Αυτοί θα μου λείψουν τώρα που γυρίζω σπίτι..στα ιχνη ενος νεου ντοκιμαντερ

Κάθε μέρα εκεί στη στροφή σε περιμένει μια αναπάντεχη έκπληξη, μια συνάντηση μια ιστορία. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεσαι εκεί πιστός σε όλα αυτά τα απρόβλεπτα και απρόοπτα που σου ετοιμάζει η ζωή στο δρόμο σου
Ξεκινήσαμε για το γύρισμα για το νεο μου ντοκιμαντερ http://sotiriaplan.blogspot.com/ ένα ακόμη απόγευμα μακριά από τη ζεστή της Αθήνας στο φιλόξενο δάσος της Σωτηρίας οπού ο καιρός σου κάνει τη χάρη και εκεί σε συμφωνία με τα μεγάλα δέντρα έχει τουλάχιστο δυο βαθμούς πιο κάτω θερμοκρασία
Με την ευεργετική αυτή δροσιά και με το φως του ηλίου ακόμη να σκαρώνει φωτεινές ακτίνες ανάμεσα από τα δέντρα ξεκινήσαμε το γύρισμα Τα έργα φωτίζονται ωραία
Το αεράκι κουνάει τα εφήμερα υλικά τους, τα μπλέκει με υλικά του δάσους
Κάθε μέρα η επιφάνεια τους αλλάζει αλλά αυτή είναι η ομορφιά τους

Μια μεγάλη γυναίκα στέκεται ώρα και διαβάζει με προσοχή τα μικρά χειρόγραφα λογία με τις μεγάλες λέξεις που είναι γραμμένα στα λεύκα μάρμαρα σπαρμένα στις πευκοβελόνες
"Από τότε είναι αυτά εδώ ;" αναρωτιέται
"Όχι τώρα μπήκαν" της λέμε "Είναι ένα από τα έργα της έκθεσης"
Έτσι ξεκίνησε μια κουβέντα για να μάθουμε ότι το κορίτσι αυτό έχασε τη μανά της ούτε καν την γνώρισε όταν εκείνη ήταν μωρό η μάνα της πέθανε στα 26 της χρόνια από φυματίωση εδώ στο Σωτηρία Όταν το κορίτσι μεγάλωσε ερχόταν από τα 20 της κι έπειτα ερχόταν και βοηθούσε τους αρρώστους και τους κρατούμενους Η αλληλεγγύη είναι τόσο παλιά όσο τα δέντρα εδώ στο Σωτηρία Αυτή η γυναίκα μας ακολούθησε όλο το απόγευμα ως το βράδυ από έργο σε έργο και που και που μονολογούσε Δύσκολα τα χρόνια τότε αλλά έβρισκες παντού ανθρωπιά Μπορούσες να κτυπήσεις τις πόρτες και σου άνοιγαν

Έτσι ξεπερνούσαμε τις δυσκολίες με ανθρωπιά
Πιο κάτω δυο γυναίκες ξαποσταίνουν έξω από την ψυχιατρική κλινική Έχουν και εκείνες να διηγηθούν τις ιστορίες τους Μας τραβάει το δυνατό τους γέλιο που αντηχεί σε όλο το δάσος και καθώς γυρίζουμε το έργο με τα πάνινα πορτραίτα πίσω ακριβώς στο παγκάκι δυο τραγικά πορτραίτα της πραγματικότητας από εκείνα που η καθημερινότητα μας κάνει να προσπερνούμε Δυο τραγικές ιστορίες ακουσίου εγκλεισμού
Όμως οι γυναίκες είναι χαρούμενες για αυτό γελανε δυνατά Αύριο παίρνουν εξιτήριο
Θα πάνε σπίτι της η μια στο σκύλο της η άλλη στο αγαπημένο της μαγείρεμα
Τα φάρμακα φωνάζει από μέσα ένα άντρας "Ένα έχω να πω" λέει η μια καθώς μας αποχαιρετά "αυτοί οι άνθρωποι εδώ που μας φροντίζουν είναι ήρωες είναι υπέροχοι Έλληνες

Παίρνουν ψίχουλα κι όμως βρίσκονται συνέχεια από επάνω σου με έναν κάλο λόγο και με μια φροντίδα μοναδική Αυτοί θα μου λείψουν τώρα που γυρίζω σπίτι "
Να την η ανθρωπιά κατοικεί ακόμα και τώρα δίπλα μας αρκεί να την δούμε Είμαστε πολλοί που είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον