Ναι.το Δεμένο Σπίτι

Το βιντεο που εφτιαξα για την εκθεση της Ελλης Γριβα με οδηγο το εξαιρετικο κειμενο του Μεγακλη Ρογακου και την υποβλητικη μουσικη του Γιαν Σιμπελιους απο τη Πρωτη Συμφωνια Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο Αδαμόπουλο για την υπόδειξη της συναισθηματικής δύναμης αυτής της μουσικής

ΝΑΙ Το καταφατικό Ναι είναι πολύ σημαντικό στην ζωή μου. Το Ναι είναι η μεγάλη κατάφασή μου στην ζωή – η ύπαρξη, η αγάπη και ο έρωτας – το είμαι, θέλω και μπορώ. Φωνάζω το Ναι με απλόχερη γενναιοδωρία.
Το Ναι με κεφαλαίο αρχικό γράμμα είναι σίγουρο και απόλυτο.
Αν στην διάρκεια της ζωής μου καταφέρω να κοινωνήσω το Ναι, τότε θα καταλύσω τον θάνατο. Αποδέχομαι ότι το Ναι είναι τόσο καθολικό που περιλαμβάνει στους κόλπους του και το Όχι. Παρότι το Ναι είναι υπόσχεση, στην πορεία μπορεί να φανεί άκυρη. Σε αυτές τις επικίνδυνες περιπτώσεις δοκιμάζεται η δύναμη της θέλησης αλλά και της αντοχής μου.
Στην αληθινή του εκδοχή το Ναι γίνεται ύβρις που δοκιμάζεται από τον Θεό, ενώ στην υπερβολή του είναι προβλεπόμενο σε βαθμό μη αγωνίας. Έχω μόνον Εγώ την δυνατότητα ν’ αλλάξω ή να διακόψω την πορεία προς την ολοκλήρωση της Επιθυμίας μου. Δίνω τον Λόγο μου να μείνω απόλυτα πιστός στο Ναι. Έχω αποφασίσει ότι Ναι.Εφόσον το Ναι υπόσχεται επιτέλους έναν παραδεισένιο κήπο, προτίθεμαι ν’ ανεχτώ οποιαδήποτε προϋποθετικά μαρτύρια.Παραδέχομαι ότι την Ζωή συνοδεύει ο Θάνατος. Ίσως τέτοια πρόδηλη αντίφαση προμηνύει πως ό,τι αγαπώ κινδυνεύει να το αφανίσω και ό,τι με αγαπά κινδυνεύει να με αφανίσει. Είναι τόσο προφυλακτικό καταφύγιο όσο κι εύθραυστο ερείπιο.
Δημιουργώ από μία βαθιά ανάγκη να ξαναβρώ την χαμένη μου αθωότητα. Κυνηγώ τ’ όνειρο που θα με κάνει να νιώσω πλήρης. Η Επιθυμία είναι αυτό που με ωθεί ν’ αναζητώ ό,τι μου λείπει. Με συγκινεί αυτό που εισπράττω από την έλλειψη. Μαθαίνω ότι για βρω αυτό που μου λείπει θα πρέπει να γίνω ένα με τον Άλλο – με δεσμό αίματος. Για να γίνει αυτό, πρέπει και οι δύο μας ταυτόχρονα να επιτρέψουμε να ματώσουμε.

Χειροπέδες για ένα χορό με τις νεράιδες

Πριν απο μια εβδομαδα στη Κυπρο στη Λευκωσία αργα τη νυχτα ειδαμε μια παρεα παιδιων να φτιαχνουν ενα γκραφιτι. Εβγαλα δυο τρεις φωτογραφιες. Είμασταν κι εμείς απο έκείνους που παρακολούθησαν αυτό που λέει ο Αχιλλέας ανοικτό θέατρο άλλά δεν είμασταν στη τελευταία πραξη πραξη του εργου. Εκεινη της σύλληψης ..Σημερα οι φιλοι μου στη Κυπρο μου εστειλαν ενα άρθρο που περιγράφει την περιπέτεια ενός 26χρονου καλλιτέχνη με τις Αρχές και διαπιστωνω ότι ήταν το συγκεκριμένο....
Το αρθρο απο την εφημεριδα Πολιτης καθως και η τελευταια φωτο http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849746&-V=articles ειναι της ΧΡΥΣΤΑΣ ΝΤΖΑΝΗ

Για ένα γκράφιτι, σε εγκαταλειμμένο κτήριο, αστυνομικοί τον συνέλαβαν, του πέρασαν χειροπέδες και τον οδήγησαν στο τμήμα. Την επομένη τον ξανακάλεσαν, ζητώντας του πληροφορίες για τη δράση των αναρχικών. Για αυτό το έργο, με τίτλο «Χορεύοντας με τις νεράιδες», ο 26χρονος Αχιλλέας Μιχαηλίδης οδηγήθηκε στο τμήμα, με χειροπέδες. Εκεί οι αστυνομικοί ρώτησαν για τη σχέση του με τους αναρχικούς που προκαλούν επεισόδια.
Τον Μάρτιο προγραμματίζει να φιλοτεχνήσει το μεγαλύτερο γκράφιτι του κόσμου, στο Μόλο της Λεμεσού. Μέχρι τότε όμως, έχει να αντιμετωπίσει την κυπριακή δικαιοσύνη, καθώς η Αστυνομία, αντιμετωπίζοντάς τον σαν βάνδαλο, του πέρασε χειροπέδες και του απηύθυνε κατηγορίες για ένα γκράφιτι που δημιούργησε στον τοίχο ενός παλιού κτηρίου, στην παλιά Λευκωσία.Η περιπέτεια του 26χρονου Αχιλλέα Μιχαηλίδη (γνωστού και ως «Paparazzi» σε όσους ασχολούνται με το είδος http://www.paparazziart.com/ ξεκίνησε ένα απόγευμα, πριν από δέκα περίπου μέρες.

Περνώντας έξω από το τέρμα της Ονασαγόρου, πρόσεξε ένα παλιό κατάστημα της Λαϊκής Τράπεζας, άδειο σήμερα, στους τοίχους του οποίου ήταν γραμμένα διάφορα συνθήματα, ποδοσφαιρικού, αναρχικού περιεχομένου κ.ά.. Χωρίς δεύτερη σκέψη, κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητό του, εκεί κοντά, πήρε κάποια σπρέι που είχε κρατημένα και ξεκίνησε να ζωγραφίζει στον τοίχο μια νεράιδα. «Σκέφτηκα να κάνω κάτι όμορφο που θα ταίριαζε αισθητικά στην πόλη. Η περιοχή είναι λίγο διαφορετική από την υπόλοιπη πόλη, τουριστική και συγκεντρώνει πάρα πολλούς νέους», σχολιάζει ο ίδιος για το έργο του, το οποίο αυθόρμητα βάφτισε «Χορεύοντας με τις νεράιδες».Η δημιουργία του έργου κράτησε περίπου τρία τέταρτα. Σ αυτό το διάστημα, στο σημείο σταμάτησαν πάρα πολλοί περαστικοί να χαζέψουν την καλλιτεχνική έκφραση, μικροί-μεγάλοι. «Ήταν κάτι σαν ανοιχτό θέατρο, σαν σόου», σχολιάζει ο Αχιλλέας.Όμως η «επίδειξη» δεν κράτησε πολύ: Λίγο προτού ψεκάσει την τελευταία «πινελιά» στο έργο του, στο σημείο κατέφθασαν αστυνομικοί, που είχαν κληθεί από κάποιον περίοικο. Ρώτησαν «ποιος το έκανε», για να λάβουν την απάντηση του Αχιλλέα «εγώ». Κατόπιν του πέρασαν χειροπέδες και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο τμήμα.

Ο Αχιλλέας τότε μάζεψε τα σπρέι και μπήκε στο περιπολικό για να οδηγηθεί στην Πύλη Πάφου, φορώντας όμως, πάντα, χειροπέδες.

«Τους είπα, δεν έχω πρόβλημα, να έρθω, αλλά βγάλτε μου τις χειροπέδες. Καλλιτέχνης είμαι, δεν κάνω κάτι κακό. Τους έδωσα μάλιστα και την ταυτότητά μου, μη νομίζουν ότι κρύβω κάτι». Στο τμήμα παρέμεινε για περίπου μιάμιση ώρα - την περισσότερη από αυτή στην αναμονή, πάντα φορώντας χειροπέδες. Τελικά, αφού κατέθεσε, αφέθηκε ελεύθερος, και τώρα περιμένει την ημερομηνία εκδίκασης της υπόθεσής του, αφού του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για κακόβουλη ζημιά.Στην κατάθεσή του, αντέτεινε στους αστυνομικούς ότι αυτό που εκείνοι θεωρούν βανδαλισμό και ζημιά, για αυτόν είναι τέχνη σε έναν τοίχο παρατημένο. «Το κτήριο έχει τα χάλια του ούτως ή άλλως. Οι τοίχοι γύρω γύρω είναι γεμάτοι συνθήματα και τα παιδιά μπαίνουν μέσα και παίζουν μπάλα. Ήθελα απλώς να κάνω την πόλη πιο όμορφη», δηλώνει ο ίδιος στον «Π».
Η υπόθεση, άλλωστε, δεν τέλειωσε στην απαγγελία των κατηγοριών. Την επόμενη μέρα ο Αχιλλέας Μιχαηλίδης κλήθηκε εκ νέου στο αστυνομικό τμήμα, αυτή τη φορά για να του ζητηθεί η άποψή του για όλα τα επεισόδια που σημειώθηκαν τον Δεκέμβρη με τους αναρχικούς, σε Ελλάδα και Κύπρο, και να ρωτηθεί αν τυχόν ξέρει ποιος τα κάνει. «Το έχουν παρεξηγήσει το γκράφιτι. Δεν είναι να γράφεις ό,τι θες, συνθήματα ποδοσφαιρικά κτλ. Είναι τέχνη, τρόπος έκφρασης και έχει κάποιους κανόνες που αυτοί που κάνουν γκράφιτι τους σέβονται», δηλώνει ο Αχιλλέας που περιμένει το δικαστήριο. Ως τότε, προετοιμάζει το διαστάσεων 1,60 x 700 μ. γκράφιτι-ρεκόρ, με τίτλο «Ένας κόσμος, χίλια πρόσωπα», που θα φιλοξενηθεί στο Μόλο της Λεμεσού, τον ερχόμενο Μάρτιο.

λινκ και σχολια επισης στά ποστ στα Ηνωμένα Βουστάσια http://boustasia.blogspot.com/2009/01/blog-post_28.html, http://urbanledras.wordpress.com/, http://lakisf.blogspot.com/2009/01/blog-post_28.html

Ναι, Δέχομαι Yes, I Do by Ellie Griva

Σκηνες απο ενα βιντεο που φτιαξαμε αποψε με την Ελλη Γριβα για την εκθεση της που εγκαινιαζεται στον Αστρολαβο 12 Φεβρουαριου και την εκδοση των ποιηματων της που θα παρουσιασουμε στον Ιανο 26 Φεβρουαριου.Το κειμενο που ακολουθει ειναι του Μεγακλη Ρογκάκου «Ναι! Το Δεμένο Σπίτι» είναι μία αυτοβιογραφική έκθεση τέχνης της Έλλης Γρίβα. Το θέμα της έκθεσης είναι η Αγάπη για την Ζωή, την οποία η Έλλη αναπαριστά με ψυχαναλυτική διάθεση για να την μεταδώσει στους επισκέπτες της έκθεσης προκειμένου να την εκτιμήσουν και να την ενστερνιστούν. Πρόκειται για μία εικαστική εγκατάσταση στον χώρο και τον χρόνο φιλοτεχνημένη με τρόπο πρωτότυπο από τις παρελθοντικές εμπειρίες, τις παρούσες καταστάσεις και τις μελλοντικές προβλέψεις της δημιουργού. Ο κατάλογος που ακολουθεί χρησιμεύει ως εγχειρίδιο σε όποιον δεν τύχει να επισκεφθεί την έκθεση του Δεμένου Σπιτιού.

ΔΕΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ Το Δεμένο Σπίτι είναι αυτό που με νοιάζει και που θέλω να διαφυλάξω για εμάς. Το δέσιμο / δεσμός δεν είναι παρά η ουσία της σχέσης με την Αγάπη μου. Ο αγαπών δίνεται και ο αγαπημένος δίνει, τόσο απλά όπως στην συνομιλία και τόσο απαραίτητα όπως στην αναπνοή. Σε μία ουσιαστική σχέση η ενέργεια και το πάθος ενώνονται σε βαθμό κράματος / κρασιού. Έτσι το Δεμένο Σπίτι γίνεται μία συνθήκη απόλυτης Αγάπης. Προτίθεμαι να ζήσουμε μονάχα στα όρια του Δεμένου Σπιτιού, και να μην ζήσουμε ποτέ έξω από αυτή την συνθήκη. Η σχέση που τελεσφορεί με φθείρει με την πιο ελκυστική έννοια. Αν και γνωρίζω ότι το Δεμένο Σπίτι θα αρπάξει την αθωότητά μου, έτσι όμως θα αποκτήσω μία εσωτερική διάσταση – την μεταφυσική ζωή, που είναι ο ζητούμενος Θάνατος. Το Δεμένο Σπίτι θα με ενώσει ισόβια με τον Εραστή / Θάνατο.

ΝΑΙ Το καταφατικό Ναι είναι πολύ σημαντικό στην ζωή μου. Το Ναι είναι η μεγάλη κατάφασή μου στην ζωή – η ύπαρξη, η αγάπη και ο έρωτας – το είμαι, θέλω και μπορώ. Φωνάζω το Ναι με απλόχερη γενναιοδωρία. Το Ναι είναι άνοιγμα στην διαψυχική και σωματική επικοινωνία με τον ερωτικό μου σύντροφο. Το Ναι με κεφαλαίο αρχικό γράμμα είναι σίγουρο και απόλυτο. Έχει τις ρίζες του στην κατάφαση της Πηνελόπης, του Σωκράτη, του Ιησού Χριστού, της Μόλλυ Μπλουμ και του εκάστοτε Δαλάι Λάμα. Αν στην διάρκεια της ζωής μου καταφέρω να κοινωνήσω το Ναι, τότε θα καταλύσω τον θάνατο. Δεν χωρά την παραμικρή άρνηση γιατί αφορά σ’ ένα ιδεολογικό Ναι με την δυνατότητα της πραγμάτωσής του. Βεβαίως το Ναι δεν είναι άκριτο αλλά λέγεται πάντα προς ό,τι συμφέρει ώστε να επιτρέψει την ενσάρκωση της Επιθυμίας μου. Δέχομαι την πρόταση του Ναι, να συμφιλιωθώ με καταστάσεις δυσάρεστες -όπως η ασκήμια, η αλαζονεία, η αισχρολογία, η δυσοσμία και η ασφυξία- εφόσον αυτές αποτελούν μόνη ή αναγκαία δίοδο για τον τελικό υπέρτατο σκοπό μου – το Δεμένο Σπίτι.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑΙ Αποδέχομαι ότι το Ναι είναι τόσο καθολικό που περιλαμβάνει στους κόλπους του και το Όχι. Θέλω όμως να πιστεύω ότι δεν θα εξανεμιστεί ποτέ. Παρότι το Ναι είναι υπόσχεση, στην πορεία μπορεί να φανεί άκυρη. Σε αυτές τις επικίνδυνες περιπτώσεις δοκιμάζεται η δύναμη της θέλησης αλλά και της αντοχής μου. Το Ναι, που μοιάζει με την Χολιγουντιανή υπόσχεση του τύπου «θα σε αγαπώ για πάντα», περιέχει τόση δόση αλήθειας όση δόση υπερβολής. Στην αληθινή του εκδοχή το Ναι γίνεται ύβρις που δοκιμάζεται από τον Θεό, ενώ στην υπερβολή του είναι προβλεπόμενο σε βαθμό μη αγωνίας. Έχω μόνον Εγώ την δυνατότητα ν’ αλλάξω ή να διακόψω την πορεία προς την ολοκλήρωση της Επιθυμίας μου. Δίνω τον Λόγο μου να μείνω απόλυτα πιστός στο Ναι.

Έχω αποφασίσει ότι Ναι
ΑΝΤΙΦΑΣΗ 1η Το Δεμένο Σπίτι είναι μία κατάσταση ακραίως απαιτητική. Προϋποθέτει το καταφατικό Ναι, που σημαίνει ότι για να ταυτιστώ με τον σκοπό μου θα πρέπει να υποστώ και ν’ αντέξω τον πρόσκαιρο αποχωρισμό ή την προσωρινή απόσταση από την Επιθυμία μου. Εφόσον το Ναι υπόσχεται επιτέλους έναν παραδεισένιο κήπο, προτίθεμαι ν’ ανεχτώ οποιαδήποτε προϋποθετικά μαρτύρια.
ΑΝΤΙΦΑΣΗ 2η Το Δεμένο Σπίτι είναι γεμάτο από μαλακά και σκληρά υλικά, ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις, χαρές και πληγές, φως και σκοτάδι. Παραδέχομαι ότι την Ζωή συνοδεύει ο Θάνατος. Ίσως τέτοια πρόδηλη αντίφαση προμηνύει πως ό,τι αγαπώ κινδυνεύει να το αφανίσω και ό,τι με αγαπά κινδυνεύει να με αφανίσει. Αυτό ίσως εξηγεί και την αποφευκταία προσωρινότητα του Δεμένου Σπιτιού ή κατ’ επέκταση την ανομολόγητη αμφισβήτηση του Ναι. Συμπέρασμα: το Δεμένο Σπίτι είναι τόσο προφυλακτικό καταφύγιο όσο κι εύθραυστο ερείπιο.

ΕΠΙΘΥΜΙΑ Το Ναι οφείλει την δύναμή του στην Επιθυμία μου για γενεσιουργία. Δημιουργώ από μία βαθιά ανάγκη να ξαναβρώ την χαμένη μου αθωότητα. Κυνηγώ τ’ όνειρο που θα με κάνει να νιώσω πλήρης. Η Επιθυμία είναι αυτό που με ωθεί ν’ αναζητώ ό,τι μου λείπει. Με συγκινεί αυτό που εισπράττω από την έλλειψη. Στην Οδύσσεια προς την Ιθάκη κερδίζω την δυνατότητα της αυτογνωσίας. Μαθαίνω ότι για βρω αυτό που μου λείπει θα πρέπει να γίνω ένα με τον Άλλο – με δεσμό αίματος. Για να γίνει αυτό, πρέπει και οι δύο μας ταυτόχρονα να επιτρέψουμε να ματώσουμε φρικτά.ΡΙΣΚΟ «Το Μόνο Σπίτι Που Έχω Είσ’ ΕΣΥ» / «Είμαι Ένα Δίχτυ Ασφαλείας – ΠΕΣΕ»
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΙΠΑΙΓΝΙΩΝ «αγχόνη ή αγχώνει» / «καινό ή κενό» / «χώρος ή χορός» / «whole ή hole»
ΤΟΠΙΟΓΡΑΦΙΑ Η Επιθυμία μου με ωθεί να δημιουργήσω το Δεμένο Σπίτι. Ο χώρος του Δεμένου Σπιτιού αποτελείται από τρία μέρη: την Πατρική Οικία (Paternal House), το Καινό Σπίτι (New Home), και τον Κήπο (Garden). Απαγορευτικές ταινίες της αστυνομίας περιγράφουν τα όρια των χώρων τους.ΠΑΤΡΙΚΗ ΟΙΚΙΑ Η Πατρική Οικία είναι ο οικογενειακός χώρος που με μεγάλωσε και μ’ εφοδίασε να φτιάξω τον δικό μου Οίκο. Μέσα στην Πατρική Οικία φωτίζονται με κόκκινο φως έργα (τα πορτραίτα της μαμάς και του μπαμπά, καθώς και μία αυτοπροσωπογραφία μου) με κανονικό ορθογώνιο σχήμα, που μάλλον αναφέρονται στον καθωσπρεπισμό. Στην Πατρική Οικία έχει ήδη θρονιάσει ο Θάνατος και η μόνη μου σωτηρία είναι η φυγή.
ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΜΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Χτίζω τον Διάδρομο με Ποιήματα γραμμένα από πνεύμα, καρδιά και ψυχή. Τα Ποιήματα με οδηγούν από την Πατρική Οικία στο Καινό Σπίτι.
ΚΑΙΝΟ ΣΠΙΤΙ Το Καινό Σπίτι είναι η ζεστή φωλιά που επιθυμώ να φτιάξω με την δική μου φαντασία και από ένστικτο. Το Καινό Σπίτι φωτίζει με μπλε χρώμα έργα (φρέσκα) ακανόνιστου σχήματος από χαρτιά κομμένα όχι με επιμέλεια αλλά αυθόρμητα, που με την ανεπιτήδευτη ειλικρίνειά τους με κάνουν να αισθάνομαι άνετα. Το Καινό Σπίτι θα προσβληθεί από τον Θάνατο όταν συμπληρωθεί από την Επιθυμία μου και γίνει με την σειρά του Πατρική Οικία. Όσο ζω ελπίζω (όχι με την καταναγκαστική αλλά με την γενεσιουργό έννοια)!
ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ Βουτηγμένος σε μπουγέλο με το αίμα μου, ο Ομφάλιος Λώρος συνδέει με θηλιές κρεμάλας -παγίδες- τις εισόδους της Πατρικής Οικίας και του Καινού Σπιτιού.
ΚΗΠΟΣ Ο Κήπος είναι ένας τόπος στον οποίο φτάνω συναισθηματικά. Το περιεχόμενό του Κήπου είναι έξω από την ύλη κι έχει πνευματική διάσταση. Είναι ο παραδεισένιος χώρος, η ουτοπία της Εδέμ, που θα μ’ εγκλείσει σαν γλυκός τάφος. Εδώ όλα είναι τέλεια, ωραία και ήρεμα, σαν εξιδανικευμένες μνήμες, αναμνήσεις και θύμησες από την ζωή. Ο Κήπος φωτίζει με πράσινο χρώμα έργα μεγάλου μεγέθους της ολοκληρωμένης φαντασίωσής μου – Εγώ με τον Εραστή / Θάνατο.
ΣΑΚΟΣ ΜΠΟΞ Ο Σάκος του Μποξ, ομοιάζοντας με φαλλό, αντιπροσωπεύει την πάλη ανάμεσα στο πρέπει και το είμαι. Είναι ταυτόχρονα πηγή τρυφερότητας και σκληρότητας. Απορροφώντας την καθημερινή ένταση, ο Σάκος είναι ένα χρήσιμο εργαλείο. Βαρύς και ψηλός ως πύργος, ο Σάκος αποτελεί το γοτθικό στοιχείο του Δεμένου Σπιτιού.
ΣΤΟΧΟΣ ΣΚΟΠΟΒΟΛΗΣ Ο Στόχος Σκοποβολής, ομοιάζοντας μ’ αιδοίο, αντιπροσωπεύει την παθητική αποδοχή. Είναι σα να λέγει το «Ναι, Δέχομαι» (Yes, I Do), ότι περιμένω να με πετύχεις και να υποστώ... Θέλω να έρθεις αλλά μην έρθεις πολύ κοντά.
ΣΠΙΤΑΚΙ Το Σπιτάκι, που μετεωρίζεται στην καρδιά του Κήπου, είναι η ψυχή του Δεμένου Σπιτιού και κρατά μία συμφιλιωτική ισορροπία ανάμεσα στην Πατρική Οικία και το Καινό Σπίτι. Ένα μωρό κοιμάται κάτω από την ασφάλεια μίας κουβέρτας. Μην χωρώντας στο Σπιτάκι μεγέθους μινιατούρας, το πριγκιπικό μου στέμμα βγαίνει πάνω από την στέγη του. Ακόμη, οι τοίχοι από αυτό το Σπιτάκι έχουν βαφεί μ’ ένα αθώο ροζ χρώμα, αλλά το εσωτερικό του είναι γεμάτο θηλιές κρεμάλας. Ένα μακρύ γράμμα συνδέει το μετεωριζόμενο Σπιτάκι με τον Κήπο.Μεγακλής ΡογκάκοςΙστορικός Τέχνης & Επιμελητής ACG Art

letter from Trieste...Rilke's Duino Elegies

Who, if I cried out, would hear me among the angels' hierarchies? and even if one of them pressed me suddenly against his heart:I would be consumed in that overwhelming existence. For beauty is nothing but the beginning of terror, which we are still just able to endure, and we are so awed because it serenely disdains to annihilate us.
Every angel is terrifying. And so I hold myself back and swallow the call-note of my dark sobbing.Ah, whom can we ever turn to in our need?
Not angels, not humans, and already the knowing animals are aware that we are not really at home in our interpreted world.Perhaps there remains for us some tree on a hillside,which every day we can take into our vision; there remains for us yesterday's street and the loyalty of a habit so much at ease when it stayed with us that it moved in and never left. Oh and night: there is night,when a wind full of infinite space gnaws at our faces.


Whom would it not remain for--that longed-after, mildly disillusioning presence,which the solitary heart so painfully meets.Is it any less difficult for lovers?But they keep on using each other to hide their own fate.Don't you know yet? Fling the emptiness out of your arms into the spaces we breathe;perhaps the birds will feel the expanded air with more passionate flying.



Yes--the springtimes needed you. Often a star was waiting for you to notice it.A wave rolled toward you out of the distant past,
or as you walked under an open window, a violin yielded itself to your hearing.All this was mission. But could you accomplish it?Weren't you always distracted by expectation, as if every event announced a beloved? (Where can you find a place to keep her, with all the huge strange thoughts inside you going and coming and often staying all night.)But when you feel longing, sing of women in love; for their famous passion is still not immortal.Sing of women abandoned and desolate (you envy them, almost) who could love so much more purely than those who were gratified.Begin again and again the never-attainable praising; remember: the hero lives on; even his downfall was merely a pretext for achieving his final birth.But Nature, spent and exhausted, takes lovers back into herself, as if there were not enough strength to create them a second time.

Τι σημαινει Zεπ;

Ζεπ.. σημαινει Ζωνη Εκπαιδευτικης Προτεραιότητας Και σε μια απο της ΖΕΠ,στη Κυπρο, στο σχολειο της Φανερωμενης διπλα στην ιστορικη πλατεια στην εκκλησια και σε ενα παλιο μεγαλο κτιριο φιλοξενειται ενα προτυπο σχολειο.Ενας σπανιος αερας εφερε εκει εκπαιδευτικους με κεφι, μερακι, αγαπη για ζωη, αγαπη για το διπλανο, παρορμηση, απιστευτη δυναμη και εργατικοτητα. Αυτη η ομαδα της ΖΕΠ Φανερωμενης μας φιλοξενησε-ο ορος φιλοξενια μαλλον δεν μπορει να περιγραψει με ακριβεια την υποδοχη μας ,αλλα τι να κανουμε αυτο εχουμε.
Η Φροσω,η Εφη και ο Μιχαλης οργανωσαν την εκδηλωση 'Το σχολειο μεσα απο τον φακο' οπου προβληθηκαν ταινιες 4 σκηνοθετων που ειχαμε την αγαθη τυχη να βρεθουμε ενα τριημερο στη Λευκωσια και να γνωρισουμε απο κοντα το σπουδαιο εργο αυτων των δασκαλων.Εδω περιχαρεις ολοι απολαμβανουμε εδεσματα σε συντομη επισκεψη στα κατεχομενα. Οι μαθητες της Φροσως που συμμετεχουν στα κινηματογραφικα εργαστηρια που οργανωνουν οι δασκαλοι ανησυχουν ακομη και την Κυριακη για το ποτε θα γινουν τα δικα τους γυρισματα

Εκατονταδες εκπαιδευτικοι απο ολη την Κυπρο παρακαλουθησαν με προσηλωση τις ταινιες και πηραν πολυ ενεργο μερος στις συζητησεις που ακολουθησαν

Οι προβολες εγιναν στο Υφαντουργειο ενα ομορφο και φιλοξενο χωρο που εφτιαξαν ο Λεοντιος και η Σταματια για του σινεφιλ Κυπριους. Η ΖΕΠ Φανερωμενης οργανωνει εκει συχνα και αλλες προβολες με τιτλο Μια ταινια μια συζητηση

Αλκυονιδες μερες και στη Κυπρο, αν και εκει εχει 320 μερες ηλιοφανεια κι ετσι ευκαιρια για εναν καφε εξω απο το Υφαντουργειο στο διαλειμμα της εκδηλωσης

Το κτιριο που φιλοξενει τους δασκαλους της ΖΕΠ Φανερωμενης και τους τυχερους μαθητες τους.Η Εφη κρατει τα κλειδια της μεγαλης αυτης πόρτας

Σκηνες απο το τοπιο της παλιας Λευκωσιας που κυριολεκτουν αρα χωρις σχόλιο

είναι αρκετό απλά να συγκινηθούμε;

η παρουσιαση που εκανε ο Μιχαλινος για την ταινια μου ο ΑΛΛΟΣ http://www.luciarikaki.gr/d_the_other_gr.htm τον ευχαριστω για το κειμενο

Είναι διαπολιτισμικό το σχολείο στο χωριό Πατσίδερος;
Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Μιχαλίνος Ζεμπύλας, Επίκουρος Καθηγητής στις Επιστήμες της Αγωγής, Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου http://www.ouc.ac.cy/index.php?page=uni_academic_research_personnel&lang=gr
Αρχικά θέλω να διευκρινίσω ότι ο σύντομος σχολιασμός μου θα κινηθεί σε δύο θεματικούς άξονες:
1. Ο πρώτος άξονας αφορά στα διάφορα ζητήματα που θίγει η ταινία (π.χ. προκαταλήψεις, ρατσισμός, ξενοφοβία) με επίκεντρο κατά πόσο το σχολείο στο χωριό Πατσίδερος είναι διαπολιτισμικό, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.
2. Και ο δεύτερος άξονας αφορά στην ταινία καθαυτή και πώς είναι πιθανό να μας αγγίξει ως εκπαιδευτικούς.

Θα ξεκινήσω από το δεύτερο άξονα γιατί θέλω να οικοδομήσω πρώτα κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθήσουν να προσεγγίσουμε τα ζητήματα ουσίας που θίγει η ταινία.

Πώς, λοιπόν, μας αγγίζει συναισθηματικά η ταινία που μόλις παρακολουθήσαμε και πώς εμείς οι εκπαιδευτικοί μπορεί να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη συναισθηματική γνώση; Προσωπικά ομολογώ ότι υπήρχαν αρκετά σημεία στην ταινία που μου προκάλεσαν συγκίνηση, όπως για παράδειγμα το πώς ένιωθαν τα παιδιά των μεταναστών, η φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες που αναδεικνύονται, οι δυσκολίες διατήρησης της μητρικής γλώσσας. Μου θύμισαν τις δυσκολίες δικών μου ανθρώπων που μετανάστευσαν στην Αγγλία, τη Νότια Αφρική και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ερώτημα, όμως, που μπορεί να τεθεί είναι το εξής: Μήπως είναι αρκετό απλά να συγκινηθούμε, βλέποντας τον πόνο και τις δυσκολίες των άλλων και θυμίζοντας στον εαυτό μας ότι και δικοί μας άνθρωποι πέρασαν ανάλογες δυσκολίες;

Το ζήτημα, όπως αναφέρει η γνωστή κριτικός Susan Sontag, δεν είναι να χρησιμοποιήσουμε τον πόνο των άλλων (έτσι όπως τον βλέπουμε σε ταινίες, στην τηλεόραση, σε φωτογραφίες κτλ) για να πούμε κάτι για μας, αλλά πώς το συναπάντημα αυτό με τη γνώση μπορεί να μας αλλάξει, έτσι ώστε να αναλάβουμε δράση για να σταματήσουμε τον πόνο και τις αδικίες που βλέπουμε, πάντα βέβαια μέσα στο μικρό, δικό μας κόσμο. Η ενσυναίσθηση, την οποία πολλοί από μας θεωρούν σημαντικό στόχο στη διαπολιτισμική αγωγή, εύκολα μπορεί να καταλήξει σε λύπηση όπως «τι κρίμα που είναι οι καημένοι γι’ αυτά που περνούν!» ή στον ισχυρισμό ότι «ξέρουμε ακριβώς πώς νιώθουν οι άλλοι». Ποιος στ’ αλήθεια από μας μπορεί να ισχυριστεί απόλυτα ότι γνωρίζει και νιώθει επακριβώς τι περνούν οι Αλβανοί μαθητές και οι οικογένειες τους στο χωριό που μόλις είδαμε;

Θεωρώ, όμως, σημαντικότερο να προχωρήσουμε απ’ αυτή την ατομική «απάντηση» (πώς νιώθω εγώ») σε μια συλλογική αναφορά (τι κάνουμε λοιπόν εμείς;) Αναγνωρίζουμε μήπως τις ασύμμετρες σχέσεις εξουσίας σε βάρος των μεταναστών και τις συνέπειες τους για τον κοινωνικό αποκλεισμό που βιώνουν; Ή θεωρούμε απλά ότι το ζήτημα του ρατσισμού είναι ατομικό και επιλύεται μέσω προγραμμάτων κατάρτισης ή εκπαίδευσης που απευθύνονται στην υπέρβαση των ατομικών μας προκαταλήψεων και την απόκτηση διαπολιτισμικών δεξιοτήτων;

Και το πιο δύσκολο και προκλητικότερο ερώτημα: Ποια εν τέλει είναι η δική μας συμβολή (όχι θεληματική, βέβαια, αλλά λόγω έλλειψης ατομικού και κοινωνικού κριτικού στοχασμού και δράσης), στη διαιώνιση των υπάρχουσων αδικιών, της φτώχειας και του αποκλεισμού; Οι περισσότεροι από μας ίσως να θεωρούμε ότι ως άτομα δεν έχουμε καμία ευθύνη στον κοινωνικό αποκλεισμό των άλλων. Η γνωστή κριτικός των μετα-αποικιακών σπουδών Gyatri Spivak, όμως, αναφέρει πως όλοι είμαστε συμμέτοχοι με τη μη ενεργή συμμετοχή μας στη διεμβόλιση ιδεών και πρακτικών που ανέχονται ρατσιστικές και αποκλεισμικές πρακτικές. Αυτοί, λοιπόν, που είναι μάρτυρες ιστοριών αποκλεισμού, προκαταλήψεων και διακρίσεων, όπως την ιστορία που μόλις είδαμε, φέρουν τεράστια ευθύνη: 1) να μη θεωρήσουν ότι μπορεί να κατανοήσουν και να νιώσουν απόλυτα τον πόνο των άλλων κι έτσι να επαναπαυτούν στη «ψευδή» αυτή συνειδητοποίηση και 2) να κάνουν αυτό-κριτική για τη δική τους συμβολή στις υπάρχουσες κοινωνικές δομές και την ανάληψη δράσης για δημιουργία μιας δικαιότερης κοινωνίας.

Αυτές οι σκέψεις με φέρνουν στον πρώτο άξονα που είχα αναφέρει, δηλαδή, τα διάφορα ζητήματα που θίγει η ταινία με επίκεντρο κατά πόσο το σχολείο στο χωριό Πατσίδερος είναι διαπολιτισμικό με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Η ταινία θίγει πολλά ζητήματα: τη μετανάστευση και τα συναισθήματα των μεταναστών, την ένταξη και κοινωνικοποίηση τους, τις προκαταλήψεις, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία απέναντι στους μετανάστες, τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες γύρω από το φαινόμενο της μετανάστευσης και το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το σχολείο. Προφανώς δεν είναι εφικτό στο χρόνο που απομένει να σχολιάσω όλα αυτά τα ζητήματα γι’ αυτό θα επικεντρωθώ στο ρόλο του σχολείου και τη διαφορετικότητα, όπως είναι και ο τίτλος της σημερινής θεματικής ενότητας.

Η έννοια του διαπολιτισμικού σχολείου λαμβάνει διαφορετικές σηματοδοτήσεις ανάλογα με τη θεωρητική προσέγγιση που υιοθετείται. Τα κυρίαρχα θεωρητικά μοντέλα σχετικά με τη διαφορετικότητα, που καθορίζουν και τις ευρύτερες πολιτικές και παιδαγωγικές παραμέτρους όσον αφορά στη στάση και στις πρακτικές απέναντι στη διαφορετικότητα, μπορούν να συνοψιστούν στο ακόλουθο δίλημμα: επιβολή των αξιών της κοινωνίας υποδοχής και έμφαση στην ενσωμάτωση των «διαφορετικών» παιδιών ή ανάδειξη της διαφοράς και διατήρηση των αξιών της κάθε ομάδας, π.χ. των Αλβανών στη συγκεκριμένη περίπτωση;

Η πρώτη θέση προβάλλει την ανάγκη ενσωμάτωσης των μειονοτικών ομάδων στις αξίες της κοινωνίας υποδοχής—την ενσωμάτωση των Αλβανών στην Ελλάδα, δηλαδή—και την υποβάθμιση ή και εγκατάλειψη των χαρακτηριστικών που τις διακρίνουν (π.χ. την Αλβανική γλώσσα και τα Αλβανικά ήθη και έθιμα). Η δεύτερη θέση προβάλλει τη σημασία της διατήρησης και διαχείρισης της διαφορετικότητας, χωρίς να επιβάλλεται η κυρίαρχη κουλτούρα σε όλους. Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα όσον αφορά στην εξεύρεση της χρυσής τομής μεταξύ ισοπέδωσης της διαφορετικότητας (που οδηγεί στην επιβολή της κυρίαρχης κουλτούρας) και του πολιτισμικού σχετικισμού (που οδηγεί στην παράλληλη συνύπαρξη πολιτισμικών ή εθνοτικών ομάδων, χωρίς προοπτική σύγκλισης).

Ποια προσέγγιση υιοθετείται από το δάσκαλο του χωριού Πατσίδερος και τι συνέπειες έχει αυτή η προσέγγιση;

Ο δάσκαλος, πάντα μέσα στα πλαίσια των όρων λειτουργίας ενός σχολείου του ελληνικού κράτους, δεν κάνει απλή διαχείριση της διαφορετικότητας των Αλβανών μαθητών, αλλά προσπαθεί να αξιοποιήσει δυναμικά το μορφωτικό κεφάλαιο που κατέχουν αυτά τα παιδιά. Έτσι, ακολουθεί μια σειρά πρακτικών που αναδεικνύουν τον πλούτο που μπορεί να αποκομίσει η κοινότητα από τη διαφορετικότητα των Αλβανών παιδιών. Για παράδειγμα:

1. Για το δάσκαλο, η διαπολιτισμική εκπαίδευση, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο αυτό, είναι μια δραστηριότητα η οποία διαχέεται σ’ ολόκληρο το σχολικό πρόγραμμα. Είναι μια κοινωνική και πολιτική στάση του δασκάλου που αγωνίζεται να δημιουργήσει συνθήκες αλληλεπίδρασης, ανταλλαγής, επικοινωνίας, συνεργασίας, αλληλεγγύης, εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού, όχι μόνο μέσα στο σχολείο αλλά και έξω από αυτό.

2. Ο δάσκαλος εφαρμόζει ιδέες και πρακτικές που ενθαρρύνουν την ανακάλυψη των αμοιβαίων σχέσεων για υπέρβαση των εμποδίων και διαφορών. Για παράδειγμα, εμπλέκει τα παιδιά σε ενδιαφέρουσες δραστηριότητες για τον πόλεμο, την ειρήνη και τη διαχείριση συγκρούσεων, τα δικαιώματα και τις ανάγκες των παιδιών, την έννοια της πατρίδας και της πολιτότητας, προσπαθώντας να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη και το διαπολιτισμικό σεβασμό στα παιδιά.

Εκεί που υπάρχουν δυσκολίες, κατά την άποψη μου, οφείλονται στις υπάρχουσες κοινωνικές και πολιτικές δομές, που εμποδίζουν την υπέρβαση του εθνοκεντρικού και μονοπολιτισμικού τρόπου σκέψης τόσο στη δομή λειτουργίας του σχολείου όσο και στην τοπική κοινωνία (όπως φαίνεται μέσα από τις απόψεις του πατέρα του Γιώργου, τη διοργάνωση της εθνικής γιορτής και τις απόψεις του κατά τα άλλα προοδευτικού ιερέα για τη σημαία).

Για παράδειγμα, η υπερβολική αξία στους πολιτισμικούς παράγοντες (όπως κάνουμε κι εμείς στην Κύπρο) σε σχέση με άλλους—κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτικούς και θεσμικούς παράγοντες—αγνοεί το ρατσισμό ως δομικό στοιχείο της κοινωνίας (π.χ. στο χώρο εργασίας, στη μεταναστευτική πολιτική) και τον θεωρεί ως ατομικό ζήτημα προκαταλήψεων και άγνοιας· παραγνωρίζει, δηλαδή, το ζήτημα της άρνησης των κοινωνικών ομάδων «να μοιραστούν την πίτα» των αγαθών με άλλους, όπως φαίνεται πολύ έντονα μέσα από τα λεγόμενα του πατέρα του Γιώργου να σφάξει όλους τους Αλβανούς.

Επιπλέον, η προσέγγιση αυτή εδράζεται στην αντίληψη ότι οι πολιτισμοί παρουσιάζουν μονολιθικότητα και ότι η διαφορετικότητα είναι δεδομένη και αναλλοίωτη (π.χ. οι Έλληνες γεννιούνται και κληρονομούν τα εθνικά και πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά στους επόμενους), με αποτέλεσμα να παραμερίζονται οι προοπτικές αλληλεπίδρασης και διαφοροποίησης μέσα από συλλογική και κριτική αποδόμηση αποκλεισμικών κοινωνικών πρακτικών και προτύπων.

Και για να κλείσω: Η ταινία Ο άλλος της Λουκίας Ρικάκη πετυχαίνει να μας προβληματίσει για μια σειρά από ερωτήματα για τα οποία δεν υπάρχουν προφανείς απαντήσεις. Για παράδειγμα: Σε τι εξυπηρετεί η επιμονή σε διαχωρισμούς ανάμεσα στο «εμείς» και οι «άλλοι»; Ποιες είναι οι κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες των διαχωρισμών αυτών; Πώς το σχολείο μπορεί να αξιοποιήσει τον πλούτο της διαφορετικότητας και ταυτόχρονα να αναδείξει τις κοινωνικές ανισότητες και τις επιπτώσεις τους στο ευρύτερο πολιτικό και ιστορικό συγκείμενο και να παράγει εναλλακτικές προτάσεις με ανοικτό, κριτικό και αναστοχαστικό πνεύμα; Πώς μπορεί το σχολείο να καλλιεργήσει την ηθική της ευθύνης (ethics of responsibility) απέναντι στους άλλους και να προσφέρει ευκαιρίες για συμμετοχικότητα, ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη σε όλα τα παιδιά;

Οι προβληματισμοί αυτοί μας δίνουν την ευκαιρία για μια συνεχή κριτική των υφιστάμενων αντιλήψεων μας για το διαπολιτισμικό σχολείο και συμβάλλουν σε μια διαφορετική νοηματοδότηση του περιεχομένου του, παρέχοντας εναλλακτικές προτάσεις για καλύτερες διαπολιτισμικές πρακτικές και στα σχολεία της Κύπρου. Δεν αρκεί το καινούριο εκπαιδευτικό υλικό ή καινούρια σχολικά εγχειρίδια ή επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Το σχολείο γίνεται διαπολιτισμικό και κριτικό όταν επαναπροσδιορίζει συνεχώς το ρόλο του και τη σχέση του με την κοινωνία στη βάση κάποιων παραδοχών, όπως της αναγνώρισης της πολλαπλότητας της διαφορετικότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

To όραμα ως τελική εικόνα

«Δεν είναι συνώνυμο της ουτοπίας το όραμα. Είναι η τελική εικόνα που παρουσιάζει με ενάργεια το όφελος που θα προκύψει για την ποιότητα της καθημερινής ζωης.
Στην τελική αυτή εικόνα θα τείνουμε αεναως. Το όραμα προσαρμόζεται και βελτιώνεται καθ’οδον έτσι ώστε στο τέλος να είναι, ίσως κάπως αγνώριστο ,σε σχέση με αυτό που ξεκινήσαμε.Αλλα θα είναι το σωστό όραμα, γιατί πέρασε από τη φωτιά της καθημερινής πραγματικότητας..» απόσπασμα από το βιβλίο
Ευτύχησα μετά από παρότρυνση του Σταύρου Μπένου, που ειναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο ευαίσθητους πολιτικους και οραματιστες , να βρεθώ σήμερα στην παρουσίαση του τόμου που εξέδωσε το ΤΕΕ για το έργο του σημαντικού αρχιτέκτονα και πολεοδόμου Γρήγορη Διαμαντοπουλου, με τίτλο ‘Τι μένει άραγε από 45 χρόνια Μαχόμενης Πολεοδομίας;’
Οι Ομιλητές Γιάννης Αλαβάνος, πρόεδρος τού ΤΕΕ, Σταύρος Μπένος, τ. Υπουργός, τ. Δήμαρχος Καλαμάτας, Κώστας Κουρκούτης, τ. Δήμαρχος Θήβας, Τάσος Αλιφέρης, Δήμαρχος Τήλου, Χρήστος Παλαιολόγου, τ. Δήμαρχος Λιβαδειάς, ήσαν όλοι εξαίρετοι στις τοποθετήσεις τους, όλοι πολύ συγκινημένοι, καθώς αναπολήσαν τις στιγμές συνεργασίας τους με τον Γρήγορη Διαμαντοπουλο.
Οι δήμαρχοι υπογράμμισαν πόσο οι σύγχρονες όψεις των πόλεων τους οφείλονται στις λειτουργικές παρεμβάσεις του Διαμαντοπουλου, στις άοκνες μελέτες και στον συνεχή ενθουσιασμό του για τη δουλειά, τον οποίο μετέδιδε στους συνεργάτες του τεχνικούς, αλλά και ως φαίνεται και στους πολιτικούς.
Να σημειώσω την πολύ συγκινητικη ομιλια του Κωστα Κουρκουτη, η οποια πολλες φορες διεκοπη αναγκαστικα από τον παλμο της συγκινησης του, που του εφραζε το ηχοχρωμα, αλλα ταυτόχρονα μας μετεδιδε τη τοσο ευεργετικη μυσταγωγια αυτης της συνεργασιας, η οποία ακομη και με τετοια αποσταση ετων, γεννα δακρυα.
Ευτυχια λοιπον πολύ κοντα στα δακρυα και υπερηφανια για αυτους τους Ελληνες που παρουσιασαν με τετοιο ανθρωπινο τροπο, τον Ελληνα Γρηγορη Διαμαντοπουλο.
Μεγαλο δωρο να εχεις ζησει τετοιες συνεργασιες στο τοπο που αγαπας.
«Να βρισκεται ο κάτοικος στο επίκεντρο κάθε λειτουργίας της πόλης..ειχε πει ο Διαμαντόπουλος «Μόνο η ιερή συμμαχία μιας Αγωνιστικης Τοπικής Αυτοδιοίκηση με μια Μαχόμενη Πολεοδομία μπορούν να διαφωτίσουν,να πείσουν ,να πραγματοποιήσουν»

"Ο Διαμαντοπουλος εμφανιζει μια επιμονη πολυχρονη προσπαθεια συνεργασιας με την τοπικη αυτοδιοίκηση. Τα 35 χρονια της μελετητικής του δραστηριοτητας, εδινε παντα πρωταρχική σημασια στο μονιμο συνδυασμο μελετης, με κοινωνικη οικονομικη περιβαλλοντικη ερευνα, καθως και το πολυπλευρο αγωνα για την πραγματοποιηση των σχεδιων για την πολη και τη ζωη του κατοικου.» Ευτυχησα επισης να παρω ένα από τα τελευταια αντιτυπα του βιβλιου, καθως η εξαιρετικη παρουσιαση το εκαναν αναρπαστο. Τωρα ξεφυλιζω τον τομο γεματο από σχεδια, φωτογραφιες ,ένα οδοιροπορικο αμετρητων εργων και προτασεων για ολη την Ελλαδα.

Κακα τα ψέμματα αυτή τη πορεία ζωής, αυτή η επίμονη εργασία, η απόλυτη απουσία τεμπελιάς, το συνεχές όραμα και ο αόκνος ΑΓΩΝΑΣ για την υλοποίηση του, δεν είναι καθόλου άμοιρα της ιδεολογίας του Γρηγορη Διαμαντοπουλου και όλων όσων παρευρεθηκαν σημερα σε αυτή τη εκδήλωση. Αυτη η προσεγγιση του ανθρώπου, μεσα από την καθημερινοτητα και το πολεοδομικο σχεδιασμο, δεν συμβαδίζει με αλλότριες ιδεολογίες που εχουν άλλες ηθικές προσεγγισης στο ζητημα του ανθρωπου. Αυτές οι ιδέες δεν εξορίζονται, όσες εξορίες κι αν επιβληθούν.
Η γνωριμία με το σπουδαίο εργο του Γρηγορη Διαμαντοπουλου ηταν το μεγαλο σημερινο μου δωρο. Ευτυχια πολύ κοντα στα δακρυα να ξεκινάς τη χρονία με τετοια τιμη σε έναν Μεγαλο αυτης της χώρας. Για να θυμόμαστε ότι όλα δεν εχουν χαθεί, επειδή μας περιστοιχίζουν -ασφυκτικα είναι η αλήθεια-οι αλλότριες ηθικες στασεις.

Επίλογος αφιερωμένος..Είναι εξαιρετικό να ανακαλυπτεις τοση συγκίνηση σε εκεινους-εστω σε λιγους και διαλεχτους- που επενδυουν τοσο πολύ από το χρόνο και τη ζωη τους στα κοινά.. Αυτό μας διδασκει. Σπουδαία ευεργεσία είναι να διαπιστωνεις ότι η ιδια υγρασια..εκεινη η ευφορη των δακρυων... με την οποια παλευουμε κάθε μερα, υπαρχει στη κοχη των ματιων και αλλων ανθρωπων που παλευουν με πολύ πιό μεγαλα θεριά.

Στο λινκ της ΕΡΤ μπορειτε να δείτε απόσπασματα απο τη συνέντευξη του Διαμαντόπουλου στον Αρη Σκιαδόπουλο http://www.ert-archives.gr/wpasV2/public/p01-info.aspx?titleid=4705&action=mInfo&mst=00:00:00:00

ο Αλλος στην Κυπρο

Η ταινια μου ο Αλλος http://www.luciarikaki.gr/d_the_other_gr.htm προβαλλεται αυτη την εβδομαδα στη Κυπρο Σαββατο 16.1.2009 στις 12+30 το πρωι στο πλαισιο των εκηλώσεων Το σχολειο μεσα απο το φακο στο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΕΙΟ http://ifantourgiov2.mc.sideshow.com/EL/

Who will make me real?

Was I born of a lie
in a country that did not exist
Am I one tribe at the confluence of two opposing bloods?
But perhaps am not.
But of course am not,your equations prove it,
even while lowering my voice i do not hear the sea,
nor do I hear the light
Who will make me real?
Threatened therefore being,
Fearful,therefore frightening
Erect therefore a flame tree
Who will make me real?
poems of Love and War by Nadia Tueni
thanks to Maher
picture by Nikos Pilos http://www.nikospilos.com/galleries/gallery/gazas-children/

We Are All Gaza (Kuluna Gaza)!

MARCH FOR GAZA.We will start at Saroula building (Masrah el Madina) in Hamra, and march to the Egyptian Embassy via Verdun and Corniche el-Mazraa.We will be carrying 100 coffins on our way. Please bring your Palestinian and Lebanese flags.We Are All Gaza (Kuluna Gaza)!من امام سينما السارولا في شارع الحمرا، يوم الجمعة ٢ كانون الثاني، الساعة الثانية بعد الظهر حاملين نعوشاً على طول الطريق باتجاه السفارة المصرية في بيروت. ادعوا اصدقاءكم.كلنا غزة