Η υγεια ειναι ο βαθμος ελευθεριας με τον οποιον βιωνουμε στη ζωη μας.

Το φεστιβαλ Κινηματογραφου για θεματα Υγειας στη Κω ανακοινωθηκε την Τριτη 27 Μαιου στο νησι.Ευχαριστω τον Γιώργο Ζαχαριαδη για τη συνδεση...και που ηταν εκει εκεινη τη μερα και μας φροντισε και ευχαριστω τον Γιωργο Γιαννοπουλο για την ενθαρρυνση και που με παροτρυνε τα τα κανουμε ολα αυτα Ο ιστοτοπος του φεστιβαλ http://healthfilmfestival.blogspot.com/
Η υγεια ειναι ο βαθμος ελευθεριας με τον οποιον βιωνουμε στη ζωη μας. ..Η υγεια δεν οριοθετειται αποκλειστικα απο την απουσια της ασθενειας, αλλα απο τον τροπο το σεβασμο με τον οποιον συμπεριφερομαστε ως ανθρωποι στον εαυτο μας και τους γυρω μας..
Καταληκτικη ημερομηνία για την υποβολή ταινιών η 2 Απριλιου 2009. Εαν ενδιαφερεστε να καταθεσετε ταινιες επικοινωνειστε στο email festival healthfilmfestival@gmail.com

Deadline for film submission April 2nd 2009 If you wish to submit a film please contact us via email
healthfilmfestival@gmail.com
στη φωτο που εβγαλε ο Αλεξανδρος ειναι σε ενα δρομο στη Κω με αυτο το χαρακτηριστικο επαναστατικο καλλιτεχνικο πίνακα!

Στον προθάλαμο του γραφειου του Δημαρχου..με τον Γιωργο Ζαχαριαδη..πριν γραψει το αποκαλυπτικο ρεπορταζ.....

Πιστοι στο επαναστατικο καθηκον ..Ο αντιδημαρχος βοηθα το τηλεοπτικο συνεργειο

Ο Δημαρχος Γιωργος Κυριτσης μιλαει στον συντακτη της ΕΡΤ Αλεξανδρο Λιζάρδο ,στον οποιον αποδιδονται και ολες οι πιο πανω φωτογραφιες

Διεθνες Φεστιβαλ Κινηματογραφου Κω για την Υγεια

Σημερα ανακοινωσαμε το νεο μας Φεστιβαλ στη Κω που θα αρχισει τον Σεπτεμβριο του 2009 Αναλυτικες πληροφοριες στο σχετικο μπλογκ. http://healthfilmfestival.blogspot.com/

Ευχαριστω οσους ηρθαν και ειδικα τον Σταυρο Μπενο για την γλυκεια του παρουσια στη φωτο με τον Δημαρχο Γιωργο Κυρίτση και τον αντιδημαρχο Παναγιώτη Θαλασσινό

Το λιοντάρι κάτω απ’ το ουράνιο τόξο

Μια πολυ ενδιαφερουσα εκθεση ανοιξε σε ενα καινουργιο χωρο της DART στην Αιόλου 48-50 πανω απο το δικο μας Κομεντυ Κλαμπ..Εκει βρεθηκαμε πριν λιγες μερες στα εγκαινια με θεα την Ακροπολη να ανακαλυπτουμε μια αλλη θεα στη συγχρονη τεχνη απο το Ιραν... Γραφει στον καταλογο ο Αλεξανδρος Γεωργίου

Νομίζω πως «ξύπνησα» όταν έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι και όλα όσα ακολούθησαν την τραγωδία με έκαναν να αντιληφθώ ότι ο βασικός λόγος για τον οποίον η Δύση είχε τόσα πολλά να μου προσφέρει ήταν το γεγονός πως είχε καταστρέψει πολλές χώρες σε ολόκληρον τον κόσμο, ενώ προσπαθούσε να κερδίσει πλούτο και εξουσία. Δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τίποτε πια και μια μέρα αίφνης έφυγα για την Ινδία. Εκεί ανακάλυψα πως τελικά η πνευματικότητα υπάρχει και πως μπορεί να προσφέρει ευτυχία η πίστη σε κάτι που δεν είναι υλικό. Ξέρω πως αυτό ακούγεται κάπως τυχαίο, είναι όμως η αλήθεια. Όταν έφυγα για πρώτη φορά στην Ινδία, δεν ήξερα τι είναι ο ινδουισμός ούτε γνώριζα καν πώς ήταν το σχήμα της χώρας. Φτάνοντας όμως εκεί ανακάλυψα πως πολλές από τις βασικές τους αντιλήψεις ήταν πεποιθήσεις που είχα κι εγώ από χρόνια, χωρίς να γνωρίζω πως υπήρχε ένα πανάρχαιο σύστημα σκέψης που υποστήριζε και εξηγούσε το δικό μου.
Ειδικά στο Βαρανάσι, την ιερή πόλη του Σίβα, εκεί όπου ο Γάγγης λατρεύεται ως θεά, ένιωσα για πρώτη φορά πως θα έπρεπε να προσπαθήσω να επικοινωνήσω αυτή την αίσθηση πνευματικότητας και να μεταδώσω την αντίληψη πως ό,τι τα εξελιγμένα μας μάτια θεωρούν αρνητικό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ θετικό και πως ένα σημαντικό μέρος όσων θεωρούμε καλά και ωφέλιμα οδηγούν τον πλανήτη στο τέλος του. Για παράδειγμα, η ιδέα πως ένα ποτάμι μπορεί να είναι θεά ακούγεται αστεία και «αφελής» στο δυτικό νου, αλλά στην πραγματικότητα είναι χίλιες φορές καλύτερο να είσαι εραστής του ποταμού και να λατρεύεις τη φύση από ό,τι το αυτοκίνητό σου ή το τελευταίο σου τεχνολογικό γκάτζετ.

Γιατί, αν κοιτάξεις γύρω σου, θα καταλάβεις πως όλα τα τελευταία σου υπερμοδάτα αντικείμενα ή το καινούργιο σου αυτοκίνητο δεν πρό

κειται ούτε εσένα ούτε κανέναν άλλον να κάνουν πραγματικά ευτυχή. Κολυμπώντας όμως στα νερά μιας θεάς μπορεί να έχει θαυμαστά αποτελέσματα. Ο σκεπτικιστής που διαβάζει τις γραμμές αυτές είμαι σίγουρος πως θα χαμογελάσει, πιστεύοντας πως πρόκειται για μια αφελή και ρομαντική ιδέα, αντίθετα όμως, δεν υπάρχει τίποτε ρομαντικό στην ιδέα πως ένα ποτάμι μπορεί να είναι Θεά και πως η μεγαλοσύνη της φύσης κάνει όλες μας τις δημιουργίες να φαίνονται ελάχιστες: αυτή είναι η αλήθεια και έχουμε χάσει τη δυνατότητα να βλέπουμε τις απλές αλήθειες που διαθέτουν ιαματικές δυνάμεις. Ενώ ολόκληρος ο πλανήτης βράζει, ελάχιστοι παράφρονες άνθρωποι έχουν συγκεντρώσει όλο τον πλούτο και, δέσμιοι της απληστίας, δεν τον αφήνουν από τα χέρια τους και η τέχνη, δυστυχώς, αποτελεί το τέλειο στολίδι αυτής την καταστροφικής φάρσας, γιατί αντί να ανοίγει το μυαλό των ανθρώπων και να τους φέρνει σε επαφή με τα συναισθήματά τους, έχει γίνει μια συναρπαστική κούρσα αλόγων στην οποία επενδύονται εκατομμύρια δολάρια. Με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου, προσπαθώντας να βρω τρόπο να ανοίξω διάλογο με την παρούσα κατάσταση μέσα από τη δουλειά μου, προσπαθώντας να κοινωνήσω την αίσθηση αυτή, μιας πιο πνευματικής προσέγγισης στη ζωή, που είχα νιώσει στο Βαρανάσι, ενώ κολυμπούσα στα ιερά νερά του Γάγγη, ζήτησα το 2005 από κάποιους ανθρώπους που υποστηρίζουν την τέχνη να χρηματοδοτήσουν ένα ταξίδι από την Αθήνα στο Βαρανάσι. Η ιδέα ήταν ότι κάθε μία ή κάθε δύο ημέρες θα δημιουργούσα και θα ταχυδρομούσα στους ανθρώπους που χρηματοδοτούσαν το πρότζεκτ κάτι που θα έβρισκα συγκινητικό. Ταξίδεψα με λεωφορεία και τρένα και διέσχισα τα σύνορα της Τουρκίας, του Ιράν και του Πακιστάν. Το ταξίδι διήρκεσε τεσσερισήμισι μήνες, τους δυόμισι από τους οποίους τους πέρασα στο Ιράν και κυρίως στην Τεχεράνη.Το σύμβολο του λέοντος και του ηλίου (στα περσικά σιρ ο χορσίντ) ήταν για πολύ καιρό το εθνικό έμβλημα του Ιράν. Το σύμβολο αυτό είναι βαθιά ριζωμένο στο μυθικό παρελθόν της χώρας. Θεωρείται ο ιδρυτής της ταυτότητας του Ιράν και μέσα στους αιώνες το έχουν εξυμνήσει πολλοί ποιητές. Οι Ιρανοί απαγγέλουν συχνά τους ακόλουθους στίχους του Μεβλανά Τζελαλελντίν Ρουμί. Η «λεόντιος σημαία» έχει γίνει γνωμικό: «Είμαστε λέοντες σαν την λεόντειο σημαία/ πάντα η επίθεσή μας είναι γρήγορη σαν τον άνεμο».

Τα ίχνη του τέλους . . . μια διαλεξη..

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ (Ε.Μ.Π.Ε)
οργανωσε στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηνών μια θεμα σειρα εκδηλωσεων με
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ Εκει εκανα σημερα μια εισηγηση με τιτλο
Τα ίχνη του τέλους . . . όπου το παιχνίδι αναμετριέται με τη μνήμη . . . και κτίζει με εικόνες προσδοκίες αθανασίας . . .απόπειρες εικονογράφησης της απώλειας στις ταινίες της Λουκίας Ρικάκη...

Ενα κειμενο που εγραψα με αρκετο κοπο και προφερα σε αυτη την εκδηλωση με αρκατη συγκινηση που ειχε να κανει με την ενταση των τελευταιων ημερων

δημοσιευω εδω τις πρωτες σελιδες και καποιες εικονες.......

Ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι όταν ήμουν 5 χρόνων Δεν ήξερα τότε ότι θα τον έχανα σε λίγα χρόνια. Ο πατέρας μου έφυγε από τη ζωή όταν ήμουν 16 χρόνων. Δεν ήξερα τότε ότι θα έκανα κινηματογράφο κι ότι για πολλά χρόνια και για πολλά κεφάλαια της κινηματογραφικής μου αφήγησης , ο θάνατος αυτός θα κατοικούσε εκεί σε κάθε μου απόπειρα να αφηγηθώ κάτι με εικόνες
Το θέμα για την πρώτη μου ταινία μυθοπλασίας Ταξίδι στην Αυστραλία πάντα έλεγα ότι το πήρα από τις εφημερίδες βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία της φυγής δύο δεκάχρονων αγοριών από το σπίτι. Μου θύμιζε το δικό μου φευγιό, λίγο πιο μεγάλη εκεί στα 16 μια εβδομάδα μετά το θάνατο του πατέρα .Η κάμερα πάνω στο steadicam κινείται σε όλα τα δωμάτια με ρυθμό που εντείνεται ,καθώς πλησιάζει στο δωμάτιο του αγοριού που παίζει με τα αυτοκινητάκια του, αμέριμνος και αμέτοχος ακόμη καθώς δεν έχει μάθει τη πληροφορία ότι ο πατέρας του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Πέρασαν 7 χρόνια από τότε και μία ταινία -το Κουαρτέτο- που δεν πραγματεύεται τον θάνατο. Στη Συμφωνία Χαρακτήρων που ακολούθησε αποφάσισα να πραγματευτώ με στοιχεία ρεαλισμού μία αρκετά τραυματική οικογενειακή εμπειρία.. η μάλλον μία σειρά τραυματικών εμπειριών που οδήγησαν στην απώλεια του πατέρα. Για πολλά χρόνια είχα απωθήσει ως μη γενόμενο ένα ολόκληρο κεφάλαιο της σχέσης, του μισέρωτα των γονιών μου και τον τρόπο που με τοποθέτησαν ως ενδιάμεσο μιας πολύ δύσκολης επικοινωνίας με σκληρές και δυσνόητες επιστολές που είχαν εμένα αποδέκτη. Το κουβέντιασα με τον αδελφό μου ,όταν έγραφα το σενάριο και είχα καταφέρει να πείσω τον εαυτό μου, ότι όλη αυτή η υπόθεση δεν είχε συμβεί, απλά εγώ την είχα εφεύρει ως μια δραματική τραυματική εμπειρία ,οι λεπτομέρειες της οποίας έχουν θολώσει, σχεδόν χαθεί στις διαδρομές της μνήμης. Ο αδελφός μου χρειάστηκε να με οδηγήσει στο υπόγειο του σπιτιού, να ψάξουμε μαζί τα πράγματα του πατέρα και να ανασύρουμε τις συγκεκριμένες επιστολές. Ήταν ήδη μία δοκιμασία να ψάχνουμε τα πράγματα του νεκρού πατέρα και μέχρι τελευταία στιγμή, εκεί στο υπόγειο με το ελάχιστο φως ,που αρχίσαμε να διαβάζουμε τα γράμματα ,δεν ήθελα να πιστέψω την ύπαρξη τους. Ο σεναριογράφος μου επίσης δεν ήθελε να πιστέψει την ύπαρξη και το περιεχόμενο τους, τον σόκαρε. Μου είπε ότι δεν έβρισκε τρόπο να περάσει στη μυθοπλασία ένα τόσο έντονο ρεαλιστικό υλικό και ξεκαθάρισε ότι δεν ήθελε να συμμετέχει στη συγγραφή των συγκεκριμένων σκηνών. Σε αυτά βγάλτα πέρα μόνη σου ,μου είπε. Έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου.. Η αναμέτρηση μου με τη πραγματικότητα ήταν για μένα οδυνηρή. Επέλεξα τον εικαστικό συμβολισμό και μάλιστα τοποθέτησα όλες αυτές τις σκηνές σε μία μπλε μονοχρωμία κάτι σαν παραμύθι για να τις ελαφρύνω από το βάρος τους. Η μικρή Άννα διαβάζει τις επιστολές, περπατάει ξυπόλητη στην ακροθαλασσιά ,φορά μπλε φουστάνι και κρατάει σφικτά αγκαλιά τον μπλε αρκούδο της. Οι επιστολές θα καταλήξουν στη θάλασσα μαζί με τον πνιγμένο θυμό και τη θλίψη της Άννας. Δεν εμπιστεύεται πια την αγάπη κανενός. Πετάει στη θάλασσα και τον αγαπημένο της αρκούδο. Τα χέρια της είναι τώρα άδεια Λίγο πριν βουλιάξει ο αρκούδος η Άννα τρέχει να τον πιάσει, βουτάει στη θάλασσα με τα ρούχα, σώζει τον αρκούδο και αφήνει τις επιστολές να τις παρασύρει το κύμα. Έτσι γυρίστηκε αυτή η σκηνή.
Υπήρξε όμως μια άλλη σκηνή στο σενάριο για την οποία κανείς δεν ήξερε πως θα γυριζόταν ούτε καν εγώ. Αυτή η αμηχανία, η αλαλία και η αδράνεια που μου προκαλούσε ο θάνατος του πατέρα ήταν καταλυτική. Καμιά ιδέα Μέχρι το τελευταίο βράδυ πριν το γύρισμα καμιά ιδέα. Εκείνο το βράδυ ήταν μαρτυρικό. Δεν κοιμήθηκα, έκλαψα, έκλαψα και κάπου εκεί στο ξημέρωμα τα μάτια μου είχαν στεγνώσει και έκλεισαν και είδα, φαντάστηκα, δεν ξέρω μια εικόνα, την εικόνα που τελικά έφτιαξα όταν φτάσαμε σε εκείνο το γύρισμα. Πάλι εικαστικός συμβολισμός και μάλιστα μία σαφής αναφορά στους πίνακες του Μαγκρίτ στους ανθρώπους με τα μαύρα καπέλα.
Μαύρα καπέλα και μαύρο παλτό φορούσε ο πατέρας. Η Άννα πάντα ξυπόλητη με το μικρό της μπλε φόρεμα ,τον βλέπει να περπατά και τρέχει να τον συναντήσει. Εκείνος συνεχίζει την πορεία του προς τη θάλασσα, το χάσιμο του στο θαλασσινό τοπίο δεν τη βλέπει καν, ούτε γυρίζει να την κοιτάξει. Μάλιστα όταν εκείνη φαίνεται να τον πλησιάζει, εκείνος επιταχύνει το βήμα. Θέλει να χαθεί στη θάλασσα
Η Άννα αδύναμη να τον ακολουθήσει, να αναχαιτίσει την πορεία του προς το θάνατο, να τον βοηθήσει, να του μιλήσει, στέκεται θλιμμένη και τον κοιτάζει να χάνεται τα μικρά της γυμνά πόδια βυθίζονται στην άμμο, με κόπο βρίσκει κουράγιο να γυρίσει προς τα πίσω. Ξεκινάει τον δικό της δύσκολο δρόμο ,ενώ ο πατέρας βρίσκεται πια μέσα στη θάλασσα. Τα μικρά γυμνά της πόδια βουλιάζουν σαν σε βούρκο. Περπατάει με κόπο τον δρόμο που πρέπει να αρχίσει να μαθαίνει, τον δρόμο χωρίς πατέρα. Αυτά ήταν κάποια από τα φλασμπακ και τα καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία της ταινίας.
Όμως η ζωή είχε πρόγραμμα να δοκιμάσει τις αντοχές μας και τις αντοχές της ταινίας σε ορισμένα περιστατικά που έπαιξαν ένα περίεργο σκάκι με τα πραγματικά επεισόδια της ζωής όσο γυρίζαμε την ταινία. Η Κατερίνα Λυπηρίδου που παίζει την Άννα σε μεγάλη ηλικία, δεν είχε ξαναπαίξει στο σινεμά πριν από αυτήν την ταινία. Για την ακρίβεια όταν ήρθε στην ακρόαση για το ρόλο, ήταν η πρώτη της ακρόαση στην Αθήνα. λίγες μέρες αφού είχε έρθει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη. Πήρε το ρόλο μετά από πολλά δοκιμαστικά. Στο τελευταίο μου είπε έγραψα ένα τραγούδι που πιστεύω ότι η Αννα θα έγραφε για τον εραστή της τον Αλέξανδρο. Είχε γράψει μουσική και στίχους μια θλιμμένη ερωτική μπαλάντα που μπήκε τελικά στη ταινία. Ήταν η πρώτη φορά που η Κατερίνα έγραφε μουσική. Μα πως έτσι τη ρώτησα, είναι πολύ ολοκληρωμένο άκουσμα. Ο πατέρας μου είναι μουσικός είπε ,παίζει μπουζούκι. Η εβδομάδα που ξεκίνησε το γύρισμα, ήταν σημαντική για την Κατερίνα ,όχι μόνο επειδή έκανε την πρώτη της ταινία ,αλλά κυρίως γιατί τη δεύτερη μέρα την ειδοποίησαν ότι ο πατέρας της εισήχθη στο νοσοκομείο με ραγδαία καταστροφή κυττάρων μια καλπάζουσα μορφή καρκίνου .Κάθε Σαββατοκύριακο μετά το γύρισμα. Η Κατερίνα ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη και πήγαινε στο νοσοκομείο να δει τον πατέρα της. Κάθε εβδομάδα ο πατέρας της την αναγνώριζε όλο και λιγότερο .Κάποια στιγμή του έβαλε να ακούσει τα δυο τραγούδια που είχε πια γράψει για την ταινία. Ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσα να του κάνω μας είπε επιστρέφοντας .Ο πατέρας μου ήθελε πάντα να γίνω μουσικός Του άρεσαν τα πρώτα μου τραγούδια. Η τελευταία σκηνή που γυρίσαμε για την ταινία Συμφωνία Χαρακτήρων ήταν η κηδεία του πατέρα. Τη γυρίσαμε σ ένα μικρό εκκλησάκι δίπλα στη θάλασσα στην Άνδρο. Ο πατέρας της Άννας στην ταινία ήταν ναυτικός και πέθανε από έμφραγμα παίζοντας σκάκι με τον εαυτό του, τη στιγμή που η Άννα έβγαινε νικήτρια στο πρωτάθλημα ξιφασκίας. Όταν μπήκε η Άννα στο σπίτι τον βρήκε πεσμένο στο πάτωμα. Νίκησα πατέρα του είπε νίκησα τη θάλασσα. Νίκησες παιδί μου Νίκησες τη θάλασσα είπε εκείνος και ξεψύχησε. Η Κατερίνα ζήτησε ένα μου μιλήσει λίγο πριν γυρίσουμε τη σκηνή της κηδείας. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω είπε. Ξέρω ότι σε λίγο καιρό θα πάω στη πραγματική κηδεία του πραγματικού μου πατέρα κι αυτό εδώ είναι σαν να κάνω πρόβα. Η Κατερίνα έκανε πρόβα για τη ζωή που θα ακολουθούσε μόλις 2 εβδομάδες μετά το τελευταίο γύρισμα της ταινίας. Τουλάχιστο του χάρισα τα τραγούδια είπε και γυρίσαμε τη σκηνή. Αυτή ήταν η τελευταία σκηνή της ταινίας. Η πρώτη είχε μια αντίστοιχα ας πούμε μεταφυσική σχέση με τη πραγματικότητα. Είχα γράψει ως πρώτη σκηνή της ταινίας.....

souvenirs from Banja Luka Film Festival

Just returned from Banja Luka first International Filmfestival I am posting some photos souvenirs of a nice week watching film meeting people...Here we are with tha fellow jury members Elena from Trieste (thanks Elena for all the support) and Grimur from Iceland

A conccert from a band from Prague at Banja Luka Hard Rock CafeThe Lord of the Rings star in a rare photo instant with a football match in the backgroung

Irena Taskovski the festivals daring director!

A bank in Banja Luka reminding of tha orthodox Easter Xristos Anesti celebarting Christ's Ressurection!

Grimur my fellow Jury member from Iceland hioding his favourite local Nectar beer and Nursel Köse the star of Edge of Heaven a Turkish stand up comedian in Germany!! http://www.diebodenkosmetik.de/cvs.html

Alone in Four Walls

Σημερα ειδαμε πολλες ταινιες Δυο ξεχωριστες για το δικο μου γουστο η μια λεγεται Δρομοι και υπογραφεται απο ενα νεο φοιτητη απο το Ισραηλ για τη γνωστη διαμαχη μεταξυ Ισραηλινων και Αραβων Μια πολυ φρεσκια και συγχρονη ταινια με ενα βαθυ σπαραγμο για το ζητημα και πολυ καλες ερμηνειες απο ολους τους νεους ηθοποιους του καστ. Ολες οι σπουδαστικές ταινίες στο διαγωνισμο που βλεπει η δικη μου επιτροπη εχουν εξαιρετικες ερμηνειες και μια σκηνοθετικη φρεσκαδα που δυστυχως χανεται οταν οι σπουδαστες μπαινουν την αδυσωπητη βιομηχανια του σινεμα που εχει απαιτησεις αλλης γραμματικης και συμπεριφορας.

Μια ακομη ταινια μου αρεσε πολυ Μονος σε 4 τοιχους της πρωτοεμφανιζομενης Αλεξανδρας απο τη Ρωσια που τωρα ζει στο βερολινο για μια φυλακη ανηλικων στα Ουραλια Ορη. Μια πολυ ευασθητη και ψυχραιμη ματια σε ενα πολυ δυσκολο κοινωνικο θεμα.http://www.balkan-host.com/bliff/index.php?option=com_content&task=view&id=69&Itemid=85 Η ματια της Αλεξανδρας αντιμετωπιζει με απολυτο σεβασμο τους νεους φυλακισμενους που ειναι παιδια με αναπαντεχες εμπειριες ενηλικων.Στη φωτο επανω η σκηνη της υποχρεωτικης αναγνωσης των μικρων φυλακισμενων απο τη ταινια της Αλεξανδρας

Στην επομενη φωτο απο αριστερα η Αλεξανδρα με τη Ουτε που μας φροντιζει εδω διπλα της η Ιρενα η διευθυντρια του Φεστιβαλ που εχει ενα αντιστοχο τικ με εμενα με το μαλλι της σε καθε στιγμη αμηχανιας και πλατη η Ντανιελα που διευθυνει το σπουδαστικο τμημα

Η πολη εδω πολυ φιλοξενη και σε μια κλιμακα που σε προκαλει να την περπατησεις και να την κανεις δικη σου,αν καταφερεις να ξεφυγεις απο τις ταινιες

Φεστιβάλ Σινεμα στη Banja Luka

Εφτασα στη περιφημη Μπανια Λούκα!! οπου πραγματοποειται το πρωτο Διεθνες κινηματογραφικό φεστιβαλ που διευθύνει η πολύ δραστήρια φίλη Irena,διανομέας που ζει στο Λονδίνο και προωθεί Τσεχικες και αλλες ανεξαρτητες ταινιες! Πριν απο καποια χρόνια ειχαμε, δειξει στη Ροδο το περιφημο "Τσεχικο ονειρο" που μου ειχε συστησει η Ιρενα.. Απο αύριο που θα ξημερωσει ...γιατι ολη τη μερα σημερα διεσχιζα συνορα Αυστριας Κροατιας κλπ για να φθασω... θα εχω εικονα της πολης και του φεστιβαλ
Για τις ταινίες του διαγωνισμου τη κατηγορία στην οποία ειμαι κριτικη επιτροπη το φεστιβαλ εχει ενα λινκ! http://www.balkan-host.com/bliff/index.php?option=com_content&task=view&id=27&Itemid=47 και η παρουσιάση του Βαλκανικού Ταμείου Σεναρίων που θα γίνει εδω την Τεταρτη BALKAN FILM FUND PRESENTATION – Financing a feature film 7th May 2008. 10 -13h nstructor: Lucia Rikaki Invitation is open to students of film (directing, camera, editing) and film makers The festival offers the possibility of providing support to students that are not from Banja Luka (costs of travel and stay).
Along with the application, you should enclose biography and short description of the project (feature film). Working language : English, with the possibility of simultaneous translation.οι εικόνες είναι απο τις ταινίες του Κεν Λοάτς, του Ακίν και της Παττι Σμιθ που προβαλλονται μεταξύ αλλων στο επισημο προγραμμα του Φεστιβάλ http://www.bliff.net/