Το λιοντάρι κάτω απ’ το ουράνιο τόξο

Μια πολυ ενδιαφερουσα εκθεση ανοιξε σε ενα καινουργιο χωρο της DART στην Αιόλου 48-50 πανω απο το δικο μας Κομεντυ Κλαμπ..Εκει βρεθηκαμε πριν λιγες μερες στα εγκαινια με θεα την Ακροπολη να ανακαλυπτουμε μια αλλη θεα στη συγχρονη τεχνη απο το Ιραν... Γραφει στον καταλογο ο Αλεξανδρος Γεωργίου

Νομίζω πως «ξύπνησα» όταν έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι και όλα όσα ακολούθησαν την τραγωδία με έκαναν να αντιληφθώ ότι ο βασικός λόγος για τον οποίον η Δύση είχε τόσα πολλά να μου προσφέρει ήταν το γεγονός πως είχε καταστρέψει πολλές χώρες σε ολόκληρον τον κόσμο, ενώ προσπαθούσε να κερδίσει πλούτο και εξουσία. Δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τίποτε πια και μια μέρα αίφνης έφυγα για την Ινδία. Εκεί ανακάλυψα πως τελικά η πνευματικότητα υπάρχει και πως μπορεί να προσφέρει ευτυχία η πίστη σε κάτι που δεν είναι υλικό. Ξέρω πως αυτό ακούγεται κάπως τυχαίο, είναι όμως η αλήθεια. Όταν έφυγα για πρώτη φορά στην Ινδία, δεν ήξερα τι είναι ο ινδουισμός ούτε γνώριζα καν πώς ήταν το σχήμα της χώρας. Φτάνοντας όμως εκεί ανακάλυψα πως πολλές από τις βασικές τους αντιλήψεις ήταν πεποιθήσεις που είχα κι εγώ από χρόνια, χωρίς να γνωρίζω πως υπήρχε ένα πανάρχαιο σύστημα σκέψης που υποστήριζε και εξηγούσε το δικό μου.
Ειδικά στο Βαρανάσι, την ιερή πόλη του Σίβα, εκεί όπου ο Γάγγης λατρεύεται ως θεά, ένιωσα για πρώτη φορά πως θα έπρεπε να προσπαθήσω να επικοινωνήσω αυτή την αίσθηση πνευματικότητας και να μεταδώσω την αντίληψη πως ό,τι τα εξελιγμένα μας μάτια θεωρούν αρνητικό μπορεί στην πραγματικότητα να είναι πολύ θετικό και πως ένα σημαντικό μέρος όσων θεωρούμε καλά και ωφέλιμα οδηγούν τον πλανήτη στο τέλος του. Για παράδειγμα, η ιδέα πως ένα ποτάμι μπορεί να είναι θεά ακούγεται αστεία και «αφελής» στο δυτικό νου, αλλά στην πραγματικότητα είναι χίλιες φορές καλύτερο να είσαι εραστής του ποταμού και να λατρεύεις τη φύση από ό,τι το αυτοκίνητό σου ή το τελευταίο σου τεχνολογικό γκάτζετ.

Γιατί, αν κοιτάξεις γύρω σου, θα καταλάβεις πως όλα τα τελευταία σου υπερμοδάτα αντικείμενα ή το καινούργιο σου αυτοκίνητο δεν πρό

κειται ούτε εσένα ούτε κανέναν άλλον να κάνουν πραγματικά ευτυχή. Κολυμπώντας όμως στα νερά μιας θεάς μπορεί να έχει θαυμαστά αποτελέσματα. Ο σκεπτικιστής που διαβάζει τις γραμμές αυτές είμαι σίγουρος πως θα χαμογελάσει, πιστεύοντας πως πρόκειται για μια αφελή και ρομαντική ιδέα, αντίθετα όμως, δεν υπάρχει τίποτε ρομαντικό στην ιδέα πως ένα ποτάμι μπορεί να είναι Θεά και πως η μεγαλοσύνη της φύσης κάνει όλες μας τις δημιουργίες να φαίνονται ελάχιστες: αυτή είναι η αλήθεια και έχουμε χάσει τη δυνατότητα να βλέπουμε τις απλές αλήθειες που διαθέτουν ιαματικές δυνάμεις. Ενώ ολόκληρος ο πλανήτης βράζει, ελάχιστοι παράφρονες άνθρωποι έχουν συγκεντρώσει όλο τον πλούτο και, δέσμιοι της απληστίας, δεν τον αφήνουν από τα χέρια τους και η τέχνη, δυστυχώς, αποτελεί το τέλειο στολίδι αυτής την καταστροφικής φάρσας, γιατί αντί να ανοίγει το μυαλό των ανθρώπων και να τους φέρνει σε επαφή με τα συναισθήματά τους, έχει γίνει μια συναρπαστική κούρσα αλόγων στην οποία επενδύονται εκατομμύρια δολάρια. Με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου, προσπαθώντας να βρω τρόπο να ανοίξω διάλογο με την παρούσα κατάσταση μέσα από τη δουλειά μου, προσπαθώντας να κοινωνήσω την αίσθηση αυτή, μιας πιο πνευματικής προσέγγισης στη ζωή, που είχα νιώσει στο Βαρανάσι, ενώ κολυμπούσα στα ιερά νερά του Γάγγη, ζήτησα το 2005 από κάποιους ανθρώπους που υποστηρίζουν την τέχνη να χρηματοδοτήσουν ένα ταξίδι από την Αθήνα στο Βαρανάσι. Η ιδέα ήταν ότι κάθε μία ή κάθε δύο ημέρες θα δημιουργούσα και θα ταχυδρομούσα στους ανθρώπους που χρηματοδοτούσαν το πρότζεκτ κάτι που θα έβρισκα συγκινητικό. Ταξίδεψα με λεωφορεία και τρένα και διέσχισα τα σύνορα της Τουρκίας, του Ιράν και του Πακιστάν. Το ταξίδι διήρκεσε τεσσερισήμισι μήνες, τους δυόμισι από τους οποίους τους πέρασα στο Ιράν και κυρίως στην Τεχεράνη.Το σύμβολο του λέοντος και του ηλίου (στα περσικά σιρ ο χορσίντ) ήταν για πολύ καιρό το εθνικό έμβλημα του Ιράν. Το σύμβολο αυτό είναι βαθιά ριζωμένο στο μυθικό παρελθόν της χώρας. Θεωρείται ο ιδρυτής της ταυτότητας του Ιράν και μέσα στους αιώνες το έχουν εξυμνήσει πολλοί ποιητές. Οι Ιρανοί απαγγέλουν συχνά τους ακόλουθους στίχους του Μεβλανά Τζελαλελντίν Ρουμί. Η «λεόντιος σημαία» έχει γίνει γνωμικό: «Είμαστε λέοντες σαν την λεόντειο σημαία/ πάντα η επίθεσή μας είναι γρήγορη σαν τον άνεμο».