν με μια υπέροχη ζωική δύναμη, με κλαδιά ελιάς, να μαστιγώνουν τη φωτιά, να ησυχάσει, να σβήσει, να πάψει, να σωπάσει. Πέρασαν 3 ώρες οι εστίες σιώπησαν κι εμείς κάθιδροι, μαυρισμένοι, καπνισμένοι, όλο χαμόγελα κατεβήκαμε στο καφενείο του χωριού να πιούμε μια λεμονάδα.
Ίσως είναι η πιο δροσερή λεμονάδα που έχω πιει ποτέ!
Τα πρόσωπα των γερόντων χαμογελούν «Σταμάτησε η φωτιά» λένε
Το πρόσωπο του Νομάρχη χαμογελά, ανάμεσα στα λευκά γένια του ..ο Γιάννης Μαχαιρίδης έκανε τάμα …μέχρι να έρθουν τα χρήματα από το κεντρικό κράτος για την αναδάσωση τα αντιπλημμυρικά …να μην ξυριστεί.
Ανάμεσα στα λευκά του γένια λοιπόν του χαμογελά. Και αυτή η φωτιά έσβησε..

Μου αρέσει αυτή η γωνιά της γης έγραφα προχτές στον Αλέξανδρο.. με όλη τη δυστυχία που κουβαλάει ,τη δύσμορφη αλλά υπέροχη ομορφιά της μου αρέσει.. κι εκείνος είπε ότι τον πληγώνει, τον πονάει τον ξεσκίζει κι είναι φορές που του ρουφάει τη ζωική του δύναμη.
Εδώ επιλέξαμε να ζούμε και όσο είμαστε καλά θα ρουφάμε κάθε σταγόνα από τη ομορφιά αυτού του τόπου.
Μου αρέσει σε αυτή τη γωνιά του χάρτη. Το στόμα μου καίει και όταν καίει στο στόμα μου θυμάται την κραυγή εκείνη για τα όνειρα που κυνηγάμε.Η φύση είναι τσάμπα ..για αυτό δεν μας νοιάζει που την καίμε;Η ανάσα και ο ρυθμός της δείχνει που βρίσκεται το καρδιοχτύπι μας.. Γράφω μανιφέστο γιατί το καμένο τοπίο της Ρόδου, κάθε μέρα μου καίει την καρδιά..
Πέρσι ήμουν εδώ όταν έφταναν τα σταχτιά νέα από την Ηλεία και πνίγαμε τον θυμό και τα δάκρυα μας στη θάλασσα θυμάσαι; Κι εσύ έλεγες -σαν τα δέντρα ..η κραυγή σου- έλεγες…
«Τι αξίζει κανείς να ζει αν σου καίνε τις ρίζες που με τόσο κόπο έσπειρες στο χώμα για να κρατηθείς; »… «και τώρα χωρίς ρίζες και με καμένα φτερά πως να αντικρίσεις τον ορίζοντα;» έλεγες ..Και τη σταχτιά σου εικόνα δεν ήξερα πως να παρηγορήσω.. παρά με χάδια και μελωδίες γεμάτες δάκρυα.. που πότιζαν τις ρίζες σου για να ανθίσεις ξανά..
Θα ανθίσεις ξανά άραγε; σαν εκείνο το όνειρο που ζωγραφίσαμε με χρωματιστά μολύβια .. όταν εκεί που προετοιμαζόμασταν για το θάνατο... είπαμε να αγκαλιάσουμε, τη ζωή και να αψηφήσουμε ότι με μανία και μένος μας έκαψε τις ρίζες;
Μου αρέσει αυτή η γωνιά της γης με όλη τη δυστυχία που κουβαλάει…
το κείμενο το έγραψα για τη στήλη του φίλου Γκάζι Καπλάνι στα ΝΕΑ γιατι μου ζήτησε να του περιγράψω τι γίνεται εδώ στη Ρόδο με τις φωτιές Ετυχε τημερα που μου το ζητησε να βρεθώ τόσο κοντά στη πρώτη γραμμή με στόχο να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα για τον επόμενο φεστιβαλ ΕΚΟΦΙΛΜΣ στη Ροδο.. Τι ειρωνεία.. φετος βραβευσαμε στο Φεστιβαλ την ποιητκη ταινια του Νικου Καβουκιδη για τις φωτιες στην Ηλεία..τι πρόλογος για αυτα που θα ακολουθουσαν λιγες εβδομαδες μετα..
links http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=80276
http://anemologites.com/?p=928

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας στο μπλοκ σου για τις φωτιες, που είναι εξαιρετικό, σου στέλνω μία εικόνα, αφού εδώ στην Αθήνα, παρέα με τον ρόγχο του αιρ κοντίσιον, οπως λέει ο Σαββόπουλος, παρατηρούμε παθητικά αυτά που συμβαίνουν μια και τάχουμε αναθέσει "δημοκρατικά" σε άχρηστους, νιώθοντας άχρηστοι, αλλά χωρίς τύψεις κι εμείς.
Πηγαίνοντας να πάρω λοιπόν έναν υπνάκο, σε σκέφτομαι, και αυτό που κάνεις είναι εκείνο που θαυμάζω και αγαπώ στη φιλενάδα μου Λουκία...

5 pink flowers είπε...

se efxaristo poli...

Ανώνυμος είπε...

Ποσο δικιο εχειs

5 pink flowers είπε...

σε ευχαριστω μολις χαζευα και το μπλογκ σου..και τη περιεργη συνατγη σου

Ανώνυμος είπε...

Στέφανος August 5th, 2008 12:19 am :

@ Κυρία Ρικάκη τα συγχαρητήριά μου πολύ ωραίο άρθρο.
@ Ανεμολογίτες σας ευχαριστώ και στην διάθεσή σας σχετικώς με το αποσταλθέν e-mail.

Δεν υπάρχει τίποτα πιό χειρότερο από την καταστροφή του περιβάλλοντος όταν αυτή δημιουργείται από τον ίδιο τον άνθρωπο, καταστροφή των δασών , του ζωικού και φυτικού βασιλείου , της κληρονομιάς που λάβαμε και που θα δώσουμε στις επερχόμενες γεννεές.

Δεν υπάρχει τίποτα πιό χειρότερο από το να βλέπεις την καταστροφή να σου έρχεται και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα ΑΠΟΛΥΤΩΣ και πολύ περισσότερο γιγαντώνεται η οργή του κάθε ανθρώπου μπροστά στην απόλυτη καταστροφή όταν βλέπεις ότι δεν είχε γίνει καμμία πρόβλεψη στο εάν προξενηθεί κάποια πυρκαιά τότε εάν θα λειτουργήσει η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ.

Παρόλα αυτά και να μην τα βάφω όλα μαύρα και στην απόλυτη καταστροφή υπάρχει και η ελπίδα , η ελπίδα των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης , των εθελοντών δασοπυροσβεστών και του απλού λαού που παλεύει με τα κύματα της φωτιάς όταν αυτή κατακαίει τα σπίτια , τα μποστάνια , τα ζωντανά, το ΜΕΛΛΟΝ .

Στις περσινές πυρκαιές της Ηλείας ένας φίλος μου από την Ζαχάρω μου έλεγε ότι η φωτιά είναι ένα θηρίο που όσο και να το παλεύεις δεν μπορείς εύκολα να το δαμάσεις , συγκεκριμένα ενώ είχαν πέσει σε ένα μέτωπο περί τους 30 ρωματαίους , μου έλεγε συγκεκριμένα , ενώ φαινόταν ότι αυτή είχε σβήσει από την άλλη φούντωνε στα καλά καθούμενα και ξανά από την αρχή.

Επειδή θεωρώ ότι οι περισσότερες πυρκαιές δεν ξεκινούν από μόνες τους και οι βίλες στα όρη και τα βουνά δεν είναι πεύκα και έλατα να ξεφυτρώνουν πρέπει τέλος πάντων αυτή η συνταγμένη πολιτεία κάποτε να οριοθετήσει τα δάση , τα άλση και τα πάρκα ώστε να μην φυτρώνουν σπίτια στα δάση και να φύγει η όρεξη του κάθε πονηρού ώστε να χτίσει μέσα στο δάσος γιατί εάν φτάσουμε στο σημαίο το οξυγόνο να το αγοράζουμε όπως το νερό τότε καήκαμε.

Την καλημέρα μου και ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Στέφανος

5 pink flowers είπε...

σας ευχαριστω κι εγω συμμερίζομαι τη θλιψη και την οργη Στεφανε αλλα και την αισιοδοξια σου στη παραγραφο Παρόλα αυτά και να μην τα βάφω όλα μαύρα και στην απόλυτη καταστροφή υπάρχει και η ελπίδα , η ελπίδα των φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης , των εθελοντών δασοπυροσβεστών και του απλού λαού που παλεύει με τα κύματα της φωτιάς όταν αυτή κατακαίει τα σπίτια , τα μποστάνια , τα ζωντανά, το ΜΕΛΛΟΝ
ευτυχως και μακαρι να αλλαξουμε τα ονειρα που κυνηγαμε…

Ανώνυμος είπε...

Αχ, Λουκία! Μου σπάραξες την ψυχή με το κείμενό σου. Πολλές βαθυστόχαστες αναλύσεις διαβάσαμε και διαβάζουμε για τις φωτιές, αλλά τα λόγια των ανθρώπων μένουν, αυτά που είναι βιωμένη εμπειρία με το κορμί τους, με την ψυχή τους, κραυγές που είναι. Να είσαι καλά, γιατί μ' έκανες πάλι να πονέσω, να νιώσω τον καπνό να μου τσούζει τα μάτια, ν' ακούσω το απαίσιο τσιτσίρισμα της φωτιάς να παίρνει μαζί της ομορφιές κι ελπίδες. Μ' έκανες πάλι να θυμώσω -λίγες μέρες είχα ξεχάσει και δεν πρέπει.
Σε χαιρετώ με αγάπη
Μαρώ Τριανταφύλλου

5 pink flowers είπε...

Μαρω σε ευχαριστω
Εχεις ενα τοσο ηπιο τρυφερο αλλα και καιριο τροπο να λες τα πραγματα………..

Ανώνυμος είπε...

Γι αυτό σε χαίρομαι σβούρα ακάματη δημιουργική γ.

5 pink flowers είπε...

Se efxaristo poli na sou po kapoia stigmi kati gia tis svoures kai tin emmoni mou me aftes…

zeroliner είπε...

Ειναι απαραδεκτη αυτη η κατασταση.
Παλι καλα που μερικοι ανθρωποι καταγραφουν αυτο το εγκλημα και μας θυμιζουν συνεχως ποσο ηλιθιοι ειμαστε.
Καλησπερα.

5 pink flowers είπε...

se efxaristo poli..prospathoume na eimaste sto proskinio kai na paratiroume oso pio efdiakrita ginetai

Ανώνυμος είπε...

Γλυκιά μου Λουκία καλημέρα. Στο τηλέφωνο δεν απάντησες γι' αυτό σου γράφω.
Εκπληκτικό! Μόλις σήμερα Τετάρτη μου ήρθε το e-mail σου της Δευτέρας.
Παρόλα αυτά, εγώ χωρίς να το ξέρω αυτό, διαβάζοντας χθες το πρωί ΤΑ ΝΕΑ είδα και το γράμμα σου, με άγγιξε και γι' αυτό το έστειλα ως e-mail σε διάφορους φίλους.
Φυσικά διαβάζεται πολύ πιο ευχάριστα στο blog σου.
Σ' ευχαριστώ για τις συγκινήσεις που προσφέρεις.
Καλή δύναμη σε ό,τι προσπαθείς.
Φιλιά, Γιάννης.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Λουκία

πολύ καλό το άρθρο, ανθρώπινο και ευαίσθητο.. Το προώθησα..

αλήθεια πώς είναι δυνατόν να στριμώχνονται μέσα στους ανθρώπους τελείως αντικρουόμενα χαρακτηριστικά;...
από την απόλυτη αναισθησία, την τέλεια ασυνειδησία, τη μεγάλη ηλιθιότητα...
μέχρι την αυταπάρνηση, το αμέριστο ενδιαφέρον για το κοινωνικό καλό, την ευσυνειδησία, ..αυτό που λέμε ανθρωπιά...
και ξέρεις κάτι έχω αντίρηση σε αυτό που έγραψες: "...είπαμε να αγκαλιάσουμε, τη ζωή και να αψηφήσουμε ότι με μανία και μένος μας έκαψε τις ρίζες;.." όχι δεν μπορούν να μας κάψουνε τις ρίζες, γι' αυτό και δεν μπορούν να μας αφανίσουν... μας τσουρουφλίζουν δε λέω, μπαρουτοκαπνιζόμαστε για λίγο, μα δεν μπορούν να μας αφανίσουν...

καλή σου μέρα και πάλι
Μάντα Φατσέα

5 pink flowers είπε...

Se efxaristo

Manta Symfono apolyta me afto pou les..Apla kammia fora to tsourouflisma afto ftanei os tis rizes aftos o alligorikos epilogos itan afieromenos emesa kai se ena filo mou pou dokimazetai tora apo poli adikia…gai afto

5 pink flowers είπε...

Ioanni kai pali se efxaristo poli..gia ola..

Ανώνυμος είπε...

Τραγικό παράλογο,αποτέλεσμα φτηνής και φτωχής σκέψης.Ολοι έχουμε ευθύνη.Χωρίς καταστροφή δεν υπάρχει δημουργία.Τέλος τα μοιρολόγια.Τώρα δημιουργικά σχέδια γιά το μέλλον.Η ζωή και η φύση γεννιέται απο στάχτες.Κουράγιο μόνο μη χάνετε το θάρρος. Είμαι μαζί σας

5 pink flowers είπε...

Οπως πάντα ενδιαφέρουσα και μαχητική η σκέψη σου..το μοιρολόι είναι ένας ήχος της Μεσογείου όπως και τα τζιτζικια που μας υπενθυμίζουν την καλοκαιρίνη και τη φθαρτη μας φυση..Είμαστε όμως ευτυχισμένη που ζούμε σε αυτή τη γωνιά της γης...

Ανώνυμος είπε...

ευχαριστώ για το άρθρο σου, που μαζί με την ευαισθησία και τη συμμετοχή σου γίνεται πιο ισχυρό από τα λόγια που αθροίζει.

φιλικά
Φραγκίσκος

5 pink flowers είπε...

Se efxaristo Fragiske
gia ta panta tryfera kai kairia logia sou..pou epivevonoun poso simantikes einai oi symmaxies otan synomiloume me filous pou katoikoun stin idia partitoura …

Apo ti Norma
Kανεις λοιπόν μεσ'την απελπισία του να μην παραδοθει στον πόνο, αν και συχνα μας επιτίθεται με τέτοια δυναμη που η ζωη μας σκοτεινιάζει.
Γιατι ενα μαυρο συννεφο με φοβερη καταιγιδα τρομαζει την πλαση,επειτα ο ηλιος πιο λαμπρος σκορπίζει το φως του.
Και μετα τη σκληρη παγωνια του γυμνου χειμώνα,με ανθη ντυνει τους αγρους η ανοιξη.
Δεν εργαζεται ματαια ο ανθρωπος ουτε κι η φυση δεν μπορει να τον νικησει.
Αυτος οργωνει τους κυματιστους αγρους και τις τραχιες πεδιαδες,κι εκει φυτευει τη σπορα του μοχθου του απ'οπου επειτα χρυση σοδεια θεριζει.
Κι έτσι λοιπον για χαρη του τη γλώσσα της ,η Φήμη λύνει,η δοξα του να μην λησμονηθει γιατι το κυμα δαμασε με το αλαφρυ σκαρι του και τη μανία των ανεμων περιφρονησε σε νοτο και βορρα.Η αρετη ειναι αχτιδα ουράνιου κάλλους,χαρισμα της ψυχης.
Του χρονου τη φθορα δεν τη φοβαται αντιθετα στο περασμα του δυναμωνει τη λαμψη της.Αιώνια δόξα αξίζει μόνο εκείνος που νικάει τον εαυτό του.
Τραγουδώντας ανεβαίνουμε στον ουρανό,όπου η αληθινη αρετη βρίσκει ανταμοιβη που της αξιζει την ευτυχια και την ειρηνη.'

Ανώνυμος είπε...

ΕΧΩ ΤΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΣΕ ΚΑΜΑΡΩΝΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΔΟΤΙΚΗ ΠΑΝΤΑ.

5 pink flowers είπε...

thank you!!

BUTTERFLY είπε...

Συγκλονιστικο και το κειμενο και οι εμπειριες!