γιατί να ζει κανείς τη ζωή του έτσι αν είναι σκλαβιά

σχόλιο μου για τον γάμο της Ισλανδής πρωθυπουργού σε ερευνα της Ελευθεροτυπίας
Η κοινωνική υποκρισία που υπάρχει στη χώρα μας- όπως εξ άλλου και σε πολλές άλλες χώρες στο νότιο ημισφαίριο όπου το ταμπεραμεντο έχει άλλο θερμόμετρο- δεν θα επέτρεπε την αποδοχή ενός τέτοιου γάμου. Ούτε θα είχε φτάσει να ψηφιστεί πρωθυπουργός της χώρας ένας άνθρωπος που θα είχε την τόλμη να εκδηλώσει ανοικτά την προτίμηση του. Προφανώς έχουμε οδηγήσει με την ψήφο μας σε αξιώματα πολιτικούς ,οι οποίοι έχουν άλλη δραστηριότητα από εκείνη που εμφανίζουν δημόσια, για να είναι κοινωνικά αποδεκτοί και διατηρούν πλέγμα παράλληλων σχέσεων. Κατά καιρούς αυτό έχει θεωρηθεί και «παράσημο
Η ικανότης ορισμένων να κρύβονται ενώ συντηρούν το ψευδές μικροαστικό προφίλ τους, συχνά με την βουβή ανοχή των «επισήμων» συντρόφων οι οποίοι έχουν αποδεχτεί το ρόλο κομπάρσου Οι λόγοι που οδηγούν σε αυτό είναι για μένα δυσνόητοι. Μπορεί η εξουσία να είναι ικανό αφροδισιακό, αλλά εξουσία με οποιαδήποτε τίμημα, μάλλον καθίσταται ανοησία για όσους συναινούν σε αυτό το κακόγουστο θέατρο
Η μικροαστική κοινωνική συνθήκη στην οποία είμαστε σκλάβοι , επιβάλλει δυστυχώς αυτήν την αντιαισθητική υποκρισία. Οι συμβατικοί γάμοι είναι ο κανόνας. Πίσω από το φανταχτερο πέπλο τους κρύβεται, η συναλλαγή, η έλλειψη αγάπης, η απουσία ερωτισμού και βέβαια επικοινωνίας. Όμως ως κοινωνία ασημώνουμε τους γαμους «συνθήκη» και βυθίζουμε στο ψέμα τον βίο. Οπότε μετά η σχεδόν αναγκαία κρυφή σεξουαλική δραστηριότητα μπορεί να ανεβάζει πάλι την αδρεναλίνη είναι όμως διπρόσωπη και δεν χαρακτηρίζει τις σχέσεις ωριμότητας, αλλά εκείνες της ανασφάλειας και της αρπαγής εφήμερων τρόπαιων.
Τι ανώφελη θυσία του βίου στο βωμό του «τι θα πει ο κόσμος» .
Τι θλιβερή έλλειψη τόλμης
Και γιατί να ζει κανείς τη ζωή του έτσι αν είναι τέτοια σκλαβιά;