Και πέταξαν τα λόγια μας σαν τα πουλιά….

Αναγνώστες του Ομήρου για ένα βράδυ

12 ώρες παρέα με το σπουδαίο κείμενο του πρώτου ποιητή… στην ζωντανή και λειτουργική απόδοση του Δημήτρη Μαρωνίτη

12 ώρες με το μοναδικό αφηγηματικό πλούτο της Οδύσσειας να σε ταξιδεύει σε σκέψεις και ιστορίες και σχέσεις σημερινές, σαν να γράφτηκε μόλις τώρα, για να περιγράψει τη δική μας ζωή, τον δικό μας πόλεμο, τον δικό μας νόστο. Η περιπέτεια του ανθρώπου πάντα από παρόμοια μονοπάτια συντελείται

Και είναι περιουσία μοναδική, να το θυμάται κανείς και να το συνειδητοποιεί μέσα από το κλασσικό κείμενο

Πολλές χιλιάδες άτομα στο μαγευτικό Μεσαιωνικό Κάστρο της Κω είχαμε λοιπόν αυτή τη μαγευτική εμπειρία, Καθώς έπεφτε ο ήλιος γευτήκαμε μαύρο ψωμί, μελι, ελιες, κόκκινο κρασί και σταφύλια και μπήκαμε στο χώρο.

Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα των Αναγνωστών του Ομήρου και του Δήμου Κω .Ο καθένας με την αποσκευή της δικής του μνήμης ,κατέθεσε το δικό του ηχόχρωμα για 3 μόλις λεπτά διαβάζοντας ένα απόσπασμα της Οδύσσειας.Έτσι ξετυλίχτηκε η νύχτα, με το ένα αποσπάσιμα να υφαίνεται πάνω στο άλλο, το ένα ηχόχρωμα να κυλάει μελωδικά μέσα στο άλλο, από την παιδική φωνή, στο τραγούδισμα, από την μια γλώσσα στην άλλη, από τα αρχαία στα νέα

Και προχωρούσε η νύχτα και προχωρούσε το ταξίδι του Οδυσσεα προς την Ιθάκη

Και εκεί, στη περίφημη σκηνή της αναγνώρισης, όταν ανιχνεύουν το νυφικό κρεβάτι και ανταλλάσουν μεταξύ τους τα σπουδαία λόγια του νόστου…Εκεί… και ενόσω ο ποιητής μιλάει για την ανατολή του ήλιου.. ο ήλιος πιστός στη καθημερινή του ανατολή προβάλλει.. πίσω από το κάστρο και φωτίζει τα πρόσωπα στη σκηνή. Είναι όλοι όμορφοι με τα σημάδια της γλυκειάς κούρασης της νύχτας, αλλά πιο πολύ με τα σημάδια της γλυκειάς μοιρασιάς.

Τι όμορφη μοναδική εμπειρία

Τι όμορφη μοναδική γλώσσα

Τι σπουδαία Ελληνική ποίηση

Τι σπουδαία Ελληνική φιλοξενία από το νησί που και φέτος υποδέχεται τόσο γενναιόδωρα με πλούσια διάθεση περιπέτειας...Ιδέες γόνιμες της περιπέτειας

Γιατί χωρίς περιπέτεια το ταξίδι της ζωής δεν έχει προορισμό

Γιατί χωρίς μοιρασιά ο προορισμός δεν έχει νόημα

Πέταξαν τα λόγια μας σαν τα πουλιά και χάιδεψαν τα αυτιά του ποιητή, που κι εκείνος στον αιώνα του, σε όμορφα κάστρα και ναούς, δίπλα στο απέραντο πέλαγο.. έγραφε

Είναι λίγες ώρες μετά τούτη την ανατολή, μετά τις αγκαλιές αποχαιρετισμού.. που τόση αγαλλίαση μας χάρισαν

Τι καθημερινή σοφία σε τούτα τα λόγια, σε τούτη τη φύση...

Και τι όμορφο το χαμόγελο της δικής μας Σοφίας, που τόσο γενναία τα κατάφερε..Πάω να ονειρευτώ τη συνέχεια... ο ύπνος θα αναλάβει τη δική του αφήγηση τώρα