Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

Κατά μόνας ηδονές Πολύτιμο Τρίπτυχο για τον Αυτοερωτισμό

Our Own Pleasure the very fist children's game, is it the very first 'sin'? when we discover through caressing at the age of innocence and then we learn to feel guilty about our very own caresses... The film suggests images and texts on the beauty of caressing and rediscovering pleasure and innocence The A cut of this video was removed from the server back in July when i posted it as they said it was being flagged as having inappropriate Content!! Probably because of this!!, it had several thousand hits in less than two days... see what you think?? when you see it ..in the quest of defining what is appropriate..these days ? see the film and let me know what you think Η ταινια μου Κατα μονας ηδονες ειναι μια απο τις μικρες ταινιες που απαρτιζουν την Την σπονδυλωτή ταινία «Την καρδιά μου πλήγωσες» που σκηνοθετήσαμε μαζί με τους Αγγελος Σπαρταλη, Γιώργο Ακσεχερλίδη και Γιωργο Μπακόλα και κανει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη Πρόγραμμα Προβολών ΣΙΝΕ TΩNIA MAPKETAKH: Πέμπτη, 22 Νοεμβρίου 2007 - 22:00 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ:Παρασκευή, 23 Νοεμβρίου 2007 - 19:30 http://tiff.filmfestival.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=2&page=638&SectionID=25&MovieID=899 ο πολύτιμος φίλος icaros εγραψε για το περιοδικο Εψιλον ενα εξαιρετικο κειμενο για την ταινια μου Κατά Μόνας Ηδονες.Τον ευχαριστω πολύ το κείμενο έχει τίτλο Πολύτιμο Τρίπτυχο για τον Αυτοερωτισμό του ΓΙΩΡΓΟΥ-ΙΚΑΡΟΥ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗ Στην καθημερινή ζωή τον αποσιωπούν, όταν δεν τον χλευάζουν. Τον περιβάλλει μία ομίχλη ατιμίας, ύβρεων, χοντρών αστεϊσμών, βάναυσης υποτίμησης. Πρόκειται για τον αυνανισμό, τον αυτοερωτισμό, και όλοι ξέρουμε πώς αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα. Για μιαν ακόμα φορά, η Τέχνη έρχεται να βάλει, με τον δικό της μοναδικό, ακραίο και ακαριαίο τρόπο, τα πράγματα στη θέση τους. Που σημαίνει να μας κάνει να σκεφτούμε αλλιώς, όχι όπως κάθε μέρα, από αδράνεια και κεκτημένη ταχύτητα, αλλά να επανεξετάσουμε, να αναστοχαστούμε, να αναθεωρήσουμε αφού βαφτιστούμε στα νάματα της ευαισθησίας και της νοημοσύνης, του πάθους και της λογικής, του καλλιτέχνη. Μια μικρή σε διάρκεια ταινία, μόλις δεκάλεπτη, έρχεται αίφνης να μας εξοικειώσει με το θαύμα του αυτοερωτισμού. Κάθε έργο τέχνης, εξάλλου, που σέβεται τον εαυτό του άλλο σκοπό δεν έχει από το να μας φέρνει διά της τέρψεως σιμά στο θαύμα που είναι ο άνθρωπος στις πιο όμορφες στιγμές του. Και οι όμορφες στιγμές μας συχνά λογοκρίνονται, καταδικάζονται σε ένα περιφρονημένο μισόφωτο, υφίστανται στυγνό ακρωτηριασμό.«Κατά μόνας ηδονές» είναι ο εύγλωττος τίτλος του δημιουργήματος της Λουκίας Ρικάκη. Γεννημένη το 1961, με σπουδές ιστορίας της τέχνης και κινηματογράφου, με θητεία στη δημοσιογραφία, με την υπογραφή της σε τέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους και πέντε ντοκιμαντέρ, και με μία παιγνιώδη γνώση των πρωτοποριών του 20ού αιώνα, και ιδίως του σουρεαλιστικού κινήματος, η Ρικάκη επιχειρεί μία σπουδή στον αυτοερωτισμό μέσα από την κάμερα. Επιλέγει τη χρήση μέσων και τρόπων που θα ακυρώσουν την καταλαλιά που σφυροκοπάει τον αυτοερωτισμό και την ανάδειξη της βαθιά ανθρώπινης σημασίας του. Το φιλμ «Κατά μόνας ηδονές» είναι δομημένο ως τρίπτυχο, πρόκειται για τρεις στιγμές ποιητικής προσέγγισης στο κορμί που παραδίδεται στην ηδονή, στα δάχτυλα που θωπεύουν το στήθος και την κοιλιά και το αιδοίο, και στην ακύρωση της χυδαιότητας μέσα από τον ηδύ θρίαμβο της ποίησης, μιας ποίησης όχι μονάχα των λέξεων αλλά και των μελωδιών και των εικόνων.Τα χρώματα που επιλέγει η Ρικάκη να δεσπόσουν στις «Κατά μόνας ηδονές» είναι το κόκκινο, το χρυσό, και το γαλάζιο. Το κόκκινο των σεντονιών που φιλοξενούν την ηδονή και του τριαντάφυλλου που ανοίγει ευφρόσυνα, το χρυσό των φύλλων που χορεύουν στον άνεμο της ελευθερίας που χαρίζει η ηδονή, και το γαλάζιο των υδάτων του ερωτικού θάλπους. Οι λέξεις της είναι αλιευμένες από τον Ευριπίδη, τον Δάντη, τον Χάβελοκ Έλις, τον Νοβάλις, τον Νίτσε, τον Ρουσσώ. Μέσα από τις λέξεις αυτές ο παράφορος διονυσιασμός σμίγει με το φλογερό, μα πάντα έλλογο, λειασμένο, βελούδινο πάθος του ρομαντισμού, πλέκοντας μαζί το εγκώμιο της ευδαιμονικής αυτονομίας, της νοσταλγίας της χαμένης αθωότητας, που καλό είναι να ανακαλυφθεί εκ νέου, και της ενάρετης αυτάρκειας που δωρίζει ο αυτοερωτισμός, που προσφέρουν οι συκοφαντημένες αλλά τόσο πολύτιμες στιγμές που στη διάρκειά τους, την παρατεταμένη νοερά για πάντα, τα δάχτυλα μιας γυναίκας ανακαλύπτουν τις πτυχές του σώματός της, ξετρυπώνουν τις φωλιές που περιθάλπουν τον έρωτα και την αγάπη.
Οι ήχοι είναι θελκτικές μελωδίες από το ούτι του Λιβανέζου Marcel Khalife, ελληνικά λαϊκά φερμένα από ένα ντουμανιασμένο καταγώγιο του Καναδά, και η ονειρική συνομιλία ενός πιάνου με ένα βιολί και ένα τσέλο που συνέθεσε η Μαριέττα Φαφούτη. Ενόσω ακούγεται το ούτι, τα δάχτυλα ψηλαφούν το στήθος και την κοιλιά, που γίνονται γη και βουνό μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της Ρικάκη, γίνονται χθόνια επιθυμία και συνάμα όρος που ριγεί, καθώς μία χορογραφία βλεμμάτων έρχεται να μας θυμίσει την τυφλή και απόλυτη φύση των επιθυμιών, αυτή τη φύση που τόσο τείνουμε να λησμονούμε, να απωθούμε, να τσακίζουμε μες στο λαχάνιασμα όχι της ηδονής αλλά της αδυσώπητης εργασιακής καθημερινότητας. Μες στο ελληνικό καταγώγιο του Καναδά, και καθώς μες στους καπνούς οι άντρες μόνοι τους γλεντάνε και θρηνούν, και πάλι η Ρικάκη φροντίζει να άρει την καταφρόνια λέγοντάς μας περήφανα, και βέβαια αντιστικτικά, ότι ο αυτοερωτισμός εκπροσωπεί τον εκπολιτισμό στην υψηλότερη μορφή του, όντας το θεμέλιο των τεχνών και της δημιουργικότητας. «Χαστούκι στο κοινότοπο γούστο», αποκαλούσαν μία τέτοια τεχνική, μία τέτοια καλώς συγκερασμένη αντιπαράθεση, οι πρωτοπόροι φουτουριστές του ποιητή Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι ήδη στην αυγή του 20ού αιώνα. Και μετά, στο τρίτο μέρος των «Κατά μόνας ηδονών», τα πάντα μοιάζουν να περιβάλλονται από το γαλάζιο της θάλασσας και της αθωότητας, λούζονται στον λυγμικό λυρισμό της λαλέουσας μουσικής που απλώνει η Μαριέττα Φαφούτη, στήθος και κοιλιά λικνίζονται ηδονικά, παραδομένα στην άχραντη απόλαυση, λιώνοντας μες στην άδολη χαρά, και αίφνης ένα τριαντάφυλλο βαθυκόκκινο ανθίζει μες στην πανδαισία του γλαυκού και τη λυτρωτική ροή των υδάτων. Τρεις στιγμές τέχνης υψηλής, και μονάχα με μια τέτοια τέχνη είναι εφικτό να οδηγηθούμε ηδέως σε μιαν αναθεώρηση της αντίληψής μας για τον αυτοερωτισμό, να τον απαλλάξουμε από τα κάκαδα των χύδην ηλιθιοτήτων και βαναυσοτήτων, να νιώσουμε την ποίηση που τον περιβάλλει, να καταλάβουμε την ουσιώδη σημασία του, αυτήν της τερπνής ανακάλυψης του εύφορου δυναμικού μας για έρωτα και για αγάπη, για ίμερο και δοτικότητα, για γνώση πλήρη του εαυτού μας και για άφοβο άνοιγμα προς το αίνιγμα του άλλου. Μόνο ο Διόνυσος βασιλεύει, μας θυμίζει με την τέχνη της η Λουκία Ρικάκη. Τα άλλα δεν είναι παρά μακιγιάζ. Και αξίζει να χαρούμε τη ζωή χωρίς ψιμύθια πια, με τα μάτια ανοιχτά, και με τις αισθήσεις πρόθυμες και έτοιμες να δεχτούν το δώρο του ρόδου που είναι αυτός που αγαπάμε και μας αγαπάει. NA ΛΟΙΠΟΝ H TAINIA γραψτε τα δικα σας σχολια Ενας ενδιαφερον διαλογος εχει ξεκινησει με πρωτοβουλια ενος φιλου που ποσταρισε το προηγουμενο μονταζ της ταινιας στο http://sraosha.blogspot.com/2007/11/blog-post_09.html

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολυ τρυφερο, τελεια η μουσικη επενδυση... συνεχισε... και καλο ταξιδι στην ταινια σου! κ.ρ.

Ανώνυμος είπε...

….με ένα βλέμμα που ρέει δοξολογώντας την ύπαρξη

…Μια φθινοπωρινή βραδιά πριν ακόμη καταφτάσει ο μεγάλος ερωτικός του χειμώνα δρασκελώντας σαν το γίγαντα των παλιών παραμυθιών τα φαράγγια και τις στέγες των αισθημάτων και χώνοντας βαθιά τα χέρια του στις πιο κρυφές ηδυπαθείς μαρμαρυγές του κορμιού και της πιο ζωντανής του ονείρωξης ,είπα κι εγώ να σου γράψω δυο λέξεις δανεισμένες από την υγρή κατάδυση στην άλικη ήπειρο μιας εμπειρίας που έκανε τα όνειρα να μοιάζουν με τις πιο κρυφές μου προσδοκίες…

Ο έρωτας είναι η τέχνη της επιβίωσης… Και η συνείδηση της μυστικής του καταγωγής από τα πιο ηδονικά σπαράγματα της ύπαρξής μας δεν είναι μια πράξη ενοχική μα η κατάδυση στο βάθος του ίδιου του εαυτού μας εκεί που τα νερά που τρέχουν είναι καθάρια σαν το κρύσταλλο κι ο πλάστης συναντά τη μυστική του ώρα, τότε που ο κόσμος είχε ακόμη την αθωότητα που κατοικεί στο βλέμμα ενός μικρού παιδιού…

Κοντά στο αστείρευτο βίωμα της κατά μόνας οριακής απόλαυσης που μόνο εκείνοι που ένιωσαν βαθιά τις πιο παράφορες και συνάμα «ιερές» εκδοχές της με τα συναπάντηματά τους με τον άλλο σε ένα «ντύμα» κοινό και διάφανο -μακριά από την εμπειρία του φθαρτού συμβιβασμού και της ανέραστης συναλλαγής των καθημερινών συμβάσεων- δεν είναι τυχαίο διόλου, πως μόνο η ποίηση μπορεί να σταθεί γιατί εκείνη έχει τη δύναμη να ανατρέπει και να επαναθεμελιώνει το ίδιο το τοπίο της ύπαρξης μας… Στη σπαρακτική κραυγή της ανθρώπινης θνητότητας μόνο ο έρωτας και το προσωπικό παραμύθι της απόλαυσης που απελευθερώνει τους χυμούς και κλέβει λίγο από το γάλα των αστερισμών και τη σκόνη της αιωνιότητας μπορεί να συνθέσει την πιο εύηχους και καμιά φορά μονόηχους φθόγγους μιας μυστικής σουίτας που σιγοψιθυρίζει σχεδόν και δοξολογεί την ευλογία της μοναχικής καταγωγής μας…

Ο Ράιχ έγραφε για την οργόνη ,τη σωρευμένη -σαν το μέλι και την ανάσα μαζί που μας κρατά ζωντανούς- ενέργεια που εκπέμπουνε τα σώματα την ώρα που η συνείδηση της απαντοχής μας μετατρέπεται σε χυμό και νάμα και ζωντανή ονείρωξη και κυλά παντού και ξεχύνεται σαν λάβα και σαν ποτάμι και σαν νεροσυρμή και απλώνεται στις εσχατιές του πιο εσώτερου τοπίου και σπρώχνει για να τα κατακλύσει όλα και να μας κάνει να νιώθουμε πως είμαστε ακόμη εδώ, το βλέμμα και ο πόθος πάντα στην ίδια αναπάντεχη συνάντηση που ποτέ δεν είναι τυχαία…

«Να στηρίξουμε τον κόσμο με τα σώματά μας» και να τρυγούμε το άνθισμα τους σαν τον κυματισμό της θάλασσας που πάντα είναι εκεί να συντονίζει το βλέμμα μας με τις δονήσεις του μυαλού και τη διήγηση της ανθρώπινης κατάστασης …Η τέχνη θέτει εν έργω την α-λήθεια των όντων.. Μια φράση δανεισμένη από το χαϊντεγγεριανό στοχασμό μπορεί πολλές φορές να μοιάζει αδύναμη μπροστά στην εμπειρία μιας -ανόθευτης από το λογισμό και ίσως και το κρυπτικό όνειρο- εκσπερμάτωσης ή μιας κατακλυσμικής θηλυκής ρεύσης που ξανά και ξανά γονιμοποιεί και δοξάζει χωρίς φραγμούς και νοηματικές ακροστιχίδες την πιο κοινή και όμως για πολλούς αφανέρωτη χώρα της ανθρώπινης απόλαυσης και της ηδονικής της κατοίκησης….

Ομικρον /15.11.07

Ανώνυμος είπε...

Thelo na do aftin tin tainia.I Rikaki xerei na anoigei dromous..

5 pink flowers είπε...

thank you jason dear..

Heliotypon είπε...

Εκλπηκτική!

5 pink flowers είπε...

efxaristo efxaristo ean vretheite sti Thessaloniki sto film festival kai tehlete na ti deite me kosmo! kai oxi kata monas.. se megali othoni screen on Thursday and Friday check the post for venues and times

Ιωάννης Πρωτονοτάριος είπε...

Μόλις είδα την ταινία σου (γιατί εχτές ήμουνα φορτισμένος συγκινησιακά για να δω 2η ταινία στο καπάκι) και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ!
(Ήθελα να στο πω και δεν σε πήρε το μάτι μου κάπου οπότε έψαξα και βρήκα αυτό το blog).

Για μια ταινία που υπερασπίζεται τη μαλακία, ανήκει σαφώς στα θετικά της το ότι πολύ κόσμος θα τραβήξει μαλακία βλέποντάς την.

Αυτήν την περίοδο (και για πολύ καιρό ακόμα θα) ταξιδεύω με το Μέγα Ανατολικό. Ένα λοιπόν θα σου πω: Αν ο Ανδρέας Εμπειρίκος ζούσε και έβλεπε την ταινία σου θα συγκινήτο δακρύζων βαθύτατα και είναι το πλέον βέβαιον ότι θα ηυνανίζετο και αυτός!...

5 pink flowers είπε...

σε ευχαριστω χαιρομαι αφανταστα που σου αρεσε και καταλαβαινω που δεν αντεξες να δεις κι αλλη ταινια στο καπακι ...και ο Μεγας Ανατολικος και για μενα.αποκαλυψη ηταν στα μικρατα μου και ποσο με βοηθησ ενα ανακαλυψω το σωμα μου να μαθω να χαιρομαι του χρωσταω πολλα οπως και σε αλλους και μακαρι να χαιροταν αν την εβλεπε που ξερεις μπορει αν ριχνει και μια κλεφτη ματια κατα εδω που ξερεις σε ευχαριστω Ιωαννη για την επισκεψη

virginia Diakaki είπε...

xairomai para poly poy asxolithikes me ena thema akoma taboo.i dikia mou amixania otan evlepa tin tainia meekane na katalavo tin anagi tis dimiourgias tis.

5 pink flowers είπε...

σε ευχαριστω γαι αυτα που γραφεις χτες ειχα παλι ακριβως αυτη τη κουβεντα και ελεγα οτι ειναι σημαντικο να ξεπερναμε διαφορα σταδια αυτολογοκρισιας που πηγαζουν απο ενοχες και το γνωστο σκηνικο και να αποδεχομαστε τη φυση μας και τις αναγκες της οπως ειναι και οπως τις αξιζουν με ομορφια απολαυση και τρυφεροτητα..η αμηχανια ειναι φυσικη γιατι εχουμε συνηθισει σε αλλη εικονογραφια του οτι σχετιζεται με την ηδονη ..και η λεξη εχει ενοχοποιηθει επισης..θεωρω οτι αυτη η ταινια ειναι μαι μικρη εισαγωγη σε κατι πιο μεγαλο που θελω να κανω για το πως αποτυπωνεται η σεξουαλικοτητα στην εικονα σε ευχαριστω πολυ για την επισκεψη

Ανώνυμος είπε...

Ειναι πρωτοπορειακο και σαν συλληψη και σαν εικονα.Ξυπναει αισθησεις και ησυχαζει την ενοχη.
Κι οποιος δεν εχει αυνανιστει να ριξει πρωτος τον λιθο.. ;)
Το τι χαρα παιρνω οταν γνωριζω ανθρωπους που εχουν το θαρρος και την τολμη να ξεστομιζουν αληθειες ,δεν μπορω να στο περιγραψω Λουλουδακι.
Δεν ειναι μονο λογια.
Στο λεω μεσα απο την καρδια μου.
Εχω φαει πετρα εγω..τοση που σχεδον μαρμαρωσα ολοκληρη.
Να εισαι παντα καλα και να δημιουργεις.
Τα φιλια μου Ελευθερε Ανθρωπε :)

sylfaen είπε...

Η ομορφιά εκδικείται μέσα από τις εικόνες σου για το ότι της στερήσαμε αυτό το χώρο.
Στα σκοτεινά την έλουζε στα άφεγγα την χτενίζει, αλλά να ο καιρός που βγήκε. Και λάμπει
(Κι εσύ λάμπεις μπάμπη μου)