Όλα δικά μας πιο δικά μας με τη μνήμη μας..Συνεχίζουμε τη ζωή ακέρια μες στον ήλιο

Κι ο χρόνος είναι μαλακός κι απέραντος

Μια μικρη ταινια της Λουκίας Ρικάκη πάνω στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010 22:30
Θεατρο ΕΝΑΣΤΡΟΝ Μπουμπουλίνας και Δεληγιάννη 19
Ελευθερη εισοδος διαρκεια 15 λεπτα

Αποσπάσματα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Όταν έρχεται ο Ξένος
αποδίδουν οι μαθητές του σχολείου Φανερωμένης Λευκωσία Κύπρος
Ανδρέας Αντωνιάδης,Χρήστος Αθανασίου,Τάνια Κορνίλοβα,Λαρίσα Ιλιέσκου
Ραφαέλλος Παλοζιάν ,Ταμούνα Καρμαζανασβίλι,Λεβάνι Ρεβαζισβίλι,Περβίν Σιρίν
Τα γυρίσματα έγιναν στην παλιά πόλη της Λευκωσίας τον Δεκέμβριο του 2009
Για το Φεστιβάλ Ρίτσου που οργάνωσε το Θεατρό ΣΥΝ ΚΑΤΙ σύνολο τέχνης Και στο πλαίσιο της ταινίας ντοκιμαντέρ «Ποιός άνεμος μας έφερε εδώ;»http://breathofairfilm.blogspot.com/
Εικονογράφηση Shaun Tan http://www.shauntan.net/
Μουσική Jean Sibellius The Swan of Tuonela
Μονταζ-Μιξαζ Γιαννης Νταριδης Σκηνοθεσια Λουκία Ρικάκη
Την ώρα που μέναμε κλεισμένοι στη μεγάλη κάμαρα με τους σκεπασμένους καθρέφτες ,Ήρθε εκείνος, ακάλεστος, ξένος-τι ζητούσε;
Εμείς δεν θέλαμε να δούμε να ακούσουμε ,να τον αναγνωρίσουμε
Το σκονισμένο του ρούχο ελεητικο-Δεν ζητούσαμε εμείς ευσπλαχνία Τα λειωμένα παπούτσια του απαιτούσαν συμπάθεια-δεν είχαμε εμείς να δώσουμε τίποτα
δεν είχαμε εμείς να δώσουμε τίποτα
ξένος ακάλεστος αμέτοχος στη λύπη μας
ηρθε να λυπηθεί εμάς πίσω από τα σκονισμένα γένια του τρεμόφεγγαν τα αστερία του χαμόγελου με αυτήν την αυταρέσκεια της επιείκειας ,με τη συγκατάνευση της αρχαίας δοκιμασίας του, σαν να λεγε «Και αυτό θα περάσει»
Τι ήθελε;
Κι αν δεν θέλουμε να δώσουμε τίποτα Ας μας αφήσουν επιτέλους στο σεβάσμιο πένθος μας
Στην περηφάνια να μην δειλιάζουμε μπροστά στις σκιές των πραγμάτων
Να φύγει είπαμε
Ξένος ακάλεστος ύπουλος
Υποκρινόταν τον φτωχό για να πιστέψουμε τον πλούτο μας
Να μη μας ταπεινώσει, να μας δωροδοκήσει με την ορφάνια του
Για να αποσπάσει από εμάς ένα χαμόγελο πάλι ,μια νέα μαρτυρία ζωης
Εκείνα που χάσαμε και χάνουμε έλεγε ,εκείνα που έρχονται ,προπάντων εκείνα που φτιάχνουμε είναι δικά μας μπορούμε να τα δώσουμε, έτσι έλεγε
ακάλεστος ξένος ,απαράδεκτος
Κι ο χρόνος είναι μαλακός κι απέραντος,διακεκομμένος μόνο απ’τα κουδούνια των προβάτων
Πιστοποιώντας την απεραντοσύνη σε κάθε κατεύθυνση
Όλα δικά μας πιο δικά μας με τη μνήμη μας, έλεγε ο Ξένος πιο ευτυχισμένα
Είναι πάντα μια γέννηση έλεγε ο Ξένος
Κι ο θάνατος μια πρόσθεση, όχι αφαίρεση. Τίποτα δεν χάνεται
Οι άντρες πολύ περπατάνε ,πολύ κουράζονται πολύ φοβούνται, πολύ πολεμάνε Κι είναι παιδιά κι ούτε γνωρίζουν τη δύναμη τους
Όλα δικά μας είπε ο Ξένος
Όλα του κόσμου τούτου και τους νεκρούς μας τους κουβαλάμε μέσα μας
Χωρίς ο χώρος να στενεύει χωρίς να βαραίνουμε
Συνεχίζουμε τη ζωή ακέρια μες στον ήλιο
Τότε ακριβώς είναι που γίνεται μια μεγάλη ησυχία ,μια μεγάλη διαφάνεια, διακρίνονται πέρα τα γαλανά νησιά κι ακούγεται ευδιάκριτα η χορωδία μικρών κοριτσιών, απ την αντίπερα όχθη των μικρών κοριτσιών που φύγανε νωρίς, αφήνοντας μισοτελειωμένη την πρώτη τους συνομιλία με μια μαργαρίτα
Σηκωθήκαμε ξεσκεπάσαμε τους καθρέφτες, κοιταχτηκαμε
Κι ήμασταν νέοι πριν από χιλιάδες χρόνια ,γιατί ο χρόνος κι ο ήλιος έχουν την ίδια ηλικία-την ηλικία μα Κι αυτό το φως δεν ήταν καθόλου αντικατοπτρισμό Κι αυτός ο ξένος ήταν ο πιο δικός μας Οι γυναίκες του ζέσταναν νερό να πλυθεί οι άντρες βγήκαν να ψωνίσουν για το τραπέζι. Το πιο μικρό κορίτσι του σπιτιού έφερε παστρικές πετσέτες ,ένα μικρό ρόδινο μοσκοσάπουνο, ένα κύπελλο ζεστό νερο,το μεγάλο πινέλο ξυρίσματος και τα ακούμπησε πάλι στον ολόγυμνο καθρέφτη. Ο ατμός από το ζεστό νερό χνώτιζε λίγο λίγο τον καθρέφτη σάμπως αν τον έντυνε πάλι Και το πρόσωπο του Ξένου που άρχισε να ξυρίζεται μες από τις σαπουνάδες θαμποφαινονταν μες στο όρθιο κρύσταλλο αγαθό, νεανικό και μειλίχιο σαν πρωινό φεγγάρι ..

http://www.facebook.com/home.php#/event.php?eid=246713934351&ref=mf